Dotyczą wszystkich wymiarów życia, wśród nich także zdrowia. Chodzi o to, by wspólnotę Izraelitów zachować od wszystkiego, co jej szkodzi. Jedną z najgroźniejszych chorób, uznawaną za zaraźliwą, był trąd. Dotknięty nim człowiek musiał zostać całkowicie odizolowany od wspólnoty, co było dla niego źródłem jeszcze większego bólu i upokorzenia. Godziwa troska o czystość rytualną skutkowała separacją i wykluczeniem każdego, kogo uznano za nieczystego.

Gdy do Jezusa zbliżył się człowiek trędowaty, było to wbrew rozporządzeniom zawartym w Księdze Kapłańskiej. Lecz Jezus respektował przede wszystkim człowieka, a nie przepisy. Wołanie trędowatego: „Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić”, wyrażało wielką ufność, która nie została zawiedziona. Uzdrowienie z trądu oznaczało przywrócenie chorego jego rodzinie i całej wspólnocie. Jezus polecił, by uzdrowiony dopełnił przepisów Prawa Mojżeszowego przewidzianych po uzdrowieniu z trądu. Miało to być świadectwo skuteczności Jego mocy, a zarazem potwierdzenie, że żadnej trudnej sytuacji nie należy traktować jako nieodwracalnej. Uzdrowienie jednego trędowatego budzi i podtrzymuje nadzieję innych, że nie wszystko stracone. To, czego dokonał Jezus, wzbudziło wielką ciekawość. Wśród ludzi, którzy licznie przybywali, nie zabrakło zapewne tych, którzy otwierali się na Ewangelię.

Paweł Apostoł zachęca chrześcijan korynckich, a także nas, którzy słuchamy tego fragmentu Pierwszego Listu do Koryntian, do podtrzymywania świadomości, że całe nasze życie powinno przynosić chwałę Bogu. Nawet najprostsze potrzeby i czynności, jak jedzenie i picie, mają nas odróżniać od innych, którzy Boga nie znają albo od Niego odeszli. Paweł z radością i oddaniem naśladował Chrystusa, co stanowi wzór dla wszystkich chrześcijan. Znakiem, który obecnie może nas odróżniać i wskazywać, kim jesteśmy, jest znak krzyża. Naszym posiłkom, a także innym czynnościom i zajęciom, powinno towarzyszyć przeżegnanie się. Dzięki niemu życie chrześcijanina staje się jeszcze bardziej czytelnym potwierdzeniem pełnej przynależności do Chrystusa.

Dzisiejsza niedziela to zarazem XXVI Światowy Dzień Chorego. Tę tradycję ustanowił św. Jan Paweł II i połączył ją ze wspomnieniem Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, Uzdrowicielki Chorych. Naśladując Jezusa, z dobrocią i miłosierdziem otwieramy się na potrzeby naszych chorych i cierpiących braci i sióstr. Wychodzimy im naprzeciw tak, by nikt nie czuł się samotny, opuszczony ani wykluczony. Praktykowanie czynnej miłości niesie chorym niezbędną pomoc, zaś u tych, którzy ją okazują, sprawia duchowy wzrost. Dzięki temu nawet w najtrudniejszym położeniu możemy wspólnie wołać: „Cieszcie się i weselcie w Panu, sprawiedliwi”.