Reklama

Aspekty

Dla Pana Boga

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 28/2019, str. IV

[ TEMATY ]

powołanie

Maciej Krawcewicz

W maju tego roku przybyło w naszej diecezji trzech nowych diakonów

W maju tego roku przybyło w naszej diecezji trzech nowych diakonów

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mała liczba alumnów w naszym seminarium duchownym jest rzeczywistością, z którą jako diecezja musimy się zmierzyć. Warto zastanowić się nie tylko nad przyczynami takiej sytuacji, ale również pomyśleć, czy jako wierzący mamy jakiś wpływ na zmianę? A może aktualny stan rzeczy to już sygnał, że trzeba zacząć się bać o powołania? – Jako ludzie wierzący nie powinniśmy oczywiście panikować, co nie znaczy, że nie mamy podejść do tej sprawy poważnie i dojrzale. Trzeba stawiać pytania, analizować i zastanawiać się. Wszyscy musimy pomyśleć nad tym, jaka jest nasza troska o powołania. Jaka w ogóle jest nasza świadomość różnych powołań w Kościele – mówi ks. Tadeusz Kuźmicki.

Czy z naszą modlitwą jest coś nie tak?

Reklama

Nieraz słyszeliśmy, że takich będziemy mieli kapłanów, jakich sobie wymodlimy. Stąd łatwo wyciągnąć wniosek, że widocznie to nam nie zależy. – Nie chciałbym mówić, że nasza modlitwa o powołania jest niewystarczająca. Przecież mamy Przyjaciół Paradyża i inne osoby, które naprawdę szczerze modlą się za księży, za powołanych i o powołania. Jednak to powiedzenie powinno nam przypominać, że kapłan jest z ludu brany i dla ludu ustanowiony – podkreśla ks. Kuźmicki. – Kandydaci do seminarium zwykle nie biorą się z innej diecezji czy z innego kraju albo kontynentu. Biorą się przede wszystkim z naszej diecezji, z naszych rodzin, z naszych parafii. Dlatego trzeba sobie uświadomić, że powołania rodzą się też z naszej kondycji wiary.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Zdaniem ojca duchownego istotny jest też klimat, który tworzą wszyscy wierzący. Od niego często zależy, czy powołanie w ogóle zacznie kiełkować: – Zastanówmy się, na ile żyjemy wiarą, jak bardzo jest ona obecna w naszym życiu. Spójrzmy choćby na niedzielne Msze św. w naszych kościołach. Jak wiele młodych osób tam widzimy? A jeśli ktoś powie swoim kolegom, że chce iść do seminarium – czy to się spotyka z pozytywnym odzewem? Czy pozytywnie reaguje rodzina? Czy młody człowiek ogłaszający taką decyzję może liczyć na entuzjazm i akceptację? Kiedyś jednak wyglądało to inaczej. Inny też był status księdza. Więc liczba powołań to kwestia złożona i nie zrzucałbym całej odpowiedzialności wyłącznie na modlitwę. Musimy mieć świadomość, że powołania są zawsze z parafii dla innej parafii – bo przecież nie jest się księdzem po to, żeby w swojej rodzinnej parafii pozostać.

Co zrobić dla powołań?

Reklama

Stworzenie odpowiedniego klimatu to proces złożony, nie stanie się to z dnia na dzień. Może więc rozwiązaniem byłby jakiś wielki szturm do nieba w tej sprawie? – Modlitwa za powołanych jest zawsze potrzebna, co do tego nie ma wątpliwości. Ale – tak jak mówiłem – chodzi również o klimat do rodzenia się powołań. Czy urządzić teraz jakiś szturm modlitewny i czekać, aż w cudowny sposób coś się zacznie dziać? Czy jeśli, powiedzmy, diecezja podejmie intensywną tygodniową modlitwę połączoną z postem, to zaowocuje to siedmioma kandydatami, bo siedem dni trwała ta inicjatywa? Takiej zależności nie ma – tłumaczy ks. Kuźmicki. – W modlitwie chodzi o coś innego. Kiedy się modlimy, to przede wszystkim w nas się coś dokonuje, więc jeśli modlimy się o powołania, to też zaczynamy myśleć o własnym powołaniu. A jednocześnie mamy wciąż w głowie słowa z Pisma Świętego: „Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje”. Sam Pan Bóg zachęca nas do takiej modlitwy i chce, żeby świadomość kwestii powołań była w nas aktywna. Nie jednorazowo, ale stale.

Musimy stawiać pytania

Powołanie nie bierze się znikąd. Nawet jeśli myśl o nim pojawia się nagle, to poprzedzają ją różne sytuacje, rozmowy, spotkania itd. – Osobiście jestem zwolennikiem stwierdzenia, że powołanie to pytanie o moje miejsce w świecie i moje miejsce w Kościele. I to dotyczy wszystkich ludzi, każdy powinien sobie takie pytanie postawić. I takie pytania stawiamy. Co więcej, wciąż odkrywamy nowe powołania. Każdy z nas został kiedyś powołany do bycia dzieckiem. A później przyszło powołanie do bycia młodym chłopakiem czy dziewczyną, do bycia uczniem, maturzystą, pracownikiem. I wreszcie powołanie do małżeństwa czy też właśnie do kapłaństwa – wybieram to, bo widzę w tym jakąś wartość, bo mnie to pociąga. O to trzeba walczyć, z tym trzeba się zmagać. Tak jest z każdym powołaniem – mówi ks. Kuźmicki. – Na drodze jednego powołania będą pojawiać się następne. Najpierw jest powołanie do bycia księdzem, potem do bycia wikarym, proboszczem, a wreszcie księdzem seniorem. Najpierw jest powołanie do małżeństwa, potem do bycia rodzicem, a potem do bycia dziadkiem. Chodzi o to, żeby swoje powołanie odkryć i realizować. A do tego trzeba zadawać sobie pytanie o swoje miejsce – dodaje.

Odkrywając zatem swoje miejsce w Kościele i angażując się w życie tej wspólnoty, przyczyniamy się realnie do tworzenia atmosfery, w której będą się rodzić nowe i piękne powołania, również te do kapłaństwa.

Reklama

Tworzenie pozytywnej atmosfery wokół powołań jest istotne zwłaszcza dzisiaj, kiedy ilość ataków na księży nie zachęca do wejścia na drogę kapłaństwa. Ważny jest też dobry przykład. – Kiedy młody chłopak widzi księdza, który pięknie realizuje swoje powołanie, to może mu podsunąć myśl o kapłaństwie. Nie chodzi tu jednak o kopiowanie czyjejś drogi. Wzory nas pociągają, ale ostatecznie to za Panem Bogiem musimy iść – mówi ks. Kuźmicki.

A jak jest z negatywnymi obrazami kapłaństwa, z księżmi nieradzącymi sobie z powołaniem, z krytycznymi głosami w społeczeństwie? – Podobnie. Mogą nas zniechęcać, zasmucić, ale nie powinny zagłuszać Bożego głosu. Dobrze, że te trudności się pojawiają, bo one oczyszczają naszą motywację. Zmuszają do postawienia pytań o naszą drogę, o nasze prawdziwe pragnienia.

Lęk czy wygoda?

Mówi się, że dzisiejsze czasy nie sprzyjają podejmowaniu poważnych decyzji przez młodych ludzi. Coraz mniej osób chce podejmować zobowiązania na stałe, co widać choćby w liczbie zawieranych związków małżeńskich. Tam, gdzie rządzi lęk lub wygoda, trudno również spodziewać się masowych zgłoszeń do seminarium.

