Jan Paweł II zadeklarował: „Wierni mają prawo otrzymywać pomoc od swoich pasterzy z duchowych dóbr Kościoła, zwłaszcza zaś słowa Bożego i sakramentów” (kan. 213 KPK83). Zgodnie z kan. 840 „Sakramenty Nowego Testamentu, ustanowione przez Chrystusa i powierzone Kościołowi, jako czynności Chrystusa i Kościoła, są znakami oraz środkami, poprzez które wyraża się i wzmacnia wiara, oddawany jest Bogu kult i dokonuje się uświęcenie człowieka. Z tej to racji [...]”. Sakramenty i inne „czynności liturgiczne, [...] zgodnie ze swoją naturą wymagają wspólnotowego sprawowania, gdzie jest to możliwe, mają być sprawowane z udziałem i czynnym uczestnictwem wiernych” (kan. 837 § 2). Działalność Kościoła powinna być ukierunkowana na ewangelizację, pełnienie funkcji przekaziciela daru zbawienia, łaski Bożej. Bo „łaska uświęcająca jest największym skarbem ludzkości na tej ziemi, nie dającym się z niczym porównać, gdyż wartość jednej łaski przewyższa wszystkie wartości przyrodzone, jest życiem samym, rodzącym w nas i wokół nas życie Boże” (S. Wyszyński). Łaska jest siłą tworzącą Kościół oraz społeczeństwo zdrowe fizycznie i duchowo. Ograniczenie czy pozbawienie dostępu do sakramentów, do łaski uświecającej, jest wielką krzywdą wyrządzoną człowiekowi. Skoro wierni mają prawo na mocy prawa Bożego, to „Święci szafarze nie mogą odmówić sakramentów tym, którzy właściwie o nie proszą, są odpowiednio przygotowani i prawo nie wzbrania im ich przyjmowania” (kan. 843 § 1).

Utrudnienia wprowadzone w drodze rozporządzeń wzbudziły szereg wątpliwości. Podstawową kwestią okazała się legalność podjętych środków, ich proporcjonalność, rzeczywista potrzeba oraz sposób ich wprowadzania. Przydatność, konieczność i adekwatność zastosowanych środków oceniał zespół fachowców i trudno podważać jego kompetencje. Należy ufać, że do tego problemu podszedł z najwyższą starannością i roztropnością, ale trzeba przyznać, że zarzucana niewspółmierność oraz nieproporcjonalność w stosunku do innych podmiotów niż Kościół, takich jak sklepy, środki transportu, w których tak ostrych ograniczeń nie nałożono, budzi uzasadnione pytania.

Reasumując powyższy stan faktyczny i prawny, w 100-lecie urodzin Jana Pawła II, Jego słowa wypowiedziane na rozpoczęcie pontyfikatu „Otwórzcie drzwi Chrystusowi...” są nadal aktualne. Nadal Lud Boży pełnoprawnie woła „My chcemy Boga...”, mamy prawo domagać się dóbr duchowych powierzonych do dyspozycji Kościoła. Aktualne są także słowa Chrystusa „oddajcie cesarzowi co cesarskie, a Bogu co boskie” (Mt 22,21). I nadal Chrystus cierpliwie prosi władze międzynarodowe, państwowe i samorządowe, a zwłaszcza współczesnych następców apostołów: „pozwólcie Dzieciom przychodzić do Mnie” (Mk 10,14).