Święta Faustyna w Częstochowie

Były to krótkie pobyty, przejazdem. Pierwszy raz było to wtedy, gdy z Krakowa jechała do Wilna, 23 maja 1933 r. Po raz pierwszy również ujrzała Matkę Bożą w Kaplicy Cudownego Obrazu na Jasnej Górze, gdzie poszła rano o godz. 5 na odsłonięcie obrazu. Tak opisuje to wydarzenie w „Dzienniczku”: „Modliłam się bez przerwy do godziny jedenastej i zdawało mi się, że dopiero co przyszłam. Matka, tamtejsza Przełożona, przysłała po mnie siostrę, żebym przyszła na śniadanie, i martwiła się, że się spóźnię na pociąg. Wiele mi powiedziała Matka Boża. Oddałam Jej swoje śluby wieczyste, czułam, że jestem Jej dzieckiem, a Ona mi Matką. Nic mi nie odmówiła, o co Ją prosiłam” (Dz. 260). Drugi raz do duchownej stolicy Polski św. Faustyna przyjechała 4 listopada 1935 r., gdy wracała do Wilna po 8-dniowych rekolekcjach odprawionych w Krakowie. „Kiedy się modliłam przed cudownym obrazem, uczułam, że miłe są” – zanotowała w „Dzienniczku” – i tu myśl się urywa. Chciałoby się wiedzieć, co św. Faustyna chciała napisać. Tę tajemnicę poznamy może w niebie. Był to ostatni jej pobyt w Częstochowie u stóp Matki Bożej.

Reklama

Z Częstochową jest związana również historia figurek będących w rodzinie św. Faustyny Kowalskiej, którą opowiada s. Gregoria Burlikowska ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Częstochowie: – Od dzieciństwa Helenie towarzyszyły dwie fajansowe figurki Pana Jezusa z otwartym Najświętszym Sercem i Najświętszej Maryi Panny, również z otwartym Sercem, które ojciec świętej Stanisław Kowalski kupił właśnie w Częstochowie. Tworzyły one mały ołtarzyk, przy którym modliła się cała rodzina. Obecnie znajdują one w muzeum w Krakowie-Łagiewnikach przekazane przez młodszą rodzoną siostrę Natalię.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Siostry Matki Bożej Miłosierdzia, duchowe córki św. Faustyny, swój charyzmat realizują pod płaszczem Matki Bożej Miłosierdzia. Każdy dzień przeżywają jak małe święto Miłosierdzia. Wyjątkowa jest pierwsza niedziela po Wielkanocy, która jest Świętem Miłosierdzia obchodzonym w całym Kościele od 2000 r. Tego dnia otwarte są upusty Boże i Bóg zlewa na ludzi całe morze łask. W duchowy sposób razem ze św. Faustyną i Matką Miłosierdzia, która była mistrzynią samej s. Faustyny, siostry uczą się, jak miłosierdzie realizować w swoim życiu. Ten rys ma wyraz w prowadzonym przez siostry przy częstochowskim klasztorze konkretnym dziele, którym jest Zakład Opiekuńczo-Leczniczy. Z miłością miłosierną siostry pochylają się nad dziećmi i młodzieżą niepełnosprawną intelektualnie i fizycznie w wieku od 3 do 24 lat (ponad 30 podopiecznych).

– Każda z nas, i do tego też zachęcamy tych, którzy chcą przeżywać Święto Miłosierdzia razem z nami, przygotowuje się do tego święta w duchu ufności i miłosierdzia, z wewnętrznym pragnieniem przyjęcia tych łask, które Jezus nam ofiarowuje. Tego dnia wypraszamy miłosierdzie dla całego świata podczas uroczystej Eucharystii i Koronki do Bożego Miłosierdzia. Wielbimy Boga za Jego miłosierdzie, o którym św. Faustyna tak pięknie pisała w „Dzienniczku”. Codziennie o godz. 15 siostry gromadzą się w zakonnej kaplicy, w której znajdują się obrazy Jezusa Miłosiernego i św. Faustyny oraz relikwie Sekretarki Bożego Miłosierdzia i bł. ks. Michała Sopoćki, i z rozkrzyżowanymi rękami – tak jak św. Faustyna – czczą moment śmierci Jezusa i wpatrują się w Tego, który nosi ślady męki i ukazuje się jako zmartwychwstały. Zanurzają się w ogromie Jego miłosierdzia, chcą zawsze i do końca pełnić to, co On zaplanował. Modlą się też Koronką do Bożego Miłosierdzia.

W tak zwanej „starej liturgii”, przed Soborem Watykańskim II, kapłan sprawujący Eucharystię wraz z wiernymi, po zakończeniu celebracji odmawiał modlitwę do Matki Bożej i św. Michała Archanioła. Słowa tej ostatniej ułożył papież Leon XIII, a wiązało się to z pewną niezwykłą wizją, w której sam uczestniczył. Opisana ona została w krótkich słowach przez przegląd Ephemerides Liturgicae z 1955 r. (str. 58-59). O. Domenico Pechenino pisze: „Pewnego poranka (13 października 1884 r.) wielki papież Leon XIII zakończył Mszę św. i uczestniczył w innej, odprawiając dziękczynienie, jak to zawsze miał zwyczaj czynić. W pewnej chwili zauważono, że energicznie podniósł głowę, a następnie utkwił swój wzrok w czymś, co się unosiło nad głową kapłana odprawiającego Mszę św. Wpatrywał się niewzruszenie, bez mrugnięcia okiem, ale z uczuciem przerażenia i zdziwienia, mieniąc się na twarzy. Coś dziwnego, coś nadzwyczajnego działo się z nim. Wreszcie, jakby przychodząc do siebie, dał lekkim, ale energicznym uderzeniem dłoni znak, wstał i udał się do swego prywatnego gabinetu. Na pytanie zadane przyciszonym głosem: «Czy Ojciec święty nie czuje się dobrze? Może czegoś potrzebuje?» - odpowiedział: «Nic, nic». Po upływie pół godziny kazał przywołać Sekretarza Kongregacji Rytów, dał zapisany arkusz papieru, polecił wydrukować go i rozesłać do wszystkich w świecie biskupów, ordynariuszy diecezji”. (Cytat za Amorth G. Wyznania egzorcysty, Częstochowa 1997, s. 36). Tekst zawierał modlitwę do św. Michała Archanioła, która brzmi: „Święty Michale Archaniele, wspomagaj nas w walce, a przeciw niegodziwościom Złego Ducha bądź naszą obroną. Oby go Bóg pogromić raczył, pokornie o to prosimy. A Ty, wodzu niebieskich zastępów, Szatana i inne duchy złe, które na zgubę dusz ludzkich po tym świecie krążą, mocą Bożą strąć do piekła. Amen”. Gdy go zapytano, co się zdarzyło w czasie dziękczynienia po Mszy św., Papież odrzekł, że w chwili, gdy zamierzał zakończyć modlitwę, usłyszał dwa głosy: jeden łagodny, drugi szorstki i twardy. I usłyszał taką oto rozmowę: Szorstki głos Szatana: „Mogę zniszczyć Twój Kościół!” Łagodny głos: „Możesz? Uczyń więc to”. Szatan: „Do tego potrzeba mi więcej czasu i władzy”. Pan: „Ile czasu? Ile władzy?” Szatan: „Od 75 do 100 lat i większą władzę nad tymi, którzy mi służą”. Pan: „Masz czas, będziesz miał władzę. Rób z tym, co zechcesz”. (Cytat za Szatan w życiu Ojca Pio, Tarsicio z Cevinara, Łódź 2003, s. 8). Kościół jest świadomy, że walka duchowa dobra ze złem toczy się nieprzerwanie od chwili upadku pierwszego człowieka, choć przybiera różne formy na przestrzeni wieków. Dziś także chrześcijanin nie jest wolny od ataków Złego, który chce go oderwać od Chrystusa i zwieść ku potępieniu. Święty Ignacy z Loyoli wyróżnia dwa obozy: jeden „Pod sztandarami Chrystusa”, drugi „Pod sztandarami Szatana”. Każdy człowiek, musi opowiedzieć się po którejś ze stron. Wielu jednak poddając się wpływom agnostycyzmu czy obojętności religijnej, odsuwa od siebie ową decyzję, sądząc, że w życiu i po śmierci „jakoś to będzie”. Ewangelia nie dopuszcza postawy „rozdwojonego serca”. Można służyć albo Bogu albo Szatanowi. Czy jednak ludzie uznają fakt istnienia osobowego zła - Szatana? Kongregacja Nauki i Wiary wydała dokument opublikowany w L’Osservatore Romano (26 czerwca1975 r.) - Wiara chrześcijańska i demonologia, w którym min. stwierdza, że określenia „Szatana i Diabła” nie są „tylko personifikacjami mitycznymi i funkcyjnymi, których znaczenie ograniczałoby się jedynie do podkreślenia w dramatyczny sposób wpływu zła i grzechu na ludzkość. (…)”. Tego rodzaju poglądy, rozpowszechniane przez niektóre czasopisma i inne ośrodki propagandy mającej na celu kreowanie stylu życia tak, jakby Boga nie było i Szatan nic nie mógł zmącić i zniszczyć, muszą wywoływać zamęt w sercach i umysłach ludzkich. Jezus mówił o istnieniu upadłego anioła, nazywanego przeciwnikiem ludzi (por. 1P 5, 8), zabójcą od początku (por. Ap 12, 9. 17). Jest kłamcą i ojcem kłamstwa (por. J 8, 44); przybiera postać anioła światłości (por. 2 Kor 11, 14). Jest także nazywany „władcą tego świata”, który pozostaje we władaniu Złego (por. 1 J 5, 19). Nienawidzi on światła Prawdy Ewangelii, Chrystusowego Kościoła, wierzących, zdążających ku świętości i wszystkiego, co wiąże się z Chrystusem i Jego Kościołem. Jego działanie jest podstępne i zakryte. Metody, jakimi się posługuje, to: kłamstwo, manipulacje, pokusy do grzechu, nieposłuszeństwo nauczaniu Chrystusowego Kościoła w sprawach wiary i moralności; różnego rodzaju zniewolenia przez nałogi, złe przywiązania i grzeszne nawyki. Działa także przez uprawianie i korzystanie z okultyzmu, wróżbiarstwa, magii. Najbardziej zaś spektakularną formą jego wpływu na człowieka jest opętanie (zupełne bądź częściowe), które paraliżuje wolę człowieka, mąci umysł i sumienie, i wydaje człowieka na łup najniższych skłonności deprawujących osobę ludzką. Jak walczyć z Szatanem? Jezus spotykał na swej drodze Szatana i inne jego złe duchy; rozgramiał je, gdyż był od nich potężniejszy. On Złemu nakazywał: „Iść precz”. Należy więc przylgnąć do Chrystusa całym sobą. Nie tylko przez racjonalne uznanie Jego istnienia i Bożej mocy, ale przez życie płynące z wiary, przez „chodzenie z Chrystusem” każdego dnia. Konieczne jest więc wzywanie Jezusa w chwilach dręczących pokus do złego. Znak krzyża i modlitwa przywołują moc Bożą w sytuacji, gdy człowiek jest w potrzebie czy trudnościach. Inne środki w duchowej walce ze złem, można sklasyfikować jako praktykę aktywnego życia chrześcijańskiego. Są nimi: Eucharystia i sakramenty, codzienna modlitwa oraz medytacyjne obcowanie ze Słowem Bożym, pogłębianie swojej wiary tak, aby była rozumiana, a także poznawanie prawd chrześcijańskich. Nie można pominąć służby bliźniemu - słowem, czynem i modlitwą. Skoro w Kościele idziemy ku zbawieniu, konieczne jest także uczestnictwo we wspólnocie chrześcijańskiej, gdyż - jak przypomina nam Jezus - gdzie dwaj albo trzej zebrani są w Imię Jego, tam On jest między nimi. W obliczu współczesnych zagrożeń dla wiary, moralności i duchowości chrześcijanina, gdy neguje się głos Kościoła w tych kwestiach, gdy ludzkość przygląda się rosnącej fali przemocy, terroryzmu, niesprawiedliwości społecznej, czyż chrześcijanie nie powinni na nowo z wiarą sięgnąć do „duchowego skarbca” Kościoła i mocą Chrystusa poskramiać wysiłki Złego? Szatan nadal walczy z Chrystusowym Kościołem. W tej walce potrzeba nam Chrystusowej mocy. Ona do nas przychodzi, wystarczy otworzyć się na nią w wierze.