Minęła Wielkanoc, najważniejsze święto, Wielka Tajemnica. Od lat idziemy Drogą Krzyżową za Jezusem, dołączają kolejne pokolenia, zmienia się świat, otaczająca nas rzeczywistość, ale nadzieja i pragnienia pozostają te same. Szukamy w Zmartwychwstaniu siły, którą daje nam „Zwycięzca śmierci, piekła i szatana”. Nauczyłam się tych wszystkich zwycięskich pieśni od mojego ojca, który czcił i kochał Wielkanoc w sposób absolutnie wyjątkowy, i teraz, gdy każdego roku wstaję skoro świt, by zdążyć na Mszę św. rezurekcyjną, wiem, jak wielki ma to sens. W blasku budzącego się dnia początków wiosny wszyscy odświętni, wpatrzeni w lśniącą monstrancję śpiewają pełnym głosem z radością: „Wesoły nam dzień dziś nastał!” i „Otrzyjcie już łzy, płaczący!”. Nawet małe dzieci sypiące kwiatki wyglądają, jakby czekały na tę chwilę.

Wracam do tej Wielkiej Niedzieli, bo chciałabym wierzyć, że odtąd wszyscy będziemy inni: lepsi, mądrzejsi, wrażliwi na dobro, piękno, a przede wszystkim, że odkryjemy w sobie prawdę i zaczniemy się nią posługiwać. Takie moje myślenie nie jest naiwnością, bo przecież w Wielkim Tygodniu kościoły były pełne, długie kolejki do konfesjonałów... Żałowaliśmy, przyrzekaliśmy poprawę przed Tym, który oddał za nas życie, „byśmy nie pomarli potępieni, a żyć mogli wiecznie”. Ciężka choroba, strach przed śmiercią odmieniają nawet największych cyników. Z pewnych siebie, swojej władzy, możliwości i bogactwa wielu z nich stawało się potulnymi, nagle wierzącymi, praktykującymi, a rodziny ich „pobożnie” klękały przy trumnach. Normalnym ludziom, społeczeństwu, wydaje się to oczywiste, że przed Bogiem staje się w prawdzie, i kiedy widzą swoich przywódców w pierwszych rzędach w kościele, z uśmiechem przekazujących znak pokoju, przyjmujących Najświętszy Sakrament, to ufają im i wierzą potem w to, co mówią oni w telewizji.

Jest jednak nadzieja, że są ludzie odporni na zło tego świata, którzy nie dadzą się pokonać blichtrem i innymi szatańskimi obiecankami, kolorowymi perspektywami. Poranek Wielkanocny, tłumy na Mszach św. rezurekcyjnych, bijące dzwony we wszystkich kościołach dają nadzieję na to, że: „Jest tyle sił w narodzie,/ jest tyle mnogo ludzi;/ niechże w nie duch Twój wstąpi i śpiące niech pobudzi” (Stanisław Wyspiański, „Wyzwolenie”).