Przez dwa dni trwały w Sandomierzu uroczystości związane z nawiedzeniem relikwii bł. Czesława Odrowąża, dominikanina (ok.1175 -1242), w ramach obchodów 300-lecia Jego beatyfikacji. Relikwie tego Patrona Wrocławia przybyły do Sandomierza, bo z tym miastem Błogosławiony był również związany jako kanonik i kustosz sandomierskiej kolegiaty, zanim - poznawszy w Rzymie św. Dominika - wstąpił do zakonu dominikańskiego.
Relikwie głowy Błogosławionego zostały uroczyście wniesione do bazyliki katedralnej w Sandomierzu. Przybyłych na uroczystości ojców dominikanów z Wrocławia, księży kanoników Kapituły Sandomierskiej i Kapituł Diecezjalnych, siostry zakonne, wspólnotę Wyższego Seminarium Duchownego, mieszkańców Sandomierza, witał ks. Zygmunt Gil. Mszy św. dziękczynnej za dar życia Błogosławionego, a także w intencji Jego kanonizacji oraz w intencji Ojczyzny, przewodniczył bp Edward Frankowski. O. Norbert Oczkowski OP, promotor kultu bł. Czesława, w homilii zachęcał wiernych, by tak jak Błogosławiony postawili w swym życiu Chrystusa na pierwszym miejscu. Po Mszy św. można było ucałować relikwie.
Dalsze naświetlenie postaci bł. Czesława, jego życia i działalności oraz kultu miało miejsce podczas sympozjum historyczno-pastoralnego w Katolickim Domu Kultury. Z referatami wystąpili: dr Wojciech Kucharski, o. Norbert Oczkowski OP i ks. dr Mirosław Nowak. Sandomierzanie mieli też możliwość czuwania przy relikwiach Błogosławionego w bazylice, a także uczestniczyć w modlitwach prowadzonych przez wrocławskich dominikanów.
W dzień wspomnienia bł. Sadoka i dominikanów sandomierskich, relikwie bł. Czesława przeniesione zostały uroczyście do kościoła św. Jakuba. Umieszczono je obok urny ze szczątkami sandomierskich Męczenników. Mszy św. przewodniczył ordynariusz sandomierski bp Krzysztof Nitkiewicz.
- Patrząc na życiorysy bł. Czesława i sandomierskich Męczenników, myślę, że ich drogi pewnie się zazębiały. Niezwykłe jest zrządzenie Pana Boga, że bł. Czesław uratował Wrocław przed najazdem tatarskim, natomiast od Męczenników Sandomierskich Pan Bóg zażądał ofiary krwi - mówił o. Wojciech Krok, przeor sandomierskich dominikanów. Słowo Boże głosił o. Tytus Piłat OP, dowodząc, że Męczennicy sandomierscy i bł. Czesław po tylu wiekach nadal pokazują, że dane są nam takie dary, takie miejsca w życiu, których nie wolno nam opuścić; że za skarb wiary albo oddaje się życie, albo broni go do końca.Człowiek ma wiedzieć, co jest w życiu najważniejsze. Wskazywał też na to, że dopóki na świecie żyje choć jeden człowiek, który nie zna Chrystusa, nie można spocząć, bo będziemy rozliczani z miłości do brata postawionego na naszej drodze, mówił zakonnik i dodawał: -Niech nas sandomierscy Męczennicy i bł. Czesław przynaglają swoim świadectwem i przykładem do głoszenia Ewangelii wszystkim, wszędzie i na wszystkie możliwe sposoby.
Zanim Ordynariusz Sandomierski pobłogosławił zebranych relikwiami Błogosławionego powiedział: - Musimy sobie uświadomić, jak bardzo historia Sandomierza związana jest z historią Polski. Ta historia to są nasze korzenie i musimy z nich czerpać, zafascynować się postaciami z przeszłości, dążyć do ich naśladowania, czuwać nad tym, by w naszym sercu nie było rozdziału pomiędzy credo religijnym i codziennym życiem. Bł. Czesław i Męczennicy sandomierscy umieli połączyć wszystko razem pod jednym mianownikiem, który możemy określić jako doskonałość chrześcijańską, która może być osiągnięta różnymi drogami, ale zawsze wyrażająca się w podobieństwie do Chrystusa. Ta miłość męczenników i wyznawców przyniosła owoce w życiu Kościoła i społeczeństwa. Trzeba uświadomić sobie, jaka nasza miłość jest słaba, ułomna i dążyć do takiej, jaką była ich miłość do Chrystusa.
O oprawę liturgiczną uroczystości zadbali alumni sandomierskiego WSD.
Młody katolik, Akasha Bashir, który 15 marca 2015 r. oddał swe życie, aby ocalić tysiąc wiernych zgromadzonych w katolickim kościele św. Jana w dzielnicy Youhanabad w Lahaurze w Pakistanie, zatrzymując terrorystę z ładunkiem wybuchowym został ogłoszony „sługą Bożym”, pierwszym w dziejach tamtejszego Kościoła – donosi misyjna agencja Fides.
Akash Bashir, urodzony 22 czerwca 1994 roku w Risalpur, w pakistańskiej prowincji Nowshera Khyber Pakhtun Khwa, był uczniem Don Bosco Technical Institute w Lahore i należał do młodych ludzi aktywnych we wspólnocie parafialnej kościoła św. Jana. 15 marca 2015 r., pełnił służbę przy bramie wejściowej do kościoła. Zauważył mężczyznę próbującego wejść do świątyni z pasem wybuchowym na ciele. Akash chwycił mężczyznę, i przytrzymał przy bramie wejściowej, powodując, że plan terrorysty, by dokonać masakry wewnątrz kościoła, się nie powiódł. Zamachowiec następnie wysadził się w powietrze, a wraz z nim zginął młody Akash Bashir. Ostatnie jego słowa brzmiały: „Umrę, ale nie wpuszczę cię do środka”.
Uroczystość Epifanii lub Teofanii, czyli Objawienia Pańskiego,
jest jednym z najstarszych świąt ku czci Chrystusa. Obchodzone jest
6 stycznia, popularnie zwane świętem Trzech Króli. Jak wskazuje już
sama nazwa, uroczystość ta jest pochodzenia wschodniego. Greckie
słowa: epifaneia, teofaneia - ukazanie się, objawienie - rozumiano
na Wschodzie jako widzialne ukazanie się bóstwa, albo też za pomocą
tych słów określano uroczyste odwiedziny cesarza w mieście lub świętowanie
ważnych dni z życia władcy. Ogólnie rzecz ujmując, jest to każde
objawienie się bóstwa w czasie i przestrzeni (por. Wj 3, 12; 19,
18; Dz 2, 3-4). Pierwsze wzmianki o świętowaniu Epifanii na Wschodzie
spotykamy u Klemensa Aleksandryjskiego (ok. 212 r.). Na Zachodzie
natomiast wzmiankę o obchodach tej uroczystości znajdujemy w Galii
ok. 361 r. Epifania jest pierwszym historycznie świętem związanym
z tajemnicą Wcielenia. Św. Augustyn nazywa je "bliźniaczą uroczystością
Narodzenia Pańskiego (geminata sollemnitas). Początkowo obchodzono
dwa święta razem: święto Bożego Narodzenia i Objawienia się ludzkości
Jezusa jako Zbawiciela. Na Zachodzie zaczęto obchodzić je oddzielnie
dopiero od IV w. Epifania stała się wspomnieniem i uobecnieniem trzykrotnego
objawienia się Chrystusa światu - tria miracula, jakie dokonało się
podczas chrztu Jezusa w Jordanie, w chwili pokłonu trzech Mędrców
oraz w czasie pierwszego cudu Pana Jezusa na weselu w Kanie Galilejskiej.
Natomiast w liturgii Kościoła Zachodniego podkreślono szczególnie
w uroczystości Epifanii objawienie się Syna Bożego jako oczekiwanego
Zbawiciela poganom w osobie trzech Mędrców i dlatego dzień ten jest
określany jako święto Trzech Króli. Motyw ten jest główną treścią
Mszy św. i tematem dominującym w Liturgii Godzin. Natomiast w Jutrzni
i Nieszporach wspomina się również tria miracula.
Kluczem do zrozumienia tego święta jest Ewangelia św.
Mateusza (Mt 2, 1-12), w której znajdujemy wzmiankę o Magach (Mędrcach)
ze Wschodu, przedstawicielach świata pogańskiego, którzy podążając
za gwiazdą, przebyli drogę około tysiąca kilometrów, aby złożyć hołd
Dzieciątku Jezus i ofiarować Mu dary w postaci złota, kadzidła i
mirry. Ostatecznie ustalono ich liczbę na trzech, co wiąże się z
liczbą wymienionych przez Ewangelię darów, które mają znaczenie symboliczne.
Ojcowie Kościoła odnosili je do troistej postaci Chrystusa. Składając
je, Mędrcy wyznali wiarę w Jezusa, który jest Bogiem - ofiarując
kadzidło, uznali oni w Chrystusie Króla - na co wskazuje złoto, prawdziwego
Człowieka - mirra. Prawdopodobnie po wpływem interpretacji fragmentu
Ps 72, 10-11 i Iz 60, 3 zaczęto w Magach upatrywać Królów.
W związku z uroczystością Epifanii powstały różne zwyczaje.
Podczas Mszy św. odbywa się błogosławieństwo kadzidła i kredy, czasem
wody - o czym mówią aktualnie polskie agendy. Zwyczaj błogosławienia
wody wywodzi się z przypomnienia chrztu, a ze wspomnienia o Mędrcach
z darami - zwyczaj błogosławienia kadzidła i kredy. Mieszkania napełniamy
wonią kadzidła na znak, że wszystko pragniemy czynić na chwałę Boga,
natomiast święconą kredą znaczymy drzwi domów i umieszczamy datę
bieżącego roku na znak, że mieszkańcy przyjęli Wcielonego Syna Bożego.
Ten piękny zwyczaj zachował się do dziś nie tylko w tradycji polskiej,
ale też w innych krajach. Jak relacjonuje Oskar Kolberg, dawniej
po powrocie z kościoła wierni kadzidłem okadzali mieszkania, a kredą
gospodarz wraz z całą rodziną kreślił z powagą na drzwiach wejściowych
inicjały Trzech Króli K + M + B. Interpretuje się te skróty jako
inicjały legendarnych imion trzech Mędrców: Kacper, Melchior, Baltazar (
wskazanymi w IX w.). Spotyka się też inną interpretację tego skrótu,
tak jak odczytywały go wieki średnie. Inicjały Trzech Mędrców w pisowni
łacińskiej: C + M + B są pierwszymi literami słów Christus mansionem
benedicat, co oznacza: "Niech Chrystus błogosławi mieszkanie".
Znaczenie kredą drzwi nawiązuje do zdarzenia z Księgi
Wyjścia (Wj 12, 21-33). Naród Wybrany przed wyjściem z niewoli znaczył
drzwi i progi domów krwią baranka, wówczas Bóg "nie pozwolił niszczycielowi
wejść do tych domów" (Wj 12, 23). Drzwi i próg naszego mieszkania
stanowią zarówno granice naszego domostwa, jak i łącznik ze światem
zewnętrznym. Znacząc drzwi świętymi inicjałami i znakami, chcemy
wyrazić nasze pragnienie, by tylko dobro i błogosławieństwo przekraczało
próg naszego domu.
Jan Paweł II na początku swego pontyfikatu tak wyraził
istotę tego święta: "Serce twe zadrży i rozszerzy się - mówi Izajasz
do Jeruzalem. (...) Właśnie ten krzyk proroka jest kluczowym słowem
uroczystości Trzech Króli". W uroczystości tej "Kościół dziękuje
Bogu za dar wiary, która stała się i wciąż na nowo staje się udziałem
tylu ludzi, ludów, narodów. Świadkami tego daru, jego nosicielami
jednymi z pierwszych byli właśnie owi trzej ludzie ze Wschodu, Mędrcy,
którzy przybyli do stajenki, do Betlejem. Znajduje w nich swój przejrzysty
wyraz wiara jako wewnętrzne otwarcie człowieka, jako odpowiedź na
światło, na Epifanię Boga. W tym otwarciu na Boga człowiek odwiecznie
dąży do spełnienia siebie. Wiara jest początkiem tego spełnienia
i jego warunkiem. (...) Trzeba pozwolić Mędrcom iść do Betlejem.
Z nimi razem idzie każdy człowiek, który za definicję swego człowieczeństwa
uznaje prawdę o otwarciu ducha ku Bogu, prawdę wyrażoną w zdaniu:
altiora te quaeras! (szukaj rzeczy od ciebie wyższych)". Kościół
staje się sobą, "kiedy ludzie - tak jak pasterze i Trzej Królowie
ze Wschodu - dochodzą do Jezusa Chrystusa za pośrednictwem wiary.
Kiedy w Chrystusie, Człowieku, i przez Chrystusa odnajdują Boga.
Epifania jest więc wielkim świętem wiary" (7 stycznia 1979). Wiara
jest gwiazdą wskazującą nam drogę do Chrystusa. Powinniśmy się cieszyć
łaską wiary i ją umacniać oraz prosić Boga o jej pomnożenie.
5 stycznia 2025, w 90. roku życia i 59. roku kapłaństwa, w szpitalu w Zielonej Górze zmarł śp. ks. kan. Stanisław Starczyński, emerytowany kapłan diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.
Ks. Stanisław Starczyński urodził się 8 maja 1935 we wsi Strzałków (pow. Busko-Zdrój, woj. świętokrzyskie). W 1947 roku jego rodzina przeprowadziła się do Róży Wielkiej koło Wałcza. Tam Zmarły ukończył szkołę podstawową, a następnie kontynuował naukę w szkole zawodowej w Wałczu. Po zdobyciu zawodu ślusarza podjął pracę w Zakładach Sprzętu Budowlanego w Katowicach, a później w kopalni Gottwald. Po pomyślnym przebyciu doświadczenia ciężkiej choroby postanowił zostać kapłanem. Powrócił do Wałcza i rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących. W 1955 roku przerwał naukę i odbył dwuletnią zasadniczą służbę wojskową. Po powrocie z wojska kontynuował naukę i w 1959 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Paradyżu. Po jego ukończeniu, 16 czerwca 1966 w bazylice jasnogórskiej w Częstochowie przyjął święcenia kapłańskie z rąk Sługi Bożego Biskupa Wilhelma Pluty. Jako wikariusz pracował w Kostrzynie nad Odrą (1966-1969), Połczynie-Zdroju (1969-1972), Zielonej Górze (par. św. Jadwigi Śląskiej, 1972-1976), Gorzowie Wlkp. (par. Wniebowzięcia NMP, 1976-1978). 1 września 1978 podjął pracę w Kurii Diecezjalnej w Gorzowie Wlkp. jako notariusz. W kurii pracował do końca 1993 roku, a 1 stycznia 1994 mianowano go dyrektorem administracyjnym Instytutu Formacji Katolickiej dla Świeckich w Gorzowie Wlkp. W sierpniu 1996 otrzymał zwolnienie z tej funkcji i zamieszkał jako rezydent przy gorzowskiej parafii NMP Królowej Polski. Przez wiele lat pomagał w prowadzeniu duszpasterstwa w tej parafii. Ze względu na pogarszający się stan zdrowia 17 lutego 2022 przeniósł się do diecezjalnego Domu Księży Emerytów w Zielonej Górze.
W trakcie swojej posługi kapłańskiej kontynuował formację intelektualną. W latach osiemdziesiątych studiował zaocznie w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego w Warszawie. 1 czerwca 1996 uzyskał tytuł magistra teologii na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu.
Za swoje zaangażowanie w posługę kapłańską został włączony do grona kanoników Gorzowskiej Kapituły Katedralnej. 15 czerwca 1989 otrzymał tytuł kanonika honorowego, a 29 marca 2018 stał się kanonikiem gremialnym. Za przygotowanie ośrodka rekolekcyjno-wypoczynkowego w Strychach wyróżniono do statuetką "Człowiek Człowiekowi".
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1734956640.jpg)
