Padają takie słowa w Ewangelii: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (Łk 12,32). Słowa te Jezus kieruje do Apostołów. Myślę, że powinniśmy je powtarzać i dzisiaj. Jezus posłał do świata 12 Apostołów i później 72 uczniów, którzy jako ta „mała trzódka” poszli do ludzi. Św. Łukasz podkreśla słowa Jezusa, że posyła ich „jak owce między wilki” (tamże 10,3). Pamiętam pewnego kaznodzieję, który przy okazji homilii do tej Ewangelii powiedział, że gdyby Pan Jezus mówił, iż posyła Apostołów jak wilki między owce, to wiedzieliby, co należy robić. Ale Jezus powiedział inaczej: „jak owce między wilki”.
W otaczającej nas rzeczywistości zauważamy, jak obraz ten jest realny i prawdziwy. A jednak bezbronna owieczka może być górą, zwyczajne dobro może zwyciężyć systemy zła, czego przykładem jest sam Pan Jezus i jakże liczni święci Boży. Musimy bardzo głęboko wnikać w słowa Ewangelii. Gdy solidnie uchwycimy się księgi Pisma Świętego, nie zginiemy. Bo jest z nami Jezus - Bóg.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Dziś Kościół podejmuje dzieło ewangelizacji jakby od nowa. Rok Wiary obliguje nas do tego, byśmy zaczęli żyć słowem Bożym i potraktowali Pana Boga jako naszego Stworzyciela, a zatem Pana i Władcę. Byśmy uszanowali Boże przykazania, bo dane nam zostały z miłości do nas i całego świata.
Wiele rzeczy w naszej Ojczyźnie zostało zniszczonych, oderwanych od swej istoty, wielu słowom nadano inne znaczenie. Jezus Chrystus jest Tym, który wszystko ożywia, przywraca właściwą hierarchię, daje radość i siłę oraz moc zwycięstwa. One przychodzą niespodziewanie, jak to, które stało się udziałem naszego uciemiężonego narodu 16 października 1978 r., kiedy na tronie św. Piotra zasiadł nasz rodak Jan Paweł II. Ale zwycięstwa przychodziły przede wszystkim, kiedy Ojciec Święty wędrował po świecie, spotykał się z milionowymi rzeszami, które wyznawały wiarę w Boga oraz tymi, którzy dzięki takim spotkaniom nawracali się, przychodzili do Kościoła katolickiego. To były wielkie zwycięstwa. Ci, którzy byli bardzo mocni w mówieniu nieprawdy, przepadali, odchodzili w nicość, zdarzało się, że przegrywali swoje życie, wszystko, co dotychczas uważali za wartościowe. Takich jest wielu pośród żyjących. Cóż bowiem pozostaje człowiekowi, który przeżył już sporo lat, a na sumieniu ma ludzką krzywdę? On nie ma nic, jest biedny, samotny i uratować go może tylko Boże miłosierdzie, jeśli jest tego świadomy. Nie bójmy się więc tych, którzy krzyczą, którzy są tymi wilkami napadającymi na spokojne owce. Bo te spokojne owce mają Dobrego Pasterza w osobie Jezusa Chrystusa. On jest Bogiem, a zatem jest ponad złem świata.
Idźmy za Jezusem, nauczajmy, głośmy Ewangelię, cieszmy się Jego asystencją i pomocą. Naszym celem i przesłaniem jest miłość do Kościoła, bo jest to miłość do samego Chrystusa.
