Ewangelia i jej zasady układają się w kształt krzyża. Belka pionowa wskazuje na Boga, który w Jezusie Chrystusie objawił nam siebie i swą bezgraniczną miłość. Belka pozioma uwypukla przykazanie miłości bliźniego i zobowiązania, które z niego wynikają. Dzisiejsze czytania mszalne podejmują i rozwijają oba te wymiary.

Ponad osiemset lat przed Chrystusem prorok Eliasz, odczuwając pragnienie, prosi ubogą wdowę o wodę i chleb. Ona, będąc na skraju nędzy, dzieli się z przybyszem resztkami mąki i oliwy. Obecność proroka wyzwoliła w niej pełne zaufanie do Boga, które sprawiło zbawienne skutki. Wyświadczone dobro nie tylko nie pomniejszyło tego, co posiadała, lecz zapewniło dostatek, jakiego się nie spodziewała. Każde dobro, jak chleb, jest podzielne, zaś podzielonego nie ubywa. Pamięć o wdowie z Sarepty, położonej w południowym Libanie, została zachowana w księgach świętych, a ona sama stała się wzorem dla ludu Bożego wybrania – Izraela i Kościoła. Jej postępowanie stało się narzędziem miłosierdzia i łaskawości, przez które – jak śpiewamy za psalmistą: „Bóg wiary dochowuje na wieki”. Wychodząc naprzeciw biedzie i różnym troskom, Bóg zawsze potrzebuje ludzi, którzy wspomagają Go w dziełach miłosierdzia.

List do Hebrajczyków podkreśla znaczenie i wyjątkowość ofiary Jezusa Chrystusa. W czasach Starego Testamentu na ołtarzu przed świątynią jerozolimską składano ofiary ze zwierząt. Im bardziej ludzie grzeszyli, tym więcej zwierząt przypłacało to swoim życiem. Jezus przez śmierć, zmartwychwstanie i wywyższenie po prawicy Ojca położył kres składaniu ofiar. Arcykapłan w Dzień Przebłagania (Yom Kipur), co roku ponawiając ów obrzęd, wchodził do najświętszego miejsca w świątyni, natomiast Jezus raz jeden wszedł nie do świątyni, lecz do nieba, „gładząc grzech przez ofiarę z samego siebie”. Stał się Barankiem ofiarnym, zapowiadając swoje powtórne przyjście, gdy „ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują”. Odkupienie ludzkości zostało definitywnie dokonane dzięki jedynej ofierze Chrystusa. Wyznając, że „Bóg wiary dochowuje na wieki”, kolejne pokolenia chrześcijan oczekują na powtórne przyjście Pana.

Ewangelia według św. Marka rozwija dwa wątki. Pierwszy to ostrzeżenie przed tymi, którzy – jak niegdyś uczeni w Piśmie – podjęli odpowiedzialność za przekaz i objaśnianie słowa Bożego, ale nie idą drogą zalecaną innym. Co więcej, grzesząc pychą, arogancją i chciwością, potrzebują głębokiego nawrócenia. Zupełnie inaczej uboga wdowa: wrzucając do skarbony świątynnej ostatni grosz, daje wyraz dobroci i bezgranicznemu zaufaniu Bogu. Widząc jej czyn, Jezus stawia ją za wzór swoim uczniom, a więc i nam, oraz wskazuje, na czym polega jej heroizm: „Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała na swe utrzymanie”. Hojność w niedostatku – oto przykład dla wyznawców Chrystusa, który przypomina nam trwałą wartość zawierzenia Bogu.