Bogaty program 105. rocznicy Bitwy Warszawskiej

Warszawa

Na uroczystości 105. rocznicy "Cudu nad Wisłą" zaprasza biskup warszawsko-praski Romuald Kamiński. Przypominając, że diecezja ta jest wierna pamięci o Bitwie Warszawskiej, bp Kamiński zachęca do udziału 13 sierpnia w uroczystej Mszy św. celebrowanej o godz. 18.00 w konkatedrze na Kamionku - świątyni poświęconej Matce Bożej Zwycięskiej.

"W pamiętnym sierpniu 1920 roku to właśnie stamtąd, 13 sierpnia, w godzinach popołudniowych, po odprawieniu nabożeństwa ks. Ignacy Skorupka wraz z ochotnikami tworzącymi 36. Pułk Piechoty Legii Akademickiej wyruszył pod Ossów. Młody kapelan garnizonu praskiego gorąco wierzył w zwycięstwo. Zapewniał, że jest ono bliskie. Przeczuwał, że nadejdzie w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny" - przypomina bp Kamiński w diecezjalnym komunikacie przed uroczystościami.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W tym roku Mszy św. przewodniczyć będzie biskup polowy Wiesław Lechowicz.

Ossów

Szczególną rangę mają uroczystości w Ossowie - miejscu, gdzie 14 sierpnia 1920 roku zginął bohatersko ks. Ignacy Skorupka. Od 14 do 17 sierpnia 2025 roku Ossów stanie się centrum ogólnopolskich obchodów.

14 sierpnia o godz. 6.00 celebrowana będzie Msza św. polowa w miejscu bohaterskiej śmierci ks. Ignacego Skorupki - w intencji żołnierzy polskich poległych w Bitwie Warszawskiej 1920 roku (ul. Matarewicza 229).

Reklama

O godz. 17.00 zaplanowano spotkanie przy tablicach upamiętniających Pomoc Narodów w 1920 roku przy Samorządowej Instytucji Kultury w Ossowie (ul. Matarewicza 148) a o 21.00 - uroczysty Apel Poległych i złożenie wieńców przy krzyżu upamiętniającym bohaterską śmierć ks. Skorupki.

W piątek 15 sierpnia o godz. 10.00 rozpocznie się Msza św. na terenie Sanktuarium Matki Bożej Zwycięskiej w Ossowie z udziałem biskupa Romualda Kamińskiego. O 11.45 - Apel Poległych i złożenie wieńców na Cmentarzu Bohaterów 1920 roku.

W godzinach 13.00 - 21.00 odbędą się Festyn letni Ossów 2025 na boisku przy OSP w Ossowie i XX Mistrzostwa Polskich Formacji Kawaleryjskich. Organizatorem wydarzeń są Ministerstwo Obrony Narodowej i Muzeum Wojska Polskiego.

Dzień po 105. rocznicy "Cudu nad Wisłą", w sobotę 16 sierpnia ma zostać otwarte Muzeum Bitwy Warszawskiej 1920 roku w Ossowie. Zwiedzający będą mogli za darmo obejrzeć długo wyczekiwaną ekspozycję. Zgromadzono na niej m.in. artefakty należące do bohaterów tamtych wydarzeń, broń i umundurowanie.

Gratką dla miłośników historii ma być możliwość zobaczenia jedynego bolszewickiego sztandaru, jaki zachował się w muzealnych zbiorach, a który Polacy zdobyli w wyniku zwycięskiej bitwy. Wystawa zostanie zorganizowana na dwóch kondygnacjach o łącznej powierzchni 1000 metrów kwadratowych.

W południe rozpocznie się piknik historyczno-wojskowy na terenie otaczającym placówkę. O godz. 13.00 przewidziano uroczystość związaną z otwarciem muzeum. Po niej odbędzie się rekonstrukcja Bitwy Warszawskiej, organizowana przez Fundację Grom. Siła i Honor.

Reklama

Podczas imprezy przewidziano także pokaz współczesnego sprzętu wojskowego, koncert oraz możliwość odwiedzenia stoisk rekonstruktorów historycznych.

Radzymin

Uzupełnieniem programu będą wydarzenia patriotyczne w Ząbkach, Markach, Tłuszczu, Kobyłce i Wołominie.

14 sierpnia (czwartek) o północy ruszy natomiast III Piesza (Nocna) Pielgrzymka „Szlakiem 236. Pułku Piechoty” Warszawa-Ząbki-Ossów. Zbiórka: 13 sierpnia, godz. 23:45 przy VIII LO im. Władysława IV w Warszawie (ul. Jagiellońska 38).

W Radzyminie w piątek 15 sierpnia odbędzie się szereg imprez historyczno-rekonstrukcyjnych nawiązujących do "Cudu nad Wisłą". W programie m.in. XXIV Zlot MotoCud (Lądowisko Papieskie przy Cmentarzu Żołnierzy Poległych 1920 roku), 34. Bieg Półmaraton „Cud nad Wisłą” (Park E. Czartoryskiej), w godz. 10.00-17.00 - wystawa sprzętu wojskowego (ul. B. Głowackiego), od 13.00 do 18.00 - piknik historyczny z wystawą pojazdów i pokazami dynamicznymi oraz wesołe miasteczko (plac za Kolegiatą), a także pokazy motocyklowe.

O godz. 17.00 rozpocznie się uroczysta Msza św. na Cmentarzu Żołnierzy Poległych 1920 roku w Radzyminie. Po Eucharystii odbędzie się Apel Pamięci i złożenie wieńców Cmentarz Żołnierzy Poległych 1920.

Uroczyste Msze święte, przemarsze pod pomnik Obrońcom Ojczyzny 1920 i składanie kwiatów na grobie Bohaterów Poległych w 1920 r. zaplanowano także m.in. w Ząbkach, Kobyłce i Tłuszczu.

Reklama

Organizatorami wydarzeń są Powiat Wołomiński (główny organizator), Gmina Wołomin, Gmina Radzymin, Miasto Kobyłka, Miasto Zielonka, Parafia Św. Trójcy w Kobyłce, Ministerstwo Obrony Narodowej, Muzeum Wojska Polskiego, Muzeum Bitwy Warszawskiej 1920, Muzeum Bitwy Warszawskiej 1920 w Radzyminie, Fundacja GROM. Siła i Honor, Powiatowe Centrum Kultury Fabryczka, SIK Wrota Bitwy Warszawskiej 1920, Stowarzyszenie Miłośników Kawalerii im. 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, MDK Wołomin, Sołectwo Ossów.

Bitwa Warszawska

Bitwa Warszawska - decydująca bitwa wojny polsko-bolszewickiej - rozegrała się w dniach 13-25 sierpnia 1920 r. na przedpolach Warszawy. Jest określana mianem "cudu nad Wisłą" i uznawana za jedną z najważniejszych bitew w historii świata. Bitwa zadecydowała o zachowaniu przez Polskę dopiero co zdobytej niepodległości i zatrzymała rozprzestrzenienie się rewolucji bolszewickiej na Europę Zachodnią.

Wojska Polskie działały pod wodzą marszałka Józefa Piłsudskiego. W wyniku walk po stronie polskiej zginęło ok. 4,5 tys. żołnierzy, a 22 tys. zostało rannych zaś 10 tys. zaginęło. Zgodnie z szacunkami straty bolszewickie wyniosły 25 tys. poległych lub ciężko rannych. 60 tys. trafiło do polskiej niewoli a 45 tys. zostało internowanych przez Niemców.

Bój z bolszewikami pod Ossowem koło Wołomina rozegrał się 14 sierpnia 1920 r. Był on częścią Bitwy Warszawskiej, w wyniku której Armia Czerwona została zmuszona do odwrotu. Starcie należało do najkrwawszych i najbardziej dramatycznych spośród walk toczonych w obronie stolicy. Wielkim męstwem wykazali się wtedy żołnierze Legii Akademickiej. W jej szeregach walczyli nie tylko studenci, ale także młodzież gimnazjalna i harcerze.

Wojsko polskie poniosło ogromne straty, ale żołnierze poderwali się do kontrataku. Doszło do walk wręcz. Przeważające siły wroga musiały ustąpić. Zwycięstwo zostało jednak drogo okupione. W walkach poległo, zaginęło i zostało rannych około 600 żołnierzy.

W rocznicę Bitwy Warszawskiej, od 1923 r., obchodzone jest Święto Wojska Polskiego. W 1947 r. święto zostało przeniesione na 12 października (rocznica bitwy pod Lenino) i pod tą datą przypadało w czasach komunizmu. Ustawą Sejmu z 30 lipca 1992 r. przywrócono Święto Wojska Polskiego na dzień 15 sierpnia.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan