Gościnność to w Biblii jedna z najważniejszych cnót. Ludzie Boga byli przekonani, że gdy przyjmuje się pielgrzyma, to tak, jakby się przyjmowało samego Boga. Pamiętamy Abrahama z wielką hojnością przyjmującego trzech mężczyzn, którzy okazali się uobecnieniem samego Boga. Jezus jest nieustannie w drodze i jeśli ktoś chce Go spotkać, musi być gotowy w każdej chwili na Jego przyjście. Gościnność jest więc nie tylko gestem ludzkiej wrażliwości i kultury, ale ma bardzo głęboki wymiar religijny. Myślę o tym w czasie, kiedy do Częstochowy przybywają liczne pielgrzymki. Cieszę się, że dotarli do Matki ze swoimi intencjami i składają Bogu swój pielgrzymi trud.

Pielgrzymka to przede wszystkim droga. Wiem, ile dni drogi mają za sobą ci, którzy wędrują z Helu, Ełku, Elbląga, ze Szczecina, a nawet z Warszawy, Krakowa czy Łodzi. Na tych drogach pielgrzymi mijają tysiące miejscowości, w których proszą o nocleg czy pożywienie. Pielgrzymka to nie tylko łaska dla pielgrzymów, ale także możliwość uzyskania wielu duchowych łask dla tych, którzy ich przyjmują. Ze swojego pielgrzymowania pamiętam takie parafie, gdzie proboszcz wychodził z wiernymi, żeby witać pielgrzymów, a potem uroczyście, z feretronami, wprowadzał ich do parafialnej świątyni. Ale pamiętam też smutne, zamknięte kościoły, przy których pielgrzymi adorowali Jezusa mimo zamkniętych drzwi. To był dla nas wyraźny sygnał zarówno żywotności parafii, jak i duchowej wrażliwości jej duszpasterzy. Zadziwiał mnie też obraz wiosek, w których najuboższe domy i ich podwórka przypominały pola namiotowe, na których było pełno gości, a obok były piękne, bogate domy, z wielkimi placami, szczelnie chronione przed pielgrzymami. Wtedy się czuło, po raz kolejny, że miarą wiary jest gościnność.

Na szczęście każdy chyba pielgrzym najbardziej zapamięta otwarte serca spotykanych po drodze ludzi, całe miasteczka i wioski zmobilizowane do przyjmowania i wykarmienia nawet tysięcy pielgrzymów. A najpiękniejsze jest to, że kiedy stoi się już przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, to się już nie pamięta tych zamkniętych i nieżyczliwych miejsc, a uwielbia się Boga za dobrych i gościnnych ludzi spotkanych w drodze.