Reklama

Niedziela Częstochowska

Ks. Jarosław Grabowski: św. Bartłomiej był prawdziwie wierzącym

– Chrześcijaństwo jest bardzo wymagające, dlatego my też mamy od siebie wymagać po to, żeby być na wzór św. Bartłomieja autentycznymi wyznawcami Chrystusa – powiedział 24 sierpnia podczas Sumy odpustowej w kościele św. Bartłomieja Apostoła w Czarnożyłach ks. Jarosław Grabowski, redaktor naczelny Tygodnika Katolickiego „Niedziela”.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

– Wpatrzeni w przykład waszego pięknego patrona chcemy zgłębić naszą chrześcijańską tożsamość, bo dzisiaj nie jest łatwo być wierzącym – podkreślił na początku Mszy św. Jak dodał, „wiara zobowiązuje do jej wyznawania, praktykowania i przeżywania”.

W homilii duchowny zwrócił uwagę, że Jezus nazwał św. Bartłomieja prawdziwym Izraelitą i tym, „w którym nie ma podstępu”. – Taka postawa powinna być bliska nam – zaznaczył. Ks. Grabowski zauważył, że dzisiaj coraz więcej wymaga się od wierzących, nie tylko od kapłanów. – Wszyscy, którzy deklarują się jako niewierzący, chcą w nas dostrzec ideał, chcą, byśmy byli doskonali, przezroczyści. Musimy się tym w jakiś sposób przejąć – zaapelował.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Redaktor naczelny „Niedzieli” podkreślił, że „wiara to nie tylko moje spontaniczne wyznanie, ale również przyjęcie treści”, dlatego zachęcił do zgłębiania Pisma Świętego i Katechizmu Kościoła Katolickiego. – Trzeba wzrastać, trzeba sobie stawiać wymagania, bo takie jest chrześcijaństwo – kontynuował.

Odnosząc się do pandemii, duchowny przyznał, że doświadczyła ona wielu z nas i przypomniał, że „każdy trudny czas wzmacniał ludzi wierzących”. W tym duchu wzywał do refleksji, „czy ten okres, który jeszcze trwa, wzmocnił naszą wiarę i czy jeszcze bardziej przyciągnął nas do Boga”.

Maciej Orman/Niedziela

– Bartłomiej był prawdziwy. Czy ja jestem prawdziwym katolikiem? Czy moje przyznawanie się do Boga nie płynie tylko z przyzwyczajenia? – pytał ks. Grabowski. Przypomniał, że „tym, co pociąga drugiego człowieka, jest świadectwo naszej wiary” i wskazał, że aby „przekazywać wiarę innym, trzeba być autentycznym”.

Kapłan powiedział, że wiara jest sprawą bardzo osobistą, ale dodał, że jest to „więź z Bogiem, którą trzeba wyrażać, wyznawać, przeżywać i praktykować, a nie mówić po cichu «wierzę» i jeszcze stawiać Bogu warunki”. – Wiara to również przyjmowanie czegoś, co jest dla nas najtrudniejsze – woli Boga – zaznaczył.

Reklama

Maciej Orman/Niedziela

Redaktor naczelny „Niedzieli” zachęcił, aby mimo wątpliwości i upadków wytrwać w wierze. – Trwaj przy Bogu, nie wstydź się swojej wiary i wyznawaj ją tam, gdzie możesz – zaapelował.

– Człowiek wierzący z natury jest optymistą, bo ufa Bogu i wie, że nie wszystko od niego zależy. To człowiek pokorny, który przyjmuje to, co Bóg mu daje, choć po ludzku nie jest to łatwe, ale co w życiu jest łatwe, szczególnie gdy jest wartościowe? – powiedział.

Kapłan podkreślił, że „nie ma chrześcijaństwa w wersji light”. – Wtedy rodzi się powierzchowność, relacje z Bogiem się rozluźniają, a ludzie odchodzą, bo liczą tylko na siebie – wyjaśnił.

Maciej Orman/Niedziela

– Chrześcijaństwo jest bardzo wymagające, dlatego my też mamy od siebie wymagać po to, żeby być na wzór św. Bartłomieja prawdziwymi katolikami i autentycznymi wyznawcami Chrystusa, którzy nie tylko mówią, że wierzą, ale żyją wiarą na co dzień – podsumował ks. Grabowski.

Po Komunii św. wierni odmówili Litanię do św. Bartłomieja i uczestniczyli w procesji eucharystycznej, którą zakończyło błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem.

Maciej Orman/Niedziela

2021-08-24 17:32

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Redaktor naczelny „Niedzieli”: Maryjo, chcemy być skutecznym narzędziem w Twoich dłoniach

– Matko Słowa, zawierzamy Ci ludzi mediów, tych, od których oczekuje się prawdomówności, rzetelności i skuteczności – powiedział 23 stycznia podczas Apelu Jasnogórskiego ks. Jarosław Grabowski, redaktor naczelny „Niedzieli”.

Duchowny podkreślił w rozważaniu, że Bóg wybrał Maryję do dialogu ze sobą, dialogu, który rozstrzyga o losach świata. Wskazał, że dialog, podobnie jak miłość, jest konieczny. – Bez dialogu nie wyobrażamy sobie codziennego życia. Dialog zbliża ludzi, buduje pokój, zwalcza uprzedzenia – zaznaczył ks. Grabowski. – O tym dialogu przypomina nam trwający Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan, podczas którego nie tylko modlimy się razem z chrześcijanami różnych denominacji, ale też stopniowo, małymi krokami, budujemy jedność – przez spotkania, wyrazy przyjaźni, pokonywanie nieporozumień i żywą wiarę – kontynuował.

CZYTAJ DALEJ

Boże Ciało i wianki

Niedziela łowicka 21/2005

www.swietarodzina.pila.pl

Boże Ciało, zwane od czasów Soboru Watykańskiego II Uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, jest liturgicznym świętem wdzięczności za dar wiecznej obecności Jezusa na ziemi. Chrześcijanie od początków Kościoła zbierali się na łamaniu Chleba, sławiąc Boga ukrytego w ziemskim chlebie. Święto jest przedłużeniem Wielkiego Czwartku, czyli pamiątki ustanowienia Eucharystii. A z tego wynika, że uroczystość ta skryta jest w cieniu Golgoty, w misterium męki i śmierci Jezusa.

Historia święta Bożego Ciała sięga XIII wieku. W klasztorze w Mont Cornillon, w pobliżu Liege we Francji, przebywała zakonnica Julianna, która wielokrotnie miała wizję koła na wzór księżyca, a na nim widoczną plamę koloru czarnego. Nie rozumiała tego, więc zwróciła się do przełożonej. Gdy ta ją wyśmiała, Julianna zaczęła się modlić i pewnego razu usłyszała głos, oznajmiający, że czarny pas na tarczy księżyca oznacza brak osobnego święta ku czci Eucharystii, które ma umocnić wiarę, osłabioną przez różne herezje.
Władze kościelne sceptycznie odnosiły się do widzeń prostej Zakonnicy. Jednak kolejne niezwykłe wydarzenie dało im wiele do myślenia. W 1263 r. w Bolsenie, niedaleko Rzymu, kapłan odprawiający Mszę św. zaczął mieć wątpliwości, czy to możliwe, aby kruchy opłatek był Ciałem Pańskim. I oto, gdy nastąpił moment przełamania Hostii, zauważył, że sączy się z niej krew i spada na białe płótno korporału na ołtarzu. Papież Urban IV nie miał już wątpliwości, że to sam Bóg domaga się święta Eucharystii i rok po tym wydarzeniu wprowadził je w Rzymie, a papież Jan XXII (1334 r.) nakazał obchodzić je w całym Kościele. Do dziś korporał z plamami krwi znajduje się we wspaniałej katedrze w Orvieto, niedaleko Bolseny. Wybudowano ją specjalnie dla tej relikwii.
W Polsce po raz pierwszy święcono Boże Ciało w 1320 r., za biskupa Nankera, który przewodził diecezji krakowskiej. Nie było jednak jeszcze tak bogatych procesji, jak dziś. Dopiero wiek XVI przyniósł rozbudowane obchody święta Bożego Ciała, zwłaszcza w Krakowie, który był wówczas stolicą. Podczas procesji krakowskich prezentowały się proporce z orłami na szkarłacie, obecne było całe otoczenie dworu, szlachta, mieszczanie oraz prosty lud z podkrakowskich wsi.
W czasie procesji Bożego Ciała urządzano widowiska obrzędowe lub ściśle teatralne, aby przybliżyć ich uczestnikom różne aspekty obecności Eucharystii w życiu. Nasiliło się to zwłaszcza pod koniec XVI wieku, kiedy przechodzenie na protestantyzm znacznie się nasiliło i potrzebna była zachęta do oddania czci Eucharystii.
W okresie rozbiorów religijnemu charakterowi procesji Bożego Ciała przydano akcentów patriotycznych. Była to wówczas jedna z nielicznych okazji do zademonstrowania zaborcom żywej wiary. W procesjach niesiono prastare emblematy i proporce z polskimi godłami, świadczące o narodowej tożsamości.
Najpiękniej jednak Boże Ciało obchodzono na polskiej wsi, gdzie dekoracją są łąki, pola i zagajniki leśne. Procesje imponowały wspaniałością strojów asyst i wielką pobożnością prostego ludu, wyrażającego na swój sposób uwielbienie dla Eucharystii. Do dziś przetrwał zwyczaj zdobienia ołtarzy zielonymi drzewami brzóz i polnymi kwiatami. Kiedyś nawet drogi wyścielano tatarakiem. Do dziś bielanki sypią też przed kroczącym z monstrancją kapłanem kolorowe płatki róż i innych kwiatów.
Boże Ciało to również dzień święcenia wianków z wonnych ziół, młodych gałązek drzew i kwiatów polnych. Wieniec w starych pojęciach Słowian był godłem cnoty, symbolem dziewictwa i plonu. Wianki z ruty i kwiatów mogły nosić na głowach tylko dziewczęta.
Na wsiach wierzono, że poświęcone wianki, powieszone na ścianie chaty, odpędzają pioruny, chronią przed gradem, powodzią i ogniem. Dymem ze spalonych wianków okadzano krowy, wyganiane po raz pierwszy na pastwisko. Zioła z wianków stosowano też jako lekarstwo na różne choroby.
Gdzieniegdzie do poświęconych wianków dodawano paski papieru, z wypisanymi słowami czterech Ewangelii. Paski te zakopywano następnie w czterech rogach pola, dla zabezpieczenia przed wszelkim złem.
Dziś Boże Ciało to jedna z niewielu już okazji, aby przyodziać najpiękniejszy strój świąteczny - strój ludowy. W Łowickiem tego dnia robi się tęczowo od łowickich pasiaków. Kto wie, czy stroje ludowe zachowałyby się do dziś, gdyby nie możliwość ich zaprezentowania podczas uroczystości kościelnych. Chwała zatem i wielkie dzięki tym duszpasterzom, którzy kładą nacisk, aby asysty procesyjne występowały w regionalnych strojach. Dzięki temu procesje Bożego Ciała są jeszcze wspanialsze, okazalsze, barwniejsze. Ukazują różnorodność bogactwa sztuki ludowej i oby tak było jak najdłużej.
W ostatni czwartek oktawy Bożego Ciała, oprócz święcenia wianków z ziół i kwiatów, szczególnym ceremoniałem w naszych świątyniach jest błogosławieństwo małych dzieci. Kościoły wypełniają się najmłodszymi, często także niemowlętami, by i na nich spłynęło błogosławieństwo Boże. Wszak sam Pan Jezus mówił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im, do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 13-15).

CZYTAJ DALEJ

Flisaczko Dobrzyńska ze Skępego, módl się za nami...

2024-05-30 20:50

[ TEMATY ]

Rozważania majowe

Wołam Twoje Imię, Matko…

Adobe Stock

Początki sanktuarium maryjnego w tym miejscu sięgają drugiej połowy XV wieku. Niedaleko jeziora leżał na rozdrożu wielki głaz służący za drogowskaz. Według legendy był on ozdobiony mnóstwem krzyży. Okoliczni mieszkańcy i przejeżdżający podróżni nieraz widywali nad głazem niezwykłe światło lub słyszeli cudowny śpiew.

Rozważanie 31

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję