Reklama

Wiara

Apokalipsa przesłanie zagłady czy tryumfu?

Uczestniczący w ostatnich dniach w codziennych Mszach św. słyszą podczas liturgii fragmenty zaczerpnięte z Apokalipsy św. Jana. Niektóre z nich brzmią tak, jakby wieściły zapowiedź końca świata, co obecnie może budzić niepokój, kiedy co rusz media donoszą o różnych kataklizmach, m.in. we Włoszech

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Apokalipsa św. Jana umieszczona jest na końcu Nowego Testamentu. Samo słowo „apokalipsa” w powszechnym rozumieniu oznacza jakiś totalny kataklizm czy zagładę. W rzeczywistości pochodzi ono z greki i znaczy: „odsłonięcie”, „objawienie” czy też „ukazanie światu tego, co zakryte”. Na początku tej księgi (por. Ap 1, 1-3) czytamy, że Pan Jezus przekazał owo proroctwo za pośrednictwem anioła „słudze swojemu Janowi”. Dotyczy ono tego, „co musi stać się niebawem”. Mało tego, czytelnicy owego przesłania będą błogosławionymi, jeśli tylko będą je właściwie odczytywać, słuchać i strzec, „bo chwila jest bliska”.

Powstanie Apokalipsy

Tradycyjnie autorstwo tego pisma, zgodnie z przekazami m.in. św. Ireneusza z ok. 180 r., przypisuje się św. Janowi Apostołowi. Miało ono powstać na niewielkiej wyspie Patmos, która leży niedaleko południowo-zachodniego wybrzeża tzw. Azji Mniejszej (obecnie Turcja), pod koniec panowania rzymskiego imperatora Domicjana (rządził w latach 81-96), niechlubnie znanego przede wszystkim z tego, że bardzo brutalnie mordował chrześcijan, przypisując im przy tym najbardziej bestialskie bezeceństwa, jak np. zabijanie dzieci. Cesarz ten miał również zesłać św. Jana na wyspę Patmos, z której kieruje on swoje przesłanie do konkretnych siedmiu chrześcijańskich wspólnot mieszkających w nieodległych miastach, czyli w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardes, Filadelfii i Laodycei. Dlatego też na początku pisze: „Jan do siedmiu Kościołów, które są w Azji: Łaska wam i pokój od Tego, Który jest i Który był, i Który przychodzi” (Ap 1, 4), by zakończyć słowami: „Łaska Pana Jezusa ze wszystkimi!” (Ap 22, 21). I choć adresaci nazwani są niemalże z imienia, to tak naprawdę wyobrażają cały ówczesny Chrystusowy Kościół. Cyfra 7 jest bowiem symboliczna i mieści w sobie przesłanie o pewnej pełni czy też całości. Zresztą nie jest ona jedynym symbolicznym wyrażeniem w Apokalipsie. Jest ich całe multum i to właśnie one, niewłaściwie rozumiane, sprawiają niektórym kłopoty w ich interpretowaniu. W każdym razie św. Jan zwraca się do chrześcijan, za których czuje się duszpastersko odpowiedzialny, tekstami proroctw. Z jednej strony chwali uczennice i uczniów Pańskich za ich dobre postępowanie, a z drugiej – piętnuje ich grzechy i niewłaściwy styl życia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Zawartość pisma

Apokalipsę św. Jana można podzielić na 7 zasadniczych części poprzedzonych prologiem, a zakończonych końcowymi napomnieniami. Następnie czytelnik napotyka wizje autora związane z opisem drzwi otwartych w niebie, niebiańskiego tronu, zapieczętowanych ksiąg, pytań anioła, pojawienia się i adoracji Baranka. Potem pojawiają się pieczęcie i trąby, by przed naszymi oczyma ukazały się: brzemienna niewiasta, czerwony smok, pierwsza i druga bestia, Baranek, 144 tys. opieczętowanych, aniołowie itd. Są i plagi. Są m.in. sąd nad Babilonem, gody Baranka, tysiącletnie królestwo oraz nowe niebo wraz z nową ziemią.

Księga ta, jak to już było wspomniane, napisana jest językiem pełnym symboli zakorzenionym w starotestamentowych terminach, np. w Księdze Daniela. To po prostu język jedynego w swoim rodzaju gatunku literackiego, jakim jest tzw. apokaliptyka. Nie sposób w tym miejscu wyjaśnić wszystkich symbolicznych zwrotów. Co najwyżej można wskazać na niektóre. I tak np. choćby wyrażenie „24 starców” symbolizuje 12 pokoleń Izraela i 12 Apostołów Jezusa, a Babilon to ówczesny Rzym. Wiele emocji budzi też np. liczba 666. Trzeba wyraźnie podkreślić, że starożytni autorzy nie posługiwali się cyframi arabskimi, bo ich nie znali. Wykorzystywali więc litery alfabetu na oznaczenie konkretnych liczb (A to 1, B to 2 itd.). Dzięki tzw. gematrii (dodawanie wartości liczbowych) liczba mogła oznaczać imię. I tak 666 to nic innego, jak imię cesarza Nerona (panował w latach 54-68) zapisane literami alfabetu hebrajskiego.

Reklama

Podobnie rzecz się ma z innymi wyrażeniami czy wizjami. Zakodowane zaś w wielu umysłach obrazy lub tematy zaczerpnięte z ostatniej biblijnej księgi, np. wielomilionowa rzesza apokaliptycznych jeźdźców, którzy mordują znaczną część ludzkości, czy widma kataklizmów, sprawiają również za sprawą książek, filmów czy też ogólnie mediów, że możemy dostrzec w Apokalipsie wizję końca znanej nam rzeczywistości. Jakie jest więc przesłanie Apokalipsy?

Teologia księgi

Istnieją różne interpretacje przesłania tej księgi. Ujęcie ściśle historyczne kieruje nasz wzrok li tylko na czasy imperium rzymskiego. Patrzenie z perspektywy wiary sprawia, że pismo to niesie w sobie orędzie niezwykle pozytywne i aktualne. Jego adresatami są zaś wszyscy wierzący w Chrystusa, którzy niejednokrotnie doświadczają w swoim życiu trudnych chwil. Niemniej jednak nigdy nie powinni zapominać, że Chrystus Baranek jest z nimi zawsze. On definitywnie pokona wszelkie zło. Potem wynagrodzi tych, którzy byli Mu do końca wierni.

Bez cienia wątpliwości celem św. Jana było nie straszenie ludzi, ale podtrzymanie nadziei wśród prześladowanych chrześcijan końca I stulecia. Dlatego też Apokalipsa tak naprawdę stale mówi nam o zwycięstwie, które obmyci w krwi Baranka, czyli zbawieni, pomimo przejściowych niepowodzeń, odniosą nad wszelkimi mocami zła i ciemności, nad szatanem, dzięki wsparciu Pana (por. np. Ap 3, 8 nn.) i właśnie krwi Baranka (por. np. Ap 12, 11). Nie należy się zatem czemukolwiek dziwić czy też zwyczajnie bać, nawet jeśli tutaj, na ziemi, sytuacja, w której moglibyśmy się znaleźć, jest „apokaliptyczna”. Nad wszystkimi i wszystkim góruje majestat wywyższonego Chrystusa, Baranka Bożego, który uwalnia nas od grzechów (por. np. Ap 21, 22 – 22, 5). On zgasi wszelki bunt przeciw swemu panowaniu (por. np. Ap 19, 11-16), a nasze życie ma być wypełnione adoracją Jego chwały.

Można powiedzieć, że Apokalipsa św. Jana puentuje całość biblijnego przesłania. Zawiera wszystkie zasadnicze wątki Pisma Świętego, które przewijają się przez jego karty. Szatan i jego moce ostatecznie zostaną pokonane. Nie mają żadnych szans w konfrontacji z Bogiem, bo to On jest Panem dziejów. Dlatego też nie bez kozery wiele rękopisów tej księgi nazywa jej autora Janem Teologiem. To miano jest w pełni uzasadnione.

I na koniec pytanie: Kiedy nastąpi ostateczny tryumf dobra? „Chwila jest bliska”. Tak czytamy w Apokalipsie. Tyle tylko, że bliskość owego szczególnego czasu dla Stwórcy z pewnością nie oznacza tego, że ma on nastąpić właśnie teraz. Dla Boga wszystko już jest znane, niejako postanowione, i wszystko, co obiecał, na pewno się stanie. Niekoniecznie wtedy, kiedy nam się wydaje, że ten czas nadszedł. My zaś wzrastajmy w wierze, wspierajmy się wzajemnie, by owa „bliska chwila” nas nie zaskoczyła.

2016-11-16 10:54

Ocena: +1 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Czy Księga Rodzaju jest najstarsza

Niedziela świdnicka 5/2007

[ TEMATY ]

Biblia

Pismo Święte

chableproductions-Foter.com-CC-BY-NC-ND

Pierwsze słowa Pisma Świętego zna chyba każdy człowiek: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię...”. W taki sposób Biblia wprowadza nas w fascynujący opis dziejów kosmosu, ziemi i człowieka, przeplatanych obecnością Boga. Skoro historia stworzenia otwiera Stary Testament, to mogłoby się wydawać, że jest jego najstarszym tekstem. Wygląda przecież na relację kogoś, kto uczestniczył w tym wydarzeniu... Czy tak jest rzeczywiście?
Od wielu wieków opis stworzenia z Księgi Rodzaju inspirował umysły teologów, filozofów, historyków, poetów. Ogólnie rzecz ujmując, każdy, kto tylko potrafił dokonać jakiejkolwiek refleksji, zadawał pytanie: „jak to było z tym początkiem”. Czy rzeczywiście Pan Bóg na chwilę przybrał postać artysty tworzącego „ex nihilo”, a więc z niczego, świat i człowieka? Czy można w sześć dni dokonać takiego przedsięwzięcia? I w końcu, kto był świadkiem tego wszystkiego? Czy to nie przeczy nauce? Czy Biblia nie jest jakimś mitologicznym opowiadaniem - bajką dla małych dzieci?
Pytania te są bardzo ważne. Jednak zawierają w sobie podstawowy błąd, który wielu zaprowadził na manowce niewiary. Błąd ten dotyczy literalnego interpretowania opisów stworzenia. Pismo Święte nie jest podręcznikiem z dziedziny kosmologii, nie jest tym bardziej skryptem dla studentów nauk ścisłych. Miał rację Galileusz, mówiąc, że „Biblia nie poucza nas o tym, jak porusza się niebo, ale jak się idzie do nieba”. Jest ona księgą wiary poszukującą przyczyn i zasad istnienia świata. Z tego powodu pytanie, „jak i kiedy został stworzony świat” nie jest najważniejszym jej problemem. Najważniejsze pytanie brzmi: „kto stworzył świat i człowieka i kto jest Panem życia i śmierci”.
Św. Augustyn zauważył, że „przez Pismo Święte Bóg chciał z nas uczynić chrześcijan, a nie uczonych”. Jest coś bardzo ważnego w tym stwierdzeniu - Biblia jest dziełem, które przede wszystkim ma prowadzić czytelnika do wiary w Boga. Dalszy etap, a więc poznanie zasad rządzącym światem stworzonym, to zadanie dla ludzkiego rozumu wspomaganego światłem Ducha Świętego.
Nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie poszukiwał świadków sześciu dni stworzenia. Wiemy, że tekst biblijny jest owocem refleksji religijnej narodu wybranego. Tradycja żydowska, a za nią chrześcijańska, przypisywały przez długi czas autorstwo Pięcioksięgu, samemu Mojżeszowi, który w XIII wieku przed Chr. wyprowadził Izraelitów z niewoli egipskiej. Jednak już od VII wieku po Chr. zaczęto wskazywać, że sam Mojżesz, choć miał ogromny wpływ na kształtowanie się tożsamości religijnej narodu wybranego, co do objętości Starego Testamentu wniósł niewiele. Z pewnością nie napisał Pięcioksięgu. Kiedy zatem go spisano i kto to zrobił? Trudno wskazać konkretną datę i jednego człowieka. Pięcioksiąg, a w nim Księga Rodzaju i dzieje stworzenia nie powstały w jednym okresie. Są kompilacją kilku źródeł, z których najstarsze pochodzą z przełomu IX i VIII wieku przed Chr. Ostateczny kształt, jaki mamy we współczesnej Biblii, otrzymały jednak dużo później, bo dopiero w V wieku przed Chr.
Obecna wiedza pozwala stwierdzić, że dużo wcześniej przed tekstem Księgi Rodzaju powstały inne fragmenty i pisma. Niewątpliwie do najstarszych należy „Pieśń Miriam” z Księgi Wyjścia (Wj 15). Warto, byśmy o tym wiedzieli, gdyż ten archaiczny tekst śpiewamy podczas Wigilii Paschalnej. Innym starożytnym urywkiem w Piśmie Świętym jest „Pieśń Debory” z Księgi Sędziów - wspaniały fragment poezji opisującej walki Izraelitów (Sdz 5). Również dzieje dynastii Dawida były spisywane już w czasach jego panowania, a więc na przełomie XI i X wieku przed Chr. Jednak pierwszymi pełnymi tekstami biblijnymi były dopiero księgi proroków, a wśród nich Księga Amosa, zredagowana ok. 760 r. przed Chr., czy też Księga Ozeasza (752-722 r. przed Chr.).
Pismo Święte ma bogatą historię, ale jego układ nie ma porządku chronologicznego. Nie jest ważne, kiedy napisano poszczególne teksty, ważne jest ich przesłanie. Nie można jednak pomijać historii poszczególnych fragmentów. Znajomość okoliczności ich powstania niejednokrotnie pozwoli nam wydobyć głębszy sens, więcej zrozumieć i mocniej uwierzyć.

CZYTAJ DALEJ

Dziś Wielki Czwartek – początek Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

Wielki Czwartek

Pio Si/pl.fotolia.com

Od Wielkiego Czwartku Kościół rozpoczyna uroczyste obchody Triduum Paschalnego, w czasie którego będzie wspominać mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. W Wielki Czwartek liturgia uobecnia Ostatnią Wieczerzę, ustanowienie przez Jezusa Eucharystii oraz kapłaństwa służebnego.

Wielki Czwartek jest szczególnym świętem kapłanów. Rankiem, jeszcze przed wieczornym rozpoczęciem Triduum Paschalnego, ma miejsce szczególna Msza św. Co roku we wszystkich kościołach katedralnych biskup diecezjalny wraz z kapłanami (nierzadko z całej diecezji) odprawia Mszę św. Krzyżma. Poświęca się wówczas krzyżmo oraz oleje chorych i katechumenów. Przez cały rok służą one przy udzielaniu sakramentów chrztu, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych, oraz konsekracji kościołów i ołtarzy. Namaszczenie krzyżem świętym oznacza przyjęcie daru Ducha Świętego.. Krzyżmo (inaczej chryzma, od gr. chrio, czyli namaszczać, chrisis, czyli namaszczenie) to jasny olej z oliwek, który jest zmieszany z ciemnym balsamem.

CZYTAJ DALEJ

Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować

2024-03-29 06:20

[ TEMATY ]

Wielki Piątek

rozważanie

Adobe. Stock

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Dzisiaj nie ma Mszy św. w kościele, ale adorując krzyż, rozważamy miłość Boga posuniętą do ofiary Bożego Syna. Izajasz opisuje Jego cierpienie i nagrodę za podjęcie go (Iz 52, 13 – 53, 12). To cierpienie, poczynając od krwi ogrodu Oliwnego do śmierci na krzyżu, miało swoich świadków, choć żaden z nich nie miał pojęcia, że w tym momencie dzieją się rzeczy większe niż to, co widzą. „Podobnie, jak wielu patrzyło na niego ze zgrozą – tak zniekształcony, niepodobny do człowieka był jego wygląd i jego postać niepodobna do ludzi – tak też wprawi w zdumienie wiele narodów. Królowie zamkną przed nim swoje usta, bo ujrzą coś, o czym im nie mówiono, i zrozumieją coś, o czym nigdy nie słyszeli” (Iz 52, 14n). Krew Jezusa płynie jeszcze po Jego śmierci – z przebitego boku wylewa się zdrój miłosierdzia na cały świat. Za mały mój rozum na tę Tajemnicę, milknę, by kontemplować.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję