Ostatnia zwrotka hymnu beatyfikacyjnego pierwszych naszych polskich franciszkańskich męczenników brzmi:
„Można życie swe stracić i można odzyskać,
Idąc razem odważnie, jak bracia być.
Nie ma większej miłości, śmierć może być zyskiem,
Kiedy wiara przewodzi, zwycięża krzyż”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
* * *
Myślałam, że to tylko ja tak reaguję. Ale rozmawiałam z kilkoma osobami i one też odczuwają głębokie wzruszenie, spoglądając na tych dwóch młodzieńców – uśmiechniętych, patrzących śmiało w obiektyw, stojących na tle peruwiańskiego krajobrazu. To polscy misjonarze, franciszkanie, o. Zbigniew Strzałkowski i o. Michał Tomaszek. No ale jacy z nich ojcowie? To raczej synkowie, bracia. Tak pewnie mógłby wyglądać i biblijny Abel.
Stoją w pełnym słońcu, pod błękitnym niebem. Aż trudno od nich oderwać wzrok. I jakby mieli jakąś magiczną siłę przyciągania. Już od momentu ich gwałtownej śmierci czuło się, że to coś znaczyło, że nie była nadaremna ta ich ofiara. Szczególnie teraz, gdy tak powszednim obrazem bywa Kain w akcji.
Nie potrafię opowiedzieć o tych dwóch pierwszych polskich franciszkańskich męczennikach czegoś mądrego i naukowego. Wciąż patrzę na nich jak wtedy, pierwszy raz, po ich śmierci. Wpatrywałam się w ich fotografię, bodajże w „Niedzieli”, tak to kojarzę, i odtąd już ich zawsze widzę tak samo. I wciąż pamiętam te słowa wyryte na ich grobowcach:
„Mocni w wierze, płonący miłością, posłańcy pokoju, aż do męczeństwa”.
Tekst wygłoszony w cyklu radiowym „Kochane Życie” w „Familijnej Jedynce” nadawanej w Programie I Polskiego Radia zawsze w niedziele od godz. 6.15.
_1733144054.jpg)
