Reklama

Duchowość

Dlaczego obchodzimy rocznice śmierci świętych i błogosławionych?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kościół na całym świecie za kilka dni będzie przeżywać rocznicę śmierci bł. Jana Pawła II. Odbędą się z tej okazji różne nabożeństwa, adoracje, nierzadko połączone z refleksją nad życiem i słowami Papieża Polaka. Ktoś spoza Kościoła, stojący obok, uznałby może to za coś bardzo dziwnego, żeby nie powiedzieć nienormalnego. Dlaczego wspomina się czyjąś śmierć? Przecież śmierć jest wydarzeniem, które chcemy jak najdalej od siebie oddalić, przecież zwykły człowiek stara się unikać nawet samego myślenia o śmierci. Śmierć to przecież bardzo smutny moment – opuszczenie bliskich, koniec życia, pozostawienie wszystkiego, co przez całe życie się gromadziło. Jest to ponadto czas bardzo trudny dla bliskich, rodziny i przyjaciół, którym towarzyszy smutek z powodu rozstania, tęsknota, żałoba. Jaki jest więc sens wspominania czyjejś śmierci? Czy w życiu świętych nie było bardziej radosnych chwil, które moglibyśmy przywoływać, a nie samą śmierć? Dlaczego przykładowo nie wspominamy bardziej radosnego wydarzenia, jakim były np. narodziny Jana Pawła II, gdy przyszedł na świat, a nie kiedy się z nim rozstał?

Jedynymi osobami, których narodziny wspomina Kościół, są Jezus Chrystus, Maryja i Jan Chrzciciel. Dzień ich narodzin jest celebrowany w liturgii, aby podkreślić wyjątkowość tych osób, gdyż z ich przyjściem na świat wiąże się początek nowego etapu w historii zbawienia. Poza tym nie wspomina się dnia narodzin innych osób, nawet największych świętych. Dlaczego? Mówiąc kolokwialnie, można odpowiedzieć, że czyjeś narodziny to żadna zasługa. Każdy przecież kiedyś się urodził. Natomiast dzień śmierci stanowi zwieńczenie całego życia i przejście do nowego wymiaru bytowania. Dlatego też od pierwszych wieków Kościoła przywiązywano wielką wagę do pochówku zmarłego w opinii świętości i do kultu, jakim otaczano jego grób. Pierwszy męczennik, św. Szczepan, jak czytamy w Dziejach Apostolskich, został pochowany przez „ludzi pobożnych” (tak określano wówczas chrześcijan). Już sama ta wzmianka daje dużo do myślenia, gdyż takie zjawisko było czymś niespotykanym. Pochowanie zmarłego leżało bowiem w gestii rodziny lub też najbliższych osób, a nie wspólnoty religijnej, do której ktoś należał. Podobnie gmina chrześcijańska sprawiła pogrzeb św. Polikarpowi (zm. 155 r.) i obchodziła uroczyście rocznicę śmierci tego męczennika przy jego grobie. Z czasem obchodzenie rocznic śmierci stało się jednym z najważniejszych elementów kultu świętego. Dzień śmierci określano (paradoksalnie) jako „dies natalis”, czyli dosłownie dzień narodzin (oczywiście chodziło o narodziny dla Nieba). Na początku III wieku św. Cyprian, biskup, na temat kultu świętych pisał w jednym ze swoich listów: „Dzień ich śmierci zapisujcie, abyśmy mogli czynić wspomnienie o nich podczas odprawiania nabożeństwa ku ich czci”. W innym zaś liście pisał: „Zawsze składamy ofiary za nich, gdy odprawiamy pamiątkę męki (chodziło o męczenników) i rocznicę śmierci obchodzimy”. Początkowo wspominano rocznice śmierci głównie męczenników. Edykt mediolański w 313 r. wprowadził wolność religijną, a wyznawanie wiary chrześcijańskiej przestało być przestępstwem, w związku z czym zakończył się okres prześladowań chrześcijan i masowych męczeńskich śmierci. Wielcy pisarze chrześcijańscy (np. św. Hieronim czy św. Augustyn) zaczęli wyróżniać dwa rodzaje męczeństwa: męczeństwo krwi oraz męczeństwo życia. To drugie polegało na doskonałym wypełnianiu Ewangelii w życiu, praktyce cnót oraz życiu w umartwieniu. Co ciekawsze, nie było wówczas żadnych procesów kanonizacyjnych. Kanonizacji dokonywał sam lud po śmierci męczennika lub wyznawcy. Niejako potwierdzeniem tej decyzji był kult, jakim otaczano zmarłego, zwłaszcza uroczyste obchodzenie rocznic jego śmierci jako momentu przejścia do nowego życia z Bogiem. Warto również zaznaczyć, że również i dziś, kiedy procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne są długotrwałe i skomplikowane, jednym z warunków, aby w ogóle taki proces rozpocząć, jest spontaniczne otaczanie przez wiernych kultem zmarłego w opinii świętości, co wyraża się m.in. poprzez pielgrzymki do grobu sługi Bożego.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Jan Paweł II cieszył się wielką czcią wiernych już za życia, a po śmierci ta cześć niepomiernie wzrosła. Wszyscy obserwowaliśmy tysiące pielgrzymów chcących po raz ostatni zobaczyć ziemskie szczątki Jana Pawła II. Mimo że na wieść o jego odejściu wszystkim nam towarzyszył głęboki smutek, to mieszał się on z radością, płynącą z wiary w to, że Papież stoi już twarzą w twarz z Bogiem. Pomimo że liturgiczne wspomnienie bł. Jana Pawła II wypada 22 października, to w wielu krajach wspomina się także dzień jego śmierci, na wzór pierwszych chrześcijan. A był to dzień niezwykły. Oto jak wspomina go w książce „Miejsce dla każdego” abp Mieczysław Mokrzycki, bezpośredni świadek tych wydarzeń: „Ok. godz. 14 Ojciec Święty zaczął tracić świadomość. Potem, co jakiś czas, jeszcze do nas wraca i uśmiecha się wtedy lekko. Mniej więcej o 16 żegnamy się z nim. Każdy po kolei podchodzi, całuje jego dłoń i mówi, co chce Ojcu Świętemu na koniec powiedzieć. Pobłogosławił mnie. Jego twarz promieniała. Widziałem, że towarzyszymy w ostatniej drodze świętemu człowiekowi. Mówiłem to już kiedyś, powtórzę i teraz: Jan Paweł II był piękny, kiedy umierał. Jego twarz była piękna. Tak umierają tylko święci. Zanim o godz. 19 zapadł w śpiączkę, wypowiedział ostatnie słowa, które brzmiały: Pozwólcie mi odejść do Pana. Zapaliliśmy wtedy gromnicę i postawiliśmy w oknie sypialni. O 20 odprawiliśmy Mszę świętą w wigilię Niedzieli Miłosierdzia Bożego. Stanisław podał Ojcu Świętemu kilka kropli krwi Chrystusa jako Wiatyk. Po Mszy siostry odmówiły Różaniec. Płakały. Jest dwudziesta pierwsza trzydzieści siedem. Monitor pokazuje, że serce Jana Pawła II przestało bić. Doktor Buzzonetti nachyla się nad Ojcem Świętym, a potem mówi nam: Powrócił do domu Ojca. Stanisław intonuje «Te Deum». Dziękczynienie zamiast rozpaczy. Najpierw nie mogłem tego pojąć. Pękało mi serce. Ale szybko zrozumiałem. To była piękna chwila. Pożegnanie pięknego, świętego życia”.

Piękna śmierć. A dlaczego piękna? Bo piękne było całe życie. Człowiek, który przeżywa je z Bogiem, w dniu swej śmierci jest spokojny. Dzień ostatni jest bowiem sędzią wszystkich dni. Dlatego właśnie w naszych sercach tak zakorzeniony jest 2 kwietnia 2005 r. Bo pomimo towarzyszącego nam smutku był to dzień piękny. Tak jak w przypadku wspomnianych rocznic śmierci świętych w starożytności, tak i tu był to „dies natalis”, dzień narodzin dla Nieba Jana Pawła II. Jakie stąd płynie dla nas pouczenie? Krótkie, ale jakże ważne: żyjmy tak, aby również dzień naszej śmierci był dniem narodzin dla Nieba.

2014-03-26 12:37

Ocena: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Ireneusz, biskup i męczennik

[ TEMATY ]

święty

św. Ireneusz

pl.wikipedia.org

CZYTAJ DALEJ

Dziś Wielki Czwartek – początek Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Pio Si/pl.fotolia.com

Od Wielkiego Czwartku Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wielki Czwartek liturgia uobecnia Ostatnią Wieczerzę, ustanowienie przez Jezusa Eucharystii oraz kapłaństwa służebnego.

Wielki Czwartek jest szczególnym świętem kapłanów. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. Co roku we wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z kapłanami (nierzadko z całej diecezji) odprawia Mszę św. Krzyżma. Poświęca się wówczas krzyżmo oraz oleje chorych i katechumenów. Przez cały rok służą one przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych, oraz konsekracji kościołów i ołtarzy. Namaszczenie krzyżem świętym oznacza przyjęcie daru Ducha Świętego.. Krzyżmo (inaczej chryzma, od gr. chrio, czyli namaszczać, chrisis, czyli namaszczenie) to jasny olej z oliwek, który jest zmieszany z ciemnym balsamem.

CZYTAJ DALEJ

Wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej

2024-03-28 12:37

[ TEMATY ]

Msza Wieczerzy Pańskiej

parafia św. Stanisława Kostki w Zielonej Górze

procesja z darami

Archiwum parafii

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii - mówi Iwona Szablewska (pierwsza z prawej)

Parafia wprawdzie niewielka, ale zaangażowanie i hojność wiernych – bardzo duże. Parafia św. Stanisława Kostki to zielonogórski fenomen. W tym roku na procesję z darami na Mszę Wieczerzy Pańskiej uzbierano tam ogromną sumę, a w samą procesję zaangażowało się ponad 200 osób!

- Kolejny rok przygotowujemy bardzo uroczystą procesję z darami na Wielki Czwartek. To taka tradycja w naszej parafii, bardzo związana z tym jak mocno stawiamy na liturgię i na edukację liturgiczną wszystkich wiernych – mówi Iwona Szablewska, wiceprzewodnicząca duszpasterskiej rady parafialnej i precentorka. - Jesteśmy bardzo małą parafią jak na realia Zielonej Góry, bo liczymy 3,5 tys. mieszkańców, a do kościoła w niedzielę na Mszę św. regularnie przychodzi 400 osób. W procesję z darami w tym roku zaangażowało się 250 osób. To ponad 70 rodzin, co daje nam 150 osób, i kolejne 100 osób, niepowtarzalnych, to ci, którzy są we wspólnotach. Zwyczaj jest taki, że w ciągu roku przyglądamy się, co jest tak naprawdę potrzebne jeszcze do sprawowania liturgii, a że jesteśmy młodą parafią „na dorobku” to wiele rzeczy nam brakowało, więc zawsze staramy się ustalać priorytety z proboszczem i służbą liturgiczną – podkreśla pani Iwona. Dodaje, że we wszystkim ważna jest też transparentność, by ofiarodawcy mieli świadomość, na co i w jaki sposób zostały rozdysponowane pieniądze. - W procesję z darami czynnie zaangażowało się 62,5% parafian. To wspaniałe świadectwo wrażliwości liturgicznej, dbania o jej piękno – to wszystko dla naszego Pana Jezusa Chrystusa – mówi Iwona Szablewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję