Reklama

Wiadomości

Demokracja w USA – do poprawki

Wydarzenia, do których doszło 6 stycznia na waszyngtońskim Kapitolu, wstrząsnęły opinią publiczną nie tylko w USA, ale również na całym świecie. Kraj, który ciągle jeszcze postrzegany jest jako swoisty strażnik światowej demokracji, stał się w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy miejscem serii gorszących i niemających nic wspólnego z deklarowanymi wartościami zjawisk.

Niedziela Ogólnopolska 4/2021, str. 46-47

[ TEMATY ]

USA

Adobe.Stock

Rosario Angelo Livatino traktował swój zawód jako misję

Rosario Angelo Livatino traktował swój zawód jako misję

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Najpierw przez wiele tygodni watahy lewackich bojówkarzy demolowały miasta, grabiły sklepy i niszczyły dobytek pokoleń Amerykanów. A działo się to przy aplauzie polityków Partii Demokratycznej i wszystkich mainstreamowych mediów, które wmawiały całemu światu, że jest to pokojowy protest przeciwko tradycyjnemu, amerykańskiemu rasizmowi.

Później odbyły się kompromitujące amerykańską demokrację „wybory”, których standard można porównać z tym, w jakim trybie ostatnio „wybierano” prezydenta Putina.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Następnie odbył się szturm na Kapitol i to nie tyle – jak już dzisiaj widać – zwolenników Trumpa, ile dobrze zorganizowanych prowokatorów. Celem tego zamętu było niedopuszczenie do uczciwej debaty Kongresu na temat wyborczych fałszerstw.

Przez kolejne dni obserwujemy jak firmy tzw. Big Techu (Facebook, Twitter, Apple, YouTube, Google, Microsoft) – w ramach budowy nowego porządku – nie tylko wprowadzają w ekspresowym tempie i nieznanej dotąd skali cenzurę, ale również dokonują swoistego zawłaszczenia rynku, przez akceptowaną przez władze amerykańskie brutalną eksterminację konkurencyjnych firm operujących na tym samym rynku.

Tym wydarzeniom – a przecież sygnalizuję tu naprawdę wierzchołek góry lodowej – które dzieją się na naszych oczach, towarzyszą niemal z każdej strony solenne zapewnienia: „Amerykańska demokracja jest na tyle silna, że poradzi sobie z tymi problemami”. Skala powtarzania tej sekwencji jest tak gigantyczna, że zaczęła ona pełnić w istocie funkcję swoistego zaklęcia. W oczywisty sposób stała się także wyrazem niczym nieuzasadnionej nadziei, bo każdy, kto ma odrobinę rozsądku, ma świadomość, że na naszych oczach idealny obraz Ameryki jako wzoru demokracji spektakularnie pogrąża się w gruzach. Aby demokracja amerykańska mogła się obronić, musiałaby się najpierw odrodzić. Pytanie zasadnicze brzmi zatem: czy zdoła się ona odrodzić?, a odpowiedź na to pytanie nie jest, niestety, optymistyczna.

Reklama

Jest to bowiem problem szerszy i choroby systemu demokratycznego występują nie tylko w tym kraju. Tyle tylko, że znaczenie choroby demokracji w innych krajach jest w oczywisty sposób mniej istotne dla świata.

Na czym polegała przez długi czas siła amerykańskiej demokracji i jej oddziaływania? W wymiarze wewnętrznym fundamentem amerykańskiej demokracji były – najogólniej biorąc – zasada trójpodziału władz i ich równowaga, kreowane w uczciwych wyborach, federalizm gwarantujący stanom oraz innym instytucjom publicznym daleko idącą decentralizację i autonomię, wreszcie – rygorystycznie przestrzegany zestaw praw obywatelskich.

Amerykański federalizm z silną pozycją stanów rozmontowany został już za czasów Franklina D. Roosevelta – pod pozorem zwalczania wielkiego kryzysu. Został częściowo odbudowany przez Ronalda Reagana, ale później, wskutek kryzysu finansowego w latach 2008-09, praktycznie unicestwiony przez George’a Busha jr. i Baracka Obamę.

Amerykańska Karta Praw, znana jako „Bill of Rights”, załamała się ostatecznie wskutek totalnego zadekretowania w USA polityki rasistowskiej. Brzmi to niewiarygodnie, ale fakty są druzgocące. W USA w ciągu ostatnich 30 lat pod pozorem różnych faz tzw. Affirmative Actions zadekretowano politykę opierającą się na kryteriach rasowych. Dzisiaj każdy Amerykanin zostaje przydzielony urzędowo do określonej „rasy” (Biali, Hispanics lub Latino, African Americans, Native Americans, Asian Americans plus inne pomniejsze), a czuwa nad tym U.S. Census. Z przynależności do danej grupy wynikają też określone konsekwencje. Z grubsza obecnie rasy mniejszościowe stanowią już większość w stosunku do białych. Ponieważ inną kategorią „mniejszościową” są kobiety, a do tego dochodzą jeszcze homoseksualiści – bardziej poprawnie na dzisiaj: LGBTQ – obecni także wśród białych, wniosek z tego, że jedyną prawnie dyskryminowaną mniejszością w USA są biali heteroseksualni mężczyźni, których jest zapewne ok. 10% całej populacji.

Reklama

W całym tym rasistowsko-seksistowskim szaleństwie mówienie o jakichkolwiek prawach człowieka czy prawach obywatelskich jest absurdem. Choć propaganda lewicowych mediów wmawia, że owi biali mężczyźni heteroseksualni są rasistami, suprematystami i w ogóle całym złem Ameryki, to jest oczywiste, iż nie trzyma się to żadnej logiki.

Amerykańska demokracja opierała się też na wspomnianej równowadze podzielonych władz i uczciwych wyborach (o czym było wyżej). Oczywiście, od początku istnienia państwa tworzyły się i odrastały jak hydra oligarchiczne dynastie trzęsące republiką. Jednak cyklicznie mniej więcej co ćwierć wieku następowały przełom i przeczyszczenie elit. Historycznie dokonywali tego m.in.: Thomas Jefferson, Andrew Jackson, Abraham Lincoln, Theodore Roosevelt, w pewnym sensie Franklin D. Roosevelt, Ronald Reagan. Ale na przełomie XX i XXI wieku połączony wysiłek rodziny Bushów i Clintonów zbudował układ, którego nie był w stanie (może jak dotąd) skruszyć Donald Trump.

Zewnętrzny czar amerykańskiej demokracji upadł już dawno. Kiedyś kojarzyła się ona z krajem dobrobytu, wolnej gospodarki i poszanowania praw człowieka. Amerykanie wspierali rozwój różnych państw, budowali infrastrukturę, przemysł, dzielili się swoimi osiągnięciami, aby budować lokalny progres. Ale w ostatnich dziesięcioleciach jedyne, co eksportują Amerykanie, to promocja aborcji, dystrybