Rok Wiary – formacyjne zadania laikatu

Wyznawanie wiary w Trójcę Świętą – Ojca, Syna i Ducha Świętego – oznacza wiarę w jednego Boga, który jest miłością (por. 1 J 4, 8): Ojca, który w pełni czasów posłał swego Syna dla naszego zbawienia; Jezusa Chrystusa, który w tajemnicy swej śmierci i zmartwychwstania odkupił świat; Ducha Świętego, który prowadzi Kościół przez wieki w oczekiwaniu na chwalebny powrót Pana.
(Benedykt XVI, list apostolski “Porta fidei”, nr 1)

W Roku Wiary dany jest nam czas refleksji nie tylko nad zrozumieniem treści wiary, ale i też nad aktem powierzania się całkowicie Bogu, albowiem „Istnieje w istocie głęboka jedność między aktem, którym się wierzy, a treścią, z którą się zgadzamy …” (Porta fidei, 10). Wejście w rzeczywistość całkowitego oddania się Bogu otwiera serce człowieka na łaskę zrozumienia, że to co jest głoszone w Kościele Chrystusowym jest Słowem Bożym, gdyż „sercem przyjęta wiara prowadzi do sprawiedliwości, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (Rz 10, 10). Wiara nie powinna być tylko przechowywana, ale powinna być nieustannie przekazywana. Nie istnieje w świecie mechanizm automatycznego przekazywania wiary, lecz musi być ona nieustannie głoszona. Akt głoszenia wiary musi płynąć z serca przepojonego uwielbieniem Chrystusa i chrześcijańską nadzieją, że „Tego Jezusa, którego ukrzyżowaliście, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dz 2, 36).

Cytat z przemówienia św. Piotra jest rdzeniem i istotą radosnego orędzia, które głosi Kościół od wieków każdemu człowiekowi. Oznajmienie Piotra nie było tylko zwykłym przekazem faktów, ale realizacją obietnicy Boga i oczekiwań Izraela, a w konsekwencji człowieka na czas jego ziemskiego pielgrzymowania. Zmartwychwstanie Jezusa w nowym świetle ukazało godność człowieka i jego ostateczne przeznaczenie, bo tylko w „Nim znajduje pełny sens wszelka udręka i tęsknota ludzkiego serca” (Porta fidei, 13).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pokonanie śmierci otworzyło wrota do nowego życia, gdzie nie ma cierpienia i udręk doczesności, gdzie kończy się wiara i rozpoczyna się wieczność. Odpowiedzią więc wiary jest odkrywanie przez człowieka prawdziwej pełni życia, w którym prymat posiadania rzeczy i korzystania z nich, zostaje zastąpiony poznaniem prawdy oraz przylgnięciem do miłości, jaką nam na Krzyżu ofiarował Jezus Chrystus. Kościół (każdy z nas) winien nieść światu radosną prawdę o przyjęciu Wcielonego Boga ludzkich słabości, aby je zniweczyć mocą Zmartwychwstania.

Reklama

Orędzie Bożej Miłości stanowi więc sedno nowej ewangelizacji, zapoczątkowanej przez bł. Jana Pawła II, a wynikającej z potrzeby ukazania światu bóstwa Jezusa Chrystusa. Negacja tego faktu poddaje w wątpliwość wkroczenia Boga w ludzką, ziemską historię i prowadzi do kontestacji wcielenia, jako serca Ewangelii. Przed wspólnotami kościelnymi staje zadanie czynnego włączenia się w erę nowej ewangelizacji, która jest zadaniem nie dla wybranych, ale całej wspólnoty wierzących w Chrystusa.

Ukazywanie piękna i racjonalności naszej wiary, niesienie światła Boga człowiekowi naszych czasów w duchu pełnego przekonania, to naczelne zadanie misyjne laikatu. Słowo „wiary” może być zagrożone o tyle, o ile nie trafi na grunt wspólnotowy, nie zostanie zastosowane w praktyce, jako rzeczywistość prawdziwego życia. Pozwoli to na nowe odczytanie Ewangelii, która dla wielu ateistycznych ośrodków jest traktowana jako utopia. Stawanie się świadkami Chrystusa nie tylko na czas sprawowania sakramentów, ale i w codziennym życiu jest koniecznością dla realizacji celów nowej ewangelizacji.

W Roku Wiary lud Boży winien nieustannie kierować swój wzrok ku Jezusowi Chrystusowi, „który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala” (Hbr 12, 2). W Roku Wiary nie bójmy się angażować na rzecz głoszenia Ewangelii, mimo trudności i przeszkód, jakie się z tym będą wiązać. Pan Bóg oczekuje owoców, jakie z pewnością przyniesie Rok Wiary.

Esencją trudu nowoewangelizacyjnego niechaj będzie miłość do Boga i bliźniego, zawierająca w sobie cierpliwość, pokorę. Wtedy dopiero nasza ludzka egzystencja dojrzeje do prawdziwej i prawej, a najdoskonalszym owocem indywidualnym oraz wspólnotowym będzie wierność Chrystusowi oraz Jego Kościołowi, która musi być dochowana także w cierpieniu. W Roku Wiary, pozbywszy się złudzeń, jakie niosą ze sobą ideologiczne utopie, winniśmy z pokorną świadomością nieść światu światło Ewangelii, zachowując niezłomną pewność, że miłość Boga wcielona w Chrystusie jest silniejsza od zła, przemocy i śmierci.

Dzięki wierze wiemy, że Bóg przygotowuje dla wszystkich ludzi nowe niebo i nową ziemię, nowy świat, który jest naszą prawdziwą ojczyzną. Idąc dalej drogami doczesności miejmy w pamięci słowa Chrystusa: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt, 28, 20). Dziękując Jezusowi za Jego wierność wobec nas, bądźmy Mu wierni i my do ostatnich chwil ziemskiego pielgrzymowania.

Obecny rok w życiu archidiecezji naznaczony jest wieloma ważnymi wydarzeniami i rocznicami. Mija 888 lat od rozpoczęcia misji rechrystianizacyjnej św. Ottona. Wspominaliśmy również 825 lat od konsekracji katedry św. Jakuba w Szczecinie. W czerwcu natomiast składaliśmy Bogu hołd wdzięczności za 40-lecie istnienia diecezji, 25-lecie pobytu Jana Pawła II w Szczecinie oraz 20-lecie metropolii. Ukoronowaniem tych ważnych rocznic jest także inauguracja ogłoszonego przez Benedykta XVI Roku Wiary. W czwartek 11 października w Pyrzycach nastąpił jego archidiecezjalny początek, który został równocześnie połączony z konferencją naukową: „Prymas August Hlond - duszpasterz i mąż stanu. Doniosłe Dziedzictwo”.
Bogaty w swej treści dzień rozpoczął się w kościele Wniebowzięcia NMP w Pyrzycach, gdzie odbyła się I część sympozjum. Postać kard. A. Hlonda jest ściśle związana z naszą strukturą administracyjną Kościoła, gdyż jako salezjanin, założyciel Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, a więc dwóch zgromadzeń zakonnych najdłużej i najliczniej posługujących na Pomorzu Zachodnim, bardzo zdecydowanie troszczył się o unormowanie życia religijnego na terenach, które po II wojnie światowej powróciły do Polski. Heroiczna, powojenna praca tych dwóch zgromadzeń zakonnych przygotowała grunt do utworzenia polskiej administracji kościelnej, najpierw administracji gorzowskiej, a wreszcie diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Wolą Metropolity Szczecińsko-Kamieńskiego jest, aby dziedzictwo sługi Bożego prymasa kard. Augusta Hlonda było na nowo odczytane szczególnie w kontekście modlitwy o jego beatyfikację. Konferencja w Pyrzycach stała się okazją do przypomnienia wielu istotnych aspektów biografii Prymasa z wyakcentowaniem związków łączących jego osobę z Kościołem nad Odrą i Bałtykiem.
Prelegenci skupili się na ukazaniu posługi eklezjalnej, pastoralnej, duszpasterskiej i patriotycznej kard. A. Hlonda. Po wprowadzeniu w tematykę spotkania przez głównego organizatora ks. Zbigniewa Rakieja TChr, który porównał misję św. Ottona z posługą kard A. Hlonda, jako pierwszy głos zabrał prof. dr hab. Jerzy Pietrzak z Uniwersytetu Wrocławskiego, który podjął temat: „Pełnia prymasostwa”, uświadamiając znaczenie funkcji Prymasa jako męża stanu. Przypomniał o ogromnym szacunku dla Prymasa, kiedy to tytuł ten utożsamiano z wizją niepodległej Polski. Ukazał także wiele nieznanych aspektów dotyczących ważności stolicy prymasowskiej dla życia całego narodu. Następnie wysłuchano wystąpienia ks. dr. hab. Grzegorza Wejmana, prof. US, na temat: „Prymas A. Hlond - budowniczy polskiej administracji kościelnej na Pomorzu Zachodnim”. Przypomniana została trudna praca nad tworzeniem trwałych, niezniszczalnych fundamentów życia Kościoła na naszej ziemi poprzez tworzenie parafii, później kurii, sądu biskupiego czy seminarium. Ks. profesor przypomniał najważniejsze fakty z pracy kapłanów Towarzystwa Chrystusowego oraz szczegóły wizytacji, jaką na zachodniopomorskiej ziemi odbył kard. A. Hlond w dniach 25-30 października 1947 r. Trzeci wykład - ks. prof. Jacka Urbana z Krakowa - z powodu nieobecności został odczytany, a jego temat to: „Prymas A. Hlond a kardynał Adam Sapieha. Kontakty wzajemne”. Ostatnim wykładem zaprezentowanym w kościele było wystapienie prof. dr. hab. Marka Kornata z UKSW z Warszawy, który skupił się wokół kwestii: „Prymas A. Hlond w opinii międzynarodowej lat 30. XX wieku”. Zaakcentował zaufanie, jakim darzył go Pius XI, wskazał na stosunki z rządem piłsudczyków, a najbardziej zaciekawił zgromadzonych raportami dyplomatycznymi oraz wypowiedziami osobistości, które mocno wskazywały na możliwość wyboru po śmierci Piusa XI kard. Hlonda na Ojca Świętego.
Druga część konferencji odbyła się w Pyrzyckim Domu Kultury przy ogromnym wsparciu władz samorządowych powiatu ze starostą W. Tołłoczko oraz gminy Pyrzyce z burmistrzem Markiem Olechem na czele. Kolejnymi prelegentami byli dr Tadeusz Krawczak z Archiwum Akt Nowych, który mówił o „Kardynale Hlondzie w świetle źródeł archiwalnych”. Paulin o. prof. dr hab. Janusz Zbudniewek z UKSW z Warszawy przedstawił temat: „Kult maryjny w posłudze sł. Bożego kard. A. Hlonda”. Następnie wszyscy uczestniczyli w otwarciu wystawy poświęconej kard. A. Hlondowi, którą przygotowała Akcja Katolicka z salezjańskiej parafii w Rumii. W końcowej części sympozjum głos zabrał ks. dr Jarosław Wąsowicz SDB, który wnikliwie przedstawił dzieje pracy Zgromadzenia Salezjańskiego na Ziemiach Zachodnich. Niejako kontynuacją było wystąpienie ks. prof. dr. hab. Bernarda Kołodzieja TChr, który w bogatej faktografii ukazał powojenną posługę chrystusowców na Pomorzu Zachodnim. Następnie dr Jan Macholak z Archiwum Państwowego w Szczecinie skupił się wokół tematu: „Życie religijne na Pomorzu Zachodnim w świetle źródeł archiwalnych a rola Prymasa Polski”. Wreszcie senior historyków prof. dr hab. Kazimierz Kozłowski z US podsumował długie lata swojej pracy naukowej, prezentując najpierw dzieło swego życia w postaci dwutomowej publikacji pt. „Pomorze Zachodnie w latach 1945-2010”, a następnie skupił się na temacie „Rola Kościoła katolickiego w procesie polonizacji Pomorza Zachodniego”. Ukoronowaniem wszystkich wystąpień było słowo przełożonego generalnego Towarzystwa Chrystusowego ks. Tomasza Sielickiego TChr, który przedstawił obecny stan procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego kard. A. Hlonda. Oficjalnie rozpoczęcie procesu nastąpiło 9 stycznia 1992 r. w Warszawie. Proces diecezjalny zakończył się 21 października 1996 r., a 6 marca 1998 r. wydano dekret o ważności tegoż procesu. Podsumowanie dotychczasowych procesów, a szczególnie o heroiczności cnót nastąpiło 22 października 2008 r. i od tej chwili rozpoczęło się oczekiwanie na cud, który potwierdzi opinie o świętości i da podstawę do beatyfikacji.
Po konferencji w kościele Wniebowzięcia NMP w Pyrzycach sprawowana była Eucharystia inaugurująca Rok Wiary. Przypomnijmy, że w związku z przypadającą pięćdziesiątą rocznicą pierwszej sesji Soboru Watykańskiego II, a także z okazji upływu dwudziestu lat od promulgowania wydania Katechizmu Kościoła Katolickiego papież Benedykt XVI postanowił ogłosić Rok Wiary po to: „aby droga wiary na nowo była odkrywana oraz by ukazała się w świetle radość i jaśniej dokonywało się odnowione poznanie Chrystusa” (list „Porta fidei”).
W Mszy św. koncelebrowanej i Nieszporach uczestniczyło razem z biskupami pomocniczymi ponad 70 kapłanów, siostry zakonne, alumni seminariów z Poznania i Szczecina oraz liczne grono wiernych z całej archidiecezji. Przed Mszą św. dokonano intronizacji Dokumentów Soboru Watykańskiego II i Katechizmu Kościoła Katolickiego, które umieszczono obok chrzcielnicy. W słowie Bożym abp A. Dzięga nawiązał do wymowy inauguracji Roku Wiary, akcentując wiele istotnych wątków związanych z odnową wizerunku człowieka wierzącego. Odniósł to do misji św. Ottona oraz do dziedzictwa sł. Bożego kard. A. Hlonda. Centralną częścią liturgii stało się Credo, które przy zapalonych świecach zostało przez wszystkich uroczyście odśpiewane.
Rok Wiary potrwa do przyszłorocznej uroczystości Chrystusa Króla. Zaprasza nas do powrotu do korzeni naszej tożsamości chrześcijańskiej, do głębokiego odczytania wszystkich prawd wiary oraz do godnego dawania swojego świadectwa wiary w Boga Trójjedynego.