MATEUSZ WYRWICH: – W jednej ze swoich niedawnych wypowiedzi odwołał się Ksiądz do papieża Franciszka, który powiedział, że Kościół ma być Kościołem otwartych drzwi, a skoro tak, to i „nasza uczelnia nie może stać z boku”. Co to znaczy?

KS. PROF. KRZYSZTOF PAWLINA: – Przyzwyczailiśmy się do tego, że teologia jest propozycją dla ludzi, którzy chcą być przygotowani do kapłaństwa bądź do katechizowania. Wydaje się jednak, że teologia winna być uprawiana nie tylko teoretycznie, ale również praktycznie – tzn. także poza uczelnią. Powinna wchodzić w życie. Ludzie potrzebują dzisiaj życiowych rozwiązań z zastosowaniem nauki Kościoła. Dotyczy to ekonomii, polityki, życia codziennego. Uczelnia powinna więc, oprócz uprawianej teologii teoretycznej, przedstawiać również pewne propozycje krótszych studiów, które będą pomagać w życiu codziennym i zawodowym przez odwoływanie się do nauki Kościoła. Mam tu na myśli studia podyplomowe bądź też kursy, jak np. Szkoła Nowej Ewangelizacji czy Szkoła Wolontariatu.

– Chcąc zachęcić do podjęcia studiów na swojej uczelni, powiedział Ksiądz: Musimy wszyscy uczyć się służyć człowiekowi. W jaki sposób zamierzacie służyć?

– Uczelnie dzisiaj bardzo często przekazują tylko informacje, a chodzi też o formację człowieka. Mam poczucie, że dzisiaj panuje duży deficyt człowieczeństwa. Ludzie dużo wiedzą, a bardzo trudno jest im być dobrymi. Dlatego nasza katolicka uczelnia powinna przygotowywać nie tylko „głowę”, ale całego, integralnego człowieka. Trzeba studiować nie tylko przy biurku czy na sali wykładowej, ale i... na kolanach. Studia przy biurku w archiwum, bibliotece czy na sali wykładowej formują intelekt. Ale nasze studia są też po to, aby spotkać się z Tym, o którym się słyszało, czyli z Panem Bogiem. Dlatego na naszej uczelni ważne są modlitwa i Msza św. Na świecie generalnie istnieje problem nie tyle z wiedzą, ile z umiejętnością życia. Mam nadzieję, że udaje się nam prowadzić taką uczelnię, na której ludzie uczą się relacji z Bogiem, z drugim człowiekiem i z samym sobą.

– A jeśli przychodzi do Księdza student i mówi: Nie chcę zdawać dzisiaj egzaminu, bo źle się czuję. I chciałby zdawać w innym terminie...?

– Nie jestem kapłanem, który ma parafię, ale próbuję być odpowiedzialny za wspólnotę, jaką jest uczelnia. Jeśli więc ktoś przychodzi do mnie i mówi, że z jakichś przyczyn chciałby zdawać w innym terminie, to ja wiem, kto to mówi i dlaczego. Ta nasza znajomość ludzi kształtuje więc relacje: mistrz – uczeń, parafia – parafianin. Wówczas między uczącymi i uczącymi się powstaje związek, który jest nie tylko przekazem informacji, ale też tworzeniem wspólnoty i zaufania. Dla mnie ważne jest to, że ludzie, którzy są na sali wykładowej, których spotykam na korytarzu, znają mnie i ja ich znam. Znam też wiele tajemnic ich serca, co pozwala mi być dla nich kimś więcej niż tylko rektorem – pozwala mi być dla nich księdzem. To budowanie Kościoła z nimi staje się szczególnie odczuwalne, kiedy odprawiam dla nich i za nich Mszę św., kiedy głoszę im kazania lub gdy czasem modlę się z nimi przed egzaminami głównymi. To jest zupełnie inna płaszczyzna kontaktu. Bo ważne stają się wtedy dla nas pytania: Jak poznałeś Boga? Co to dla ciebie znaczy? Jak ty to rozumiesz?

– Podkreśla Ksiądz, że Papieski Wydział Teologiczny to uczelnia, która formuje nie tylko intelektualnie, lecz także duchowo. Ale studiują tu również ludzie już uformowani, pochodzący z różnych wspólnot i ruchów. Czy oni wnoszą coś w życie uczelni położonej w lesie, na wysokiej skarpie warszawskiego Marymontu?

– Zauważyłem duże ubogacenie uczelni przez kursy, krótsze podyplomowe studia, które prowadzimy – takie jak choćby Szkoła Nowej Ewangelizacji czy Szkoła Wolontariatu. Przychodzą ludzie, którzy żyją w swych parafiach bardzo aktywnie od wielu lat, osoby z grup, w których się formują i wnoszą ze sobą wielką świeżość i dynamizm. Mają już „rozgrzane” serca i potrzebują tylko trochę wiedzy, zdobycia pewnych umiejętności. Wiedza, umiejętności i gorliwość formują natomiast pewną integralność, która sprawia, że oni siebie nawzajem ubogacają, pokazują, jak można żyć, jak można ewangelizować.

– Kilka lat temu uczelnia uruchomiła studia e-learningowe. Dla wielu ludzi jest to kapitalne rozwiązanie z kilku powodów, m.in. czasowych czy finansowych...

– Jest to forma studiów dla ludzi, którzy nie mogą studiować stacjonarnie czy zaocznie, regularnie przyjeżdżać na wykłady. Ale mogą przyjeżdżać na zajęcia trzy razy w roku, po jednym tygodniu. Reszta wykładów jest dla nich udostępniana drogą elektroniczną. Studiują więc w domu i po kwartale zdają egzaminy, aż ukończą studia. Nie mają żadnych dodatkowych ulg, są takimi samymi studentami jak inni. Jedyne, co może ich wyróżniać, to to, że są bardziej zdeterminowani. Bo są to ludzie, którym na drodze do studiowania stanęło wiele przeszkód.

– No dobrze, skończyłem te studia i co dalej? Mogę podjąć studia doktoranckie, ale do czego mi się przydadzą magisterskie? Mogę zostać katechetą, ale to przyniesie niewielki dochód...

– Często podkreślam, że studia teologiczne powinny być dla ludzi dorosłych drugim fakultetem. Wielu ma już zawód, a do nas przychodzi po to, aby pogłębić swoją duchowość. To są ludzie Kościoła, którzy mogą posłużyć – i często służą – w swojej parafii wiedzą zdobytą u nas. Tak, myślę, że studia teologiczne nie są hołdowaniem własnym egoizmom, nie są studiowaniem tylko dla siebie. Studiuję również dla Kościoła, bo czuję się odpowiedzialny za Kościół.