Z Jasnej Góry

Modlitwa Jubileuszowa odmawiana codziennie wieczorem na Apelu Jasnogórskim podczas obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski

Boże, nasz Ojcze,

w roku Jubileuszu Chrztu Polski
dziękujemy za łaskę wiary,
za Twoje wejście w dzieje każdego z nas
i naszej Ojczyzny, za łaskę,
która nam nieustannie towarzyszy.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Jezu Chryste, Synu Boży,
Ty jesteś Panem i Zbawicielem
każdego z nas.
Pragniemy i prosimy,
abyś kierował całym naszym życiem
osobistym, rodzinnym i społecznym.

Duchu Święty, źródło życia i miłości,
wołamy o Twoje dary i charyzmaty,
abyśmy mogli poznawać Prawdę,
kochać Kościół, służyć braciom
i siostrom miłością ofiarną
i odważnie głosić
współczesnemu światu
Dobrą Nowinę.

Maryjo, nasza Matko i Królowo,
święci Patronowie
naszej umiłowanej Ojczyzny,
wspierajcie nas
swoim wstawiennictwem,
abyśmy dochowali
wierności łasce
Chrztu świętego.

Boże w Trójcy
Świętej Jedyny,
bądź uwielbiony
w naszej historii,
teraz i na wieki wieków.
Amen.

Rekolekcje Biskupów

Obleczcie się w serdeczne miłosierdzie

Reklama

Doroczne rekolekcje księży biskupów trwały na Jasnej Górze w dniach 23-26 listopada. Ich tematem było zdanie zaczerpnięte z Listu do Kolosan: „Obleczcie się w serdeczne miłosierdzie” (3, 12). Nauki rekolekcyjne głosił o. prof. Andrzej Wodka – redemptorysta teolog moralista, rektor Wyższego Instytutu Teologii Moralnej w Rzymie. – Rekolekcje to czas spojrzenia odpowiedzialnie w perspektywę życia przyszłego i nadziei, rachunek sumienia, chęć poprawy, doskonalenia tego życia, chęć głębszego wsłuchania się w słowa Pana Jezusa w Ewangelii, ale jednocześnie uświadomienie sobie, że nasze siły są słabe, że trzeba tej pomocy szukać u Pana Boga i że w każdych czasach Kościół ma służyć chwale Bożej i zbawieniu ludzi. I to także jest tematem moich osobistych refleksji w czasie tych rekolekcji – powiedział abp Józef Michalik, metropolita przemyski.

Księża biskupi zabrali z Jasnej Góry do swoich diecezji świece przygotowane na 1050. rocznicę Chrztu Polski oraz opłatki na wigilijny stół.

Brama Miłosierdzia

W Kościele katolickim 8 grudnia br., w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, rozpocznie się Rok Święty Miłosierdzia. W tym dniu pielgrzymi jasnogórscy będą mieli możliwość przejść po raz pierwszy przez zbudowaną specjalnie z tej okazji Bramę Miłosierdzia. To uroczyste przejście odbędzie się po modlitwie na placu przed Jasnogórskim Szczytem, przy figurze Maryi Niepokalanej, której wtedy składany jest hołd z kwiatów. Początek o godz. 17.

Brama Miłosierdzia wpisuje się w przestrzeń trzeciej z prowadzących na Jasną Górę bram – łuku zbudowanego w końcu XIX wieku, zwieńczonego rzeźbą Matki Bożej Bolesnej. Autor projektu Jerzy Maciejowski wyjaśnia: – Gdy zastanawialiśmy się wspólnie z ojcami paulinami: o. Mariuszem Tabulskim – definitorem generalnym, o. Marianem Waligórą – przeorem Jasnej Góry i o. Czesławem Brudem – administratorem nad wymową i symboliką projektowanej bramy, postanowiliśmy nawiązać do Bożego Miłosierdzia w symbolice znajdującego się w Łagiewnikach obrazu ze słowami: „Jezu, ufam Tobie!” oraz iskry miłosierdzia, która wyszła z Polski.

Reklama

Brama w części głównej jest zwieńczona łukiem, nad którym znajduje się fragment łagiewnickiego obrazu. Po obu stronach bramy są nisze, w których przypomniano w językach polskim i angielskim treść uczynków miłosierdzia względem ciała i względem duszy.

– Zespół projektujący Bramę Miłosierdzia miał do rozwiązania różnorodne problemy – mówi Jerzy Maciejowski. – Jednym z ważniejszych był wybór miejsca na terenie sanktuarium, w którym można by było umieścić bramę, nie naruszając ładu architektonicznego. Już na początkowym etapie pracy prosiłem ojców paulinów o modlitwę w intencji tego projektu. Starałem się patrzeć oczami przybywających tutaj pielgrzymów, tak aby Brama Miłosierdzia była dla wszystkich czytelnym symbolem i znakiem. Obok bramy będzie umieszczona tablica wyjaśniająca, czym jest Rok Święty Miłosierdzia i jak można uzyskać związane z nim odpusty.

Jerzy Maciejowski ukończył z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. Studiował także: architekturę wnętrz, grafikę, aranżację przestrzeni użytkowej oraz scenografię. Przebywał na stypendium w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Od dawna współpracuje z Jasną Górą, gdzie zaprojektował m.in. wnętrze kaplicy egzorcyzmów pw. św. Michała Archanioła.

(akw)

www.jasnagora.com

Jasnogórski telefon zaufania (34) 365-22-55 czynny codziennie od 20.00 do 24.00

Radio Jasna Góra UKF FM 100,6 MHz

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.