W Łodzi jest jedno miejsce szczególne. To szpital św. Jana Bożego. Bracia, siostry oraz współpracownicy placówki dzięki swoim wysiłkom i zaangażowaniu starają się wiernie naśladować swojego patrona.
Każdy na swoim stanowisku stara się służyć i pomagać, każdy realizuje swoją małą misję. Od zarządzania w duchu charyzmatu, poprzez zachowanie i dbanie o czystość, po codzienną posługę chorym. Wyjątkowość pracy polega także na widzeniu człowieka w chorobie, a nie samej choroby, pacjent staje się wtedy darem, a nie przykrym obowiązkiem.
Dużą pomoc w realizacji charyzmatu okazują bracia bonifratrzy, którzy przykładem służby pielęgniarskiej w często ciężkich pracach: przy przewijaniu, przenoszeniu, karmieniu i innych posługach przy pacjentach terminalnie chorych, dają świadectwo zaangażowania i pokazują jak nieść miłość, która zwycięża cierpienie.
Szpital Bonifratrów to tylko jeden z wielu przykładów służby choremu. Są też inne. Jak choćby te, gdzie w placówkach pediatrycznych, na oddziałach, lekarze i pielęgniarki oddają serce małym pacjentom. I tym samym wielu z nich pokazuje powołanie i bonifraterską prawdę, którą można zastosować do każdej placówki służby zdrowia i do każdego z chorych.
Lektura papieskiego orędzia na Światowy Dzień Chorego mocno prowokuje do zestawienia słów Franciszka z naszą polską rzeczywistością
Warszawa: Jeden ze szpitali w centrum miasta. Jest piątek, dochodzi dwudziesta. Na SOR (Szpitalny Oddział Ratunkowy) trafia starsza kobieta, chora od dwóch lat na nowotwór. Ma czwarty stopień raka, duże trudności z chodzeniem, wysoką gorączkę, obrzęki na nogach i ból w klatce piersiowej. Syn z trudem prowadzi ją do krzesła w poczekalni (trwa to dobre pół godziny; po każdym zrobionym kroku kobieta musi odpocząć). Mężczyzna sadza w końcu matkę na krześle, a sam idzie po cenną szpitalną zdobycz, czyli po wózek inwalidzki, bo matka nie da rady iść dalej. Szybko okazuje się jednak, że wózków na SOR-ze już nie ma. – Wszystkie wyszły – informuje pani w białym fartuchu, która wypożycza pacjentom wózki na dowód osobisty. – To co mam zrobić? – pyta mężczyzna. – To nie moja sprawa! – odpowiada kobieta.
Psalm 24 to hymn o wstępowaniu, czyli o drodze człowieka, który pragnie wejść w przestrzeń Boga
Psalm 24 to hymn o wstępowaniu, czyli o drodze człowieka, który pragnie wejść w przestrzeń Boga. Nie chodzi tu jednak tylko o świątynię z kamienia, ale o wewnętrzne sanktuarium serca - wskazuje o. Piotr Kwiatek, kapucyn, doktor psychologii, inicjator psalmoterapii w komentarzu Centrum Heschela KUL do śpiewanego w kościołach w Uroczystość Wszystkich Świętych Psalmu 24.
O. Kwiatek zaznacza, że psalmista „Dawid śpiewa o ziemi należącej do Pana, o czystych rękach i sercu, o pokoleniu, które szuka Jego oblicza. To psalm graniczny: między materią a duchem, ziemią a niebem, posiadaniem a oddaniem".
Jak w dzisiejszych czasach rozeznać co jest głosem Boga, a co jedynie podszeptem światowego myślenia? Jak odpowiednio rozeznawać swoje działania i zanurzać swoją codzienność w Słowie Bożym? Z pomocą przychodzi znany i ceniony rekolekcjonista, ks. Krzysztof Wons w swojej najnowszej książce „Działanie duchów w stanach pokusy”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
