W poprzednim rozważaniu cyklu zostało przedstawione życie Chiary Lubich. Dzisiejsza jego część prezentuje dzieło Sługi Bożej – Ruch Focolari, który jest też obecny na terenie diecezji legnickiej. Podjęty cykl popularyzuje jego założenia i twórców
Początki Ruchu Focolari sięgają 1943 r. i wiążą się z osobą Chiary Lubich. Była jego założycielką, jednakże uważała, że Ruchu Focolari nie wymyślił ludzki umysł, lecz jest on owocem pochodzącego z Wysoka charyzmatu, a członkowie Ruchu starają się podążać, dzień po dniu, za wolą Bożą.
W 1944 r. wokół Lubich i jej przyjaciółek w zniszczonym działaniami wojennymi Trydencie, powstała wspólnota ludzi pragnących udzielać sobie wzajemnie pomocy, wspierać się materialnie i duchowo. W krótkim okresie wspólnota rozrosła się do kilkuset osób. Tak powstało pierwsze focolare – słowo to oznacza w miejscowym dialekcie ognisko domowe. Lubich prowadziła tu formację ewangelizacyjną, dawała świadectwo prawdziwości Ewangelii w życiu codziennym. W focolare była i jest realizowana komunia dóbr materialnych. Z czasem były tworzone żeńskie i męskie focolare.
W ich skład wchodzą osoby świeckie, które żyją w dziewictwie lub w małżeństwie i są całkowicie poświęcone Bogu zgodnie ze swoim stanem, a także zaangażowane zwłaszcza w utrzymywanie żywej obecności Jezusa Zmartwychwstałego.
Duchowość Ruchu Focolari koncentruje się na dążeniu do uzyskania jedności w życiu codziennym i w drodze relacji międzyosobowych. Duchowość jedności ma charakter powszechny i wspólnotowy (a nie indywidualistyczny), a z punktu widzenia religijnego unikalny.
Reklama
Ruch Focolari, w swoim zamierzeniu, ma przyczyniać się do powszechnego braterstwa oraz zjednoczenia rodziny ludzkiej, zgodnie ze słowami Jezusa: „Aby wszyscy stanowili jedno” (J 17,21). Jest to realizowane poprzez pięć dialogów: w ramach Kościoła katolickiego, z chrześcijanami rozmaitych Kościołów i wspólnot kościelnych, z wyznawcami innych religii, z osobami mającymi niereligijne przekonania i w rozmaitych środowiskach kultury.
W obrębie Ruchu Focolari istnieją też inne ruchy, takie jak: Nowe Rodziny, Nowa Ludzkość, Młodzi dla Jedności, Młodzi dla Zjednoczonego Świata, Ruch Kapłański, Ruch Parafialny i Diecezjalny, Ruch Zakonników i Zakonnic. Są to tzw. instrumenty jedności. Natomiast z punktu widzenia społeczeństwa istotną rolę pełnią: Ruch Polityków dla Jedności, ekonomia komunii, współpraca międzynarodowa.
W ramach Ruchu Focolari został skonstruowany model nowego społeczeństwa – miasteczka, będące de facto miastami w miniaturze. Obejmują one domy, firmy, szkoły i miejsca kultu religijnego. Na świecie jest ich 35. Ponadto utworzono 63 Centra Mariapoli w 46 krajach. Służą one formacji do jedności – formacji duchowej i społecznej członków Ruchu Focolari.
W obszarze kultury jedności została powołana Szkoła Abba. W jej ramach pracują wykładowcy, aktywni na polu opracowania pierwszych idei kultury z punktu widzenia charyzmatu jedności. Ponadto powołano międzynarodowe grupy fachowców zgłebiających różne dziedziny nauki i zajmujących się promocją zjazdów, kursów formacyjnych, a także publikacji.
Kościół katolicki zatwierdził Ruch Focolari pod nazwą Dzieło Maryi. Zatwierdzenia miały miejsce – pierwsze na poziomie Kościoła lokalnego (1947 r.), a następne papieskie: pierwsze w 1962 r., a drugie w 2007 r.
Reasumując powyższe treści można stwierdzić, że Ruch Focolari prowadzi rozległą działalność obejmującą różne sfery życia człowieka. Ma on więc charakter wieloaspektowy.
W dniach od 12 do 14 czerwca 2020 r. odbyły się rekolekcje dla małżeństw pt. „Razem przez życie. Spełnijcie marzenie o waszym małżeństwie”, zorganizowane przez Ruch Focolari. Choć początkowo miały się one odbyć w Trzciance k. Wilgi, ze względu na epidemię, przeniesiono je do internetu.
- Zorganizowanie rekolekcji online pozwoliło wziąć w nich udział także osobom, które – z różnych przyczyn – nie mogłyby przyjechać do Mariapoli Fiore, a charakter międzynarodowy nadał im udział par łączących się z nami z różnych państw, m. in. Wielkiej Brytanii, USA, Danii, Norwegii czy Niemiec – podkreślają organizatorzy. Dodali, że wiele par z małymi dziećmi doceniło elastyczność czasową przy zapoznawaniu się z treścią głównych konferencji i dodatkowych nagrań. Z kolei stałe godziny spotkań na platformie Zoom umożliwiły zawiązanie wspólnoty i dzielenie się doświadczeniami z kolejnych dni rekolekcji.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
Kościół pokamedulski na warszawskich Bielanach, druga niedziela Adwentu. Trwa Msza odprawiana przez biskupa Michała Janochę. W prezbiterium – istna arka Noego: osły, woły, kury, ryby.... Pastuszkowie z tobołkami oraz inne rzeźby autorstwa Józefa Wilkonia. Blisko ołtarza żłóbek z sianem – jeszcze pusty, obok postacie Maryi i Józefa.
Drewniane figury zostały odrestaurowane, był to ich pierwszy publiczny pokaz, teraz trafią na swoje miejsce, wyznaczone im ćwierć wieku temu przez ks. Wojciecha Drozdowicza: do słynnej szopki przy bielańskim kościele, nieopodal UKSW.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
