Pełne miłosierdzia uroczystości w Niechorzu

Nadmorskie parafie naszej archidiecezji tchną niezwykłym klimatem ukojenia serca nad majestatycznym morzem, a zarazem dają okazję do kontemplacji dzieła stwórczego Boga, które przeradza się w modlitwę. Miejscami spotkania z Bogiem są nasze nadbałtyckie świątynie, a pośród nich szczególnego znaczenia od roku po jego konsekracji nabrał kościół parafialny w Niechorzu. We wspomnienie Matki Bożej Ostrobramskiej ponownie stał się on ważnym wieczernikiem modlitwy ukierunkowanej ku wielbieniu Bożego Miłosierdzia.

Reklama

Historia parafii liczy sobie już 32 lata. Początki nie były łatwe, gdyż wiązały się ze sporą tymczasowością w postaci braku świątyń i odprawiania Eucharystii w kaplicy lub przystosowanych do tego celu pomieszczeniach. Głównym zadaniem kolejnych rządców parafii, a szczególnie ks. Ireneusza Pastryka, było stworzenie warunków do budowy kościołów w Niechorzu, Pogorzelicy i Lędzinie. Historia ich powstawania to heroiczna praca, która zasługuje na docenienie i wdzięczność. Świątynie filialne w Pogorzelicy i Lędzinie powstały w 1995 r. Centralny zaś kościół parafialny budowany od 2000 r. to dzieło obecnego proboszcza ks. kan. Józefa Czujki, który włożył w to dzieło całe serce i ofiarny trud. Kościół w Niechorzu imponuje zarówno pod względem architektonicznym, jak i estetycznym. 17 kwietnia 2002 r. odprawiono tutaj pierwszą Mszę św., w 2003 r. oddano do użytku organy, w 2005 r. dzwon im. Jana Pawła II, w 2006 r. nowe tabernakulum, w 2010 r. ogrzewanie, a w 2011 r. ławki i instalację LED na krzyżu dachowym. 23 grudnia 2010 r. posadowiono granitowy ołtarz i ambonę. Istotną datą był dzień 7 grudnia 2014 r., kiedy to umieszczono obraz Matki Bożej Ostrobramskiej w Sukience Wdzięczności.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Rok temu 16 listopada miała miejsce historyczna uroczystość konsekracji świątyni oraz nadania przez abp. Andrzeja Dzięgę kościołowi wezwania: Matki Bożej Miłosierdzia. W homilii nawiązał do znaczenia aktu konsekracji świątyni, a także wskazał na Chrystusa, który poprzez ołtarz ustawiony na stałe w prezbiterium zakorzenia się w ziemię, na której nigdy wcześniej nie było poświęconego kościoła. Wskazał na wyjątkowość i niepowtarzalność aktu dedykacji świątyni i oddania jej na służbę Bogu i na to, że ma ona służyć przyszłym pokoleniom. Szczególną uwagę zwrócił na obraz Matki Bożej Miłosierdzia, przed którym już wielokrotnie uproszono łaskę powrotu do zdrowia z ciężkich przypadków chorób nowotworowych. Dzięki staraniom proboszcza ks. kan. Józefa Czujki został on przyozdobiony srebrno-bursztynową sukienką z wdzięczności za wszystkie łaski otrzymane przed tym wizerunkiem. Bardzo istotnym wątkiem uroczystości sprzed roku było także wprowadzenie i oddanie do czci wiernych relikwii św. Wincentego Pallottiego. Dokonał tego ks. Krzysztof Wernicki SAC, prefekt Seminarium Pallotyńskiego.

Reklama

W rok od tej uroczystości, 16 listopada, kościół w Niechorzu ponownie gościł metropolitę szczecińsko-kamieńskiego abp. Andrzeja Dzięgę, kapłanów, wspólnoty zakonne, kleryków, przedstawicieli władz samorządowych różnych szczebli, pielgrzymów, parafian, poczty sztandarowe: strażaków, rybaków i Szkoły Podstawowej w Niechorzu. Uroczysta Eucharystia miała poczwórny wymiar: najpierw dziękczynienia za dar konsekracji połączonego z pierwszym odpustem ku czci Matki Bożej Miłosierdzia, następnie przekazania relikwii św. s. Faustyny, poświecenia nowego witraża oraz odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych przez dzieci przygotowujące się do sakramentu Eucharystii.

Odpust ku czci Matki Bożej Miłosierdzia poprzedzony został trzydniowymi rekolekcjami szkolnymi oraz dla całej parafii. Spotkania prowadziły siostry ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia z Krakowa-Łagiewnik: s. Zacheusza i s. Maria Faustyna. Uświadomiły wszystkim moc miłosierdzia i przybliżyły szczególnie posługę św. s. Faustyny, której relikwie I stopnia przekazały parafii, a relikwiarz został umieszczony w relikwiarium pod Obrazem Jezusa Miłosiernego. Dostojny Celebrans w Słowie Bożym dużo miejsca poświęcił Bożemu Miłosierdziu przekazanemu światu przez „Sekretarkę” Bożego Miłosierdzia, siostrę Faustynę, wskazując na najważniejsze wątki miłosierdzia, które mamy realizować w naszej codzienności. Ks. kan. Józef Czujko doskonale rozumiejąc potrzebę rozbudzania w sercach dzieci dzieła miłosierdzia, włączył w program uroczyste odnowienie w obecności Pasterza Archidiecezji przyrzeczeń chrzcielnych dzieci, które przygotowują się do I Komunii św. i dalszego życia eucharystycznego.

Przed końcowym błogosławieństwem Ksiądz Arcybiskup pobłogosławił i poświęcił majestatyczny witraż w oknie południowym – „Uciszenie burzy”. Witraż ma powierzchnię 28 m2 i powstał tak, jak i wcześniejsze w firmie p. Jacka Mańkowskiego w Żukowie k. Gdańska, a jego projektantką jest p. Renata Rydzowska. Nowy witraż jest wspaniałym dziełem artystycznym i ubogaca całe wnętrza kościoła, tworząc niezwykły klimat ducha modlitwy. Wcześniejsze witraże prezentują postaci świętych z różnych epok historii Kościoła – św. Ottona z Bambergu, św. Wojciecha, św. Filomeny, św. Jan Maria Vianneya, św. Faustyny, św. Jana Pawła II, św. Joanny Beretty Molli, bł. ks. Jerzego Popiełuszki, św. Franciszka z Asyżu i św. o. Pio.

Uroczystości w Niechorzu perfekcyjnie przygotowane przez wielkiego czciciela miłosiernej Matki Bożej ks. kan. Józefa Czujkę uświadomiły, jak wielkim przymiotem Boga jest miłosierdzie, a z drugiej strony ukazały rozwój kultu, który miejmy taką nadzieję sprawi, że już niedługo niechorski kościół stanie się sanktuarium, gdzie czczone będzie z wielkim pietyzmem Miłosierdzie Pańskie.

W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich, za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93). W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą Mu cześć. Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy się chwała od wszystkich narodów. Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego - znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego Testamentu. W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem]. Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62). Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła. W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11). Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre i złe. W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze; bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy. Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami. Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy. Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność. Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach - odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie. W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa. Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”