Reklama

Wiara

drogi świętości

Siostra mnie jeszcze zaskoczy

Życie w zakonie – czy może być ciekawe? Zastanawiają się niektórzy. Takie życie – jak wskazywał o. dr Bernard Jarosław Marciniak OFM, prowincjał franciszkanów z Poznania – w opinii tego świata nieraz uważane jest za stracone, jakoby miało ono przekreślać plany i marzenia człowieka, który obrał tę drogę. Nic bardziej mylnego. To właśnie życie w pełni miłości z Jezusem daje niezwykłe możliwości rozwoju, pozwala na nowo odkrywać pasje i talenty, a przywdzianie habitu wcale nie stoi temu na przeszkodzie. Pasje pomagają w odkrywaniu powołania i obecności Pana Boga w życiu człowieka. Przykładem są Siostry Jezusa Miłosiernego z Bledzewa, które na łamach "Niedzieli Młodych" opowiedziały nam swoje historie.

Niedziela Ogólnopolska 13/2018, str. 52-53

[ TEMATY ]

młodzi

Niedziela Młodych

Zdjęcia: archiwum Sióstr Jezusa Miłosiernego

Siostry Jezusa Miłosiernego z Bledzewa z diecezji ziolonogórsko-gorzowskiej opowiadają o pasjach w powołaniu

Siostry Jezusa Miłosiernego z Bledzewa z diecezji ziolonogórsko-gorzowskiej opowiadają o pasjach w powołaniu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Koszykarka w habicie

S. Eliza, mistrzyni nowicjatu, przełożona Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego w Bledzewie, pochodzi ze Szprotawy. W bardzo młodym wieku zaczęła trenować koszykówkę. Urodziła się w sportowej rodzinie, bo – jak mówi – jej rodzice są wuefistami. Początkowo trenowała ją mama, a później tato, który jest trenerem koszykówki, obecnie już na emeryturze. S. Eliza jako zawodniczka występowała w trzecioligowym Klubie Sportowym „Szprotavia” Szprotawa w rozgrywkach makroregionu dolnośląskiego. Koszykówka to była jej pasja. – Moje życie kręciło się wokół sportu. Był on dużą częścią mojego życia. Wiem, że sport bardzo mocno kształtuje charakter. Na pewno cenne jest zmaganie się z sobą, ze swoimi słabościami i dawanie z siebie po prostu wszystkiego, żeby zwyciężyć, chociaż sport uczy także przegrywać; uczy szacunku i gry fair play na boisku, żeby podać rękę tej osobie, z którą się gra; uczy pracy nad sobą i pracy w grupie, co – jak zauważyłam – przenosi się również na życie duchowe i życie we wspólnocie, które dzisiaj jest moim udziałem – opowiada s. Eliza. – Był taki moment w czasie liceum, że zastanawiałam się, co dalej robić. Pamiętam, że w czasie jednego meczu, kiedy biegłam od jednego kosza do drugiego, pomyślałam sobie: za czym ja tak biegam? To było takie pytanie, które bardzo mocno we mnie wybrzmiało. Dzisiaj, po kilkunastu latach, dalej mam tego ducha sportowego we wszystkim, co robię. Lubię wysiłek, lubię zmaganie i dobre zmęczenie; lubię współdziałać z siostrami w jakiejś dobrej sprawie. Myślę, że teraz są to takie Boże zawody, o których mówił św. Paweł, tylko dzisiaj jak dla mnie Pan Bóg nadał temu bardzo głęboki, duchowy sens. Wtedy nie wiedziałam, za czym biegam od kosza do kosza, ale teraz już wiem, za czym biegnę. Pan Jezus mówił, jak czytamy w „Dzienniczku” św. Siostry Faustyny – że każdy nawet „najdrobniejszy czyn oblubienicy Mojej ma wartość nieskończoną, dusza czysta ma moc niepojętą przed Bogiem” (Dz. 534). Dlatego robiąc proste rzeczy, mamy poczucie sensu, że czynimy to z Jezusem dla zbawienia ludzi i własnego uświęcenia. Teraz to jest dla mnie taka najgłębsza motywacja w tym, co robię, a wykorzystuję tu to wszystko, czego się nauczyłam od moich rodziców, i to, czego nauczył mnie sport – dzieli się s. Eliza, która dzisiaj docenia wartość sportu, chociażby w pracy z dziećmi. – Pracując w szkole, czasami miałam zastępstwa na wuefie. Pamiętam, jak kiedyś stałam na korytarzu i kręciłam piłkę na palcu, podszedł do mnie taki malutki chłopczyk i mówi: „Siostra mnie jeszcze wiele razy zaskoczy”. Pomagało mi to w pracy z dziećmi, a sport jest zawsze dla mnie frajdą. Z radością wracam do niego, chociaż teraz w habicie trudniej. Ale jest to możliwe – śmieje się s. Eliza, której obecną pasją jest szukanie Boga w drugim człowieku, a z bardziej przyziemnych rzeczy – muzyka i gra na instrumentach.

Reklama

Improwizacja na skrzypcach

Z centrum Wilna – najpierw do Myśliborza, a następnie do Bledzewa – przyjechała nowicjuszka s. Dorota. Wychowała się w polskiej rodzinie. Przez ponad rok jako wolontariuszka posługiwała w Hospicjum bł. ks. Michała Sopoćki w Wilnie prowadzonym przez Siostry Jezusa Miłosiernego, gdzie bardzo mocno doświadczyła charyzmatu Zgromadzenia, czyli działania Bożego Miłosierdzia. Zafascynowana zaczęła stawiać sobie pytania o swoją przyszłość i powołanie. Plany związane ze studiami zastąpiło głębokie pragnienie wstąpienia do zgromadzenia. S. Dorota gra na skrzypcach. Muzykę ma we krwi, bo – jak mówi – jej mama przez 30 lat była nauczycielką muzyki. – Mama jest po konserwatorium muzycznym, tata gra na fortepianie. Moi bracia i siostra też grają na akordeonie, pianinie i skrzypcach. Dlatego wyrosłam w takim klimacie muzycznym – opowiada siostra. W wieku 12 lat dołączyła do wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej, gdzie doświadczyła, że z Bogiem można mieć żywą relację. Wspomina, że bardzo wielu ludzi we wspólnocie grało na gitarach, na skrzypcach, a opiekunowie zachęcali do gry na instrumentach. Mówili, że muzyka jest nieodłączną częścią liturgii i formą wielbienia Pana Boga.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– W swoim życiu doświadczam piękna i obecności Pana Boga w muzyce. Jednak kiedy zaczynałam grać na skrzypcach, to nie miałam do tego szczególnej pasji. Dopiero z czasem zaczęłam odkrywać, że skoro mam ten dar, to chciałabym się odwdzięczyć Panu Bogu, grając i służąc tym, co mam – dzieli się s. Dorota.

– W Zgromadzeniu dostałam jeszcze jeden dar – umiejętność improwizacji. Zobaczyłam, że potrafię dostosowywać swoją grę do gry innych instrumentów – dodaje. S. Dorota lubi słuchać i grać utwory wykonawców muzyki klasycznej. Jej ulubieni muzycy to: Johann Pachelbel, Tomaso Albinoni, a także Ludwig van Beethoven, Johann Sebastian Bach i Wolfgang Amadeus Mozart.

LaMontagne, Hillsong i Chopin

Zza Oceanu, z Kanady do Polski przyleciała s. Christina, nowicjuszka. Jej historia jest o tyle ciekawa, że zanim powróciła do komunii z Kościołem katolickim, przeżyła niecodzienne doświadczenie. Jeszcze jako studentka dorabiała sadząc drzewa w lesie. Pewnego dnia, kiedy była sama, zobaczyła niedźwiedzia grizzly – matkę z dwójką małych niedźwiadków. Niedźwiedź wyjadał jedzenie siostry, a następnie w poszukiwaniu kolejnego pożywienia bardzo powoli zaczął ją okrążać. – Położyłam się na ziemi i udawałam, że nie żyję. Zaczęłam odmawiać „Zdrowaś Maryjo”, prosząc o pomoc, bo myślałam, że to mój ostatni moment. Kiedy kończyłam modlitwę, mój szef przyjechał samochodem, co przestraszyło grizzly. Maryja mi pomogła – wspomina z dreszczykiem siostra. Jej pasją jest przede wszystkim muzyka. Gra na fortepianie i gitarze. – Bardzo lubię w wolnym czasie, a są to przeważnie niedziele, kiedy gramy na naszych instrumentach i śpiewamy – głównie pieśni religijne, ale lubimy też pop – śmieje się s. Christina. Jej ulubionymi wykonawcami są amerykański folkowy muzyk Ray LaMontagne, zespół Hillsong United, a szczególnie utwór „Captain” z albumu „Empires” oraz... Fryderyk Chopin. Kolejną pasją siostry jest sport. W przeszłości grała w hokeja oraz koszykówkę, a jej tata, podobnie jak s. Elizy, był trenerem w tej dyscyplinie. Dlatego marzeniem siostry jest boisko, by spędzając na nim wolny czas, móc realizować swoje pasje. – Myślę, że mamy dużo różnych, pięknych rzeczy tutaj, na ziemi. Zwłaszcza muzyka jest takim pięknym darem od Pana Boga i można w niej Go spotkać. Bardzo ważne jest również doświadczenie wspólnoty – wspólne dzielenie się muzyką i uwielbianie Boga – kończy s. Christina.

2018-03-28 10:29

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

I ty możesz być w Rio!

Kto by nie chciał być w Brazylii na spotkaniu młodych z Ojcem Świętym? Kto by nie chciał doświadczyć tej różności i zarazem jedności w Duchu?

CZYTAJ DALEJ

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Zatęsknij za Eucharystią

2024-03-28 23:37

Marzena Cyfert

Mszy Wieczerzy Pańskiej przewodniczył bp Maciej Małyga

Mszy Wieczerzy Pańskiej przewodniczył bp Maciej Małyga

Tęsknimy za różnymi rzeczami (…) Czy kiedyś jednak tęskniłem za przyjęciem Komunii świętej? To jest chleb pielgrzymów przez świat do królestwa nie z tego świata – mówił bp Maciej Małyga w katedrze wrocławskiej.

Ksiądz biskup przewodniczył Mszy Wieczerzy Pańskiej. Eucharystię koncelebrowali abp Józef Kupny, bp Jacek Kiciński oraz kapłani z diecezji.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję