Dzień drugi drogi przebiegł nader spokojnie. Zaskakujące były dwa momenty. Pierwszy, gdy ścieżka przechodziła pomiędzy leszczynami. A drugim był las przed Sutri, którego ścieżki wiodły przez bardzo dzikie, ale zarazem piękne miejsca. To była droga, która wymagała skupienia, aby po prostu się nie potknąć oraz, aby się nie zgubić. Dziś oznaczenia były dobre, ale nie takie szczegółowe jak dzień wcześniej. Dziś opuściliśmy gościnne siostry benedyktynki, a swoją drogę zakończyliśmy w Sutri, które kiedyś było samodzielną diecezją, a dziś połączona została z inną, dlatego też Eucharystię będziemy sprawować w miejscowej konkatedrze. Co do samej Sutri opisuje ją Francesco Petrarca, włoski pisarz i filozof żyjący w XIV wieku. Piszę on tak: Ze wszystkich stron kraj otaczają wzgórza, niezliczone, ani zbyt wysokie, ani zbyt trudne, ani o trudnej wspinaczce, ani nie przeszkadzające w roztaczaniu widoku, między którymi po wypukłych bokach otwierają się cieniste i chłodne jaskinie, a las wznosi się liściasto, aby osłonić ciepło słońca ze wszystkich stron, gdzie kopiec niższy od innych w otwartej dolinie rozwija się, przygotowując kwieciste mieszkanie dla pszczół. Tu szmer najsłodszych wód w płytkich wodach, tu jelenie, tamy i całe dzikie stado lasów błąkające się po otwartych wzgórzach, i nieskończony wachlarz ptaków, które opływają fale lub skaczą po gałęziach.

I przez wieki niewiele się zmieniło, o czym pisałem chwilę wcześniej. Można też popatrzeć na Sutri historycznie, a dokładniej na rok 1046, gdzie właśnie w tym miejscu cesarz Henryk III położył kres schizmie, a finalnie papieżem został Klemens II. Miasto samo w sobie posiada także rzymski amfiteatr, który datuje się na II/I wiek przed narodzeniem Chrystusa, a także kościół w skale, który wcześniej służył wierzeniom pogański, ale w wyniku chrystianizacji od IV wieku nosi nazwę Matki Bożej z Partum.

Dużo historii, ale ona jest nieunikniona w naszym życiu codziennym. Zresztą, gdy pokonuje się różne odcinki drogi, niezależnie od miejsca, zawsze można sobie uświadomić, że tymi samymi drogami, którymi my chodzimy przez wieki przechadzali się nasi pradziadkowie. To pokazuje, jak wielka odpowiedzialność na nas ciąży, aby to dziedzictwo nam pozostawione zachować. Z kolei uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest idealną okazją, aby przypomnieć sobie moment przyjęcia przez nas Sakramentu Bierzmowania. To zawsze jest odpowiednia chwila, aby prosić Ducha Świętego o Jego światło w naszym działaniu, podejmowanych zadaniach, czy to przeżywania codzienności. Moment Zesłania Ducha Świętego dla obecnych w Wieczerniku Apostołów, Maryi i pozostały tam zgromadzonych był przełomowy. Z Dziejów Apostolskich wiemy, jak Duch Święty udoskonalił tych ludzi, jak przemienił ich strach w odwagę, jak z przestraszonych stali się mężnymi wyznawcami wiary. Dla nich najważniejsze było głoszenie słowa Bożego i zbawienie dusz. Piękne cele, które powinny przyświecać nie tylko naszemu pielgrzymowaniu, ale także naszemu życiu. Warto tutaj przypomnieć sobie ważne słowa Pana Jezusa: “Idźcie na cały świat i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. Tyle mamy jeszcze do zrobienia dla Królestwa Niebieskiego. My nie ustajemy w drodze i chcemy stawać się pielgrzymami nadziei i mam taką nadzieję, że w tym duchu Jezus nas formuje na trasie.