Reklama

– W każdym z nas jest chęć pójścia łatwiejszą drogą, choć Ewangelia podpowiada, żeby przechodzić przez ciasną bramę. Podobnie jest ze strachem przed czymś nowym. W każdym z nas może się pojawić. I to jest zupełnie naturalne. A jednak – jak podkreśla papież Franciszek – warto zaryzykować i pójść drogą powołania, mimo lęku, mimo spodziewanych trudności – przypomina ks. Tadeusz. – W słowie na Niedzielę Dobrego Pasterza papież Franciszek napisał, że z powołaniem związane są obietnica i ryzyko. Ale dla Pana Boga warto zaryzykować i postawić na jedną konkretną drogę życia, mimo że od razu nie zobaczymy owoców tej drogi. Kiedy Jezus powołał rybaków, oni zostawili rodzinę, dobrze prosperującą firmę, wszystko co znali i po prostu poszli. Co dostali w zamian? Chodzili za Jezusem. Raz byli tu, raz tam, nie było stałości miejsca, różne były reakcje spotykanych ludzi. Owoce zaczęły pojawiać się później. A na końcu, jak mówi tradycja, wszyscy Apostołowie oprócz św. Jana ponieśli śmierć męczeńską. Ale to była ich droga. I tak jest z każdym powołaniem. To jest droga konkretnego człowieka.

Dla Pana Boga warto

Jakie zatem wnioski płyną dla nas? Mamy duży wpływ na powołania. Często wiele zależy nawet od – wydawałoby się błahych – rozmów, komentarzy, reakcji i zachowań. Ostatecznie to sam Pan Bóg powołuje swoich kapłanów, więc powinniśmy cieszyć się Jego decyzjami. No właśnie – czy cieszymy się słysząc, że Pan kogoś nowego powołał, czy dziękujemy za to? To kolejne pytania, które trzeba sobie stawiać.

A co wahającym się młodym mężczyznom ma do powiedzenia ojciec duchowny? – Zacytowałbym przede wszystkim papieża Franciszka, który mówi, że warto zaryzykować. Czasami w życiu jest tak, że coś nas ciągnie, coś nas zaciekawia i wtedy warto to sprawdzić. Jan Paweł II powiedział, że jeżeli czujesz w swoim wnętrzu choćby łagodny powiew Bożego wezwania, by pójść za Nim, to idź za tym powołaniem odważnie. Powołanie nie jest czymś oczywistym, jasnym i klarownym. Tu nie dostaniemy mapy, która nam konkretnie wskaże, gdzie jechać. Powołanie jest subtelne i jest pewną tajemnicą. Dlatego warto zaryzykować, żeby później mieć też pewność, że dało się sobie czas na rozeznanie. Więc to mógłbym powiedzieć wahającym się: dajcie sobie czas na rozeznanie powołania. I zaryzykujcie. Bo dla Pana Boga warto ryzykować.

2019-07-10 09:42

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za powołania kapłańskie

[ TEMATY ]

modlitwa

ksiądz

powołanie

Bożena Sztajner

Powołanie kapłańskie jest darem Bożym, stanowiącym niewątpliwie wielkie dobro dla tego, dla kogo jest przede wszystkim przeznaczone. Ale jest to również dar dla całego Kościoła, dobro dla jego życia i misji. Kościół przeto winien chronić ten dar, cenić go i miłować. Kościół ponosi odpowiedzialność za narodziny i dojrzewanie powołań kapłańskich. Dlatego aktywnym podmiotem i animatorem duszpasterstwa powołań jest wspólnota kościelna w całej swej różnorodności: od Kościoła powszechnego do Kościoła lokalnego i – dalej – do parafii i do każdego członka Ludu Bożego. Istnieje dziś szczególna konieczność, aby rozpowszechniało się i utrwalało przekonanie, że troska o powołania jest łaską i odpowiedzialnością powierzoną wszystkim bez wyjątku członkom Kościoła. Sobór Watykański II bardzo wyraźnie stwierdził, że „obowiązek budzenia powołań ciąży na całej społeczności chrześcijańskiej, która winna spełniać go przede wszystkim przez życie w pełni chrześcijańskie”. Tylko dzięki takiemu przekonaniu duszpasterstwo powołań ukaże swe oblicze naprawdę kościelne, rozwinie jednolitą działalność, korzystając także ze specjalnych instytucji i odpowiednich środków służących budowaniu wspólnoty i współodpowiedzialności. Odpowiedzialność za duszpasterstwo powołań kapłańskich spoczywa przede wszystkim na biskupie, który winien mu się poświęcić osobiście, chociaż może i powinien korzystać z wielorakiej współpracy. Biskup jest ojcem i przyjacielem dla swoich kapłanów, i stąd do niego przede wszystkim należy troska o „zapewnienie kontynuacji” charyzmatu i posługi kapłańskiej, o przysporzenie presbyterium nowych sił przez nałożenie rąk. Winien on dbać o to, aby duszpasterstwo ogólne miało zawsze wymiar powołaniowy, a raczej, żeby wymiar ten stanowił jego integralną, nieodłączną część. Zadaniem biskupa jest wspomaganie i koordynowanie różnych inicjatyw powołaniowych. Biskup wie, że może liczyć przede wszystkim na pomoc swoich kapłanów. Wszyscy księża dzielą z nim troskę i odpowiedzialność za budzenie i rozwijanie powołań kapłańskich, jak bowiem stwierdził Sobór, „do kapłanów, jako wychowawców w wierze, należy troszczyć się osobiście lub przez innych, by każdy z wiernych został doprowadzony w Duchu Świętym do rozwoju swego własnego powołania”. „Obowiązek ten należy niewątpliwie do samego posłannictwa kapłańskiego, przez które prezbiter uczestniczy w trosce całego Kościoła, aby nigdy tu na ziemi nie brakło robotników wśród Ludu Bożego”. Najważniejszym i najskuteczniejszym środkiem budzenia powołań jest świadectwo życia kapłanów, ich bezwarunkowe oddanie się owczarni Bożej, ich pełna miłości służba Chrystusowi i jego Kościołowi – służba będąca dźwiganiem krzyża, przyjętego z paschalną nadzieją i radością, wreszcie braterska zgoda i gorące pragnienie ewangelizacji. Bardzo szczególna odpowiedzialność spoczywa na rodzinie chrześcijańskiej, która na mocy sakramentu małżeństwa uczestniczy na swój własny i oryginalny sposób w misji wychowawczej Kościoła, Nauczyciela i Matki. Jak napisali Ojcowie Synodalni, „rodzina chrześcijańska, istotnie stanowiąca «niejako domowy Kościół» (Lumen gentium, 11), zawsze stwarzała i nadal stwarza warunki sprzyjające budzeniu się powołań. Ponieważ dzisiaj rodzina chrześcijańska jest zagrożona, należy przywiązywać wielką wagę do duszpasterstwa rodzin, aby one, przyjmując wielkodusznie dar ludzkiego życia, stanowiły «jakby pierwsze seminarium» (Optatam totius, 2), w którym dzieci mogłyby od początku uczyć się pobożności, modlitwy i miłości do Kościoła”. Harmonijną kontynuacją dzieła rodziny i rodziców powinna być szkoła, powołana do tego, by urzeczywistniać swą tożsamość „wspólnoty wychowującej” między innymi przez taki program kształcenia, który zdolny jest ukazać powołanie jako fundamentalną i wpisaną w naturę wartość osoby ludzkiej. W tym też znaczeniu szkoła, jeśli jest ubogacona duchem chrześcijańskim (zarówno dzięki obecności odpowiednio licznych przedstawicieli Kościoła w szkołach państwowych, zgodnie z prawem poszczególnych krajów, jak i przede wszystkim dzięki działalności szkół katolickich), może rozbudzić „w duszy chłopców i młodzieży pragnienie pełnienia woli Bożej przez wybór stanu życia najbardziej odpowiadającego każdemu, przy czym nie powinno być nigdy wykluczone powołanie do posługi kapłańskiej”. Również świeccy chrześcijanie, w szczególności katecheci, nauczyciele, wychowawcy, animatorzy duszpasterstwa młodzieży, w miarę własnych umiejętności i na własny sposób, odgrywają wielką rolę w duszpasterstwie powołań kapłańskich; im lepiej zrozumieją sens swego powołania i misji w Kościele, tym pełniej będą cenili wartość powołania i posłannictwa kapłańskiego, którego nic nie może zastąpić. We wspólnotach diecezjalnych i parafialnych trzeba doceniać i popierać grupy powołaniowe, których członkowie ofiarowują swe modlitwy i cierpienia w intencji powołań kapłańskich i zakonnych, a także wspierają je moralnie i materialnie. Należy również wspomnieć o licznych grupach, ruchach i stowarzyszeniach świeckich chrześcijan, które dzięki Duchowi Świętemu rodzą się i rozwijają w Kościele i nadają bardziej misyjny charakter chrześcijańskiej obecności w świecie. Te różnorodne zrzeszenia świeckich okazują się niezwykle żyzną glebą dla rodzenia się powołań do życia konsekrowanego, prawdziwymi ośrodkami formowania się i dojrzewania powołań. Istotnie, wielu młodych właśnie w środowisku tych zrzeszeń i dzięki nim usłyszało wezwanie Pana, by iść za Nim drogą kapłańskiej posługi, oraz odpowiedziało na nie z budującą wielkodusznością. Należy zatem docenić działalność tych grup, aby w jedności z całym Kościołem i dla jego wzrostu mogły wnieść swój specyficzny wkład w rozwój duszpasterstwa powołań. Praca różnorodnych grup i licznych członków Kościoła zaangażowanych w duszpasterstwo powołań będzie tym skuteczniejsza, im bardziej będą się starali, aby wspólnota kościelna, poczynając od parafii, zrozumiała, że sprawa powołań kapłańskich nie może być w żadnym wypadku „zlecona” wybranym „pełnomocnikom” (księżom w ogóle, a księżom pracującym w seminarium w szczególności), bowiem jest to „żywotny problem leżący w samym sercu Kościoła”, musi zatem znaleźć się w centrum miłości, jaką każdy chrześcijanin żywi do Kościoła. Z posynodalnej adhortacji apostolskiej Jana Pawła II „Pastores dabo vobis”, nr 41 z roku 1992
CZYTAJ DALEJ

Biblia Gutenberga w Subiaco. Unikatowe wystawy i święto książki

2025-07-08 19:11

[ TEMATY ]

Biblia

Włochy

Subiaco

Pixabay.com

W położonym nieopodal Rzymu mieście, gdzie narodził się włoski druk, zostanie pokazany jeden z najrzadszych egzemplarzy Biblii na świecie. Subiaco – benedyktyńskie miasteczko w regionie Lacjum – zainaugurowało cykl wydarzeń pod hasłem „Włoska Stolica Książki 2025”.

Podczas prezentacji programu ogłoszono, że mieszkańcy i pielgrzymi zobaczą oryginalny egzemplarz Biblii Gutenberga z połowy XV wieku oraz rekonstrukcję pierwszej książki wydrukowanej we Włoszech – „Donatus pro puerulis” z 1464 roku, której oryginał zaginął bez śladu.
CZYTAJ DALEJ

IMGW: mogą pojawić się podtopienia. Sytuacja nie jest w 100% bezpieczna

2025-07-08 15:17

[ TEMATY ]

IMGW

opady

podtopienia

Adobe.Stock

Kulminacyjny moment opadów przypadnie w nocy z wtorku na środę; prognozy są korzystniejsze niż te z września 2024 roku - poinformowały we wtorek na konferencji IMGW i Wody Polskie.

W poniedziałek strażacy odnotowali 2200 interwencji w związku z burzami. W najbliższych dniach niż przemieszczający się nad Polską przyniesie intensywne opady deszczu.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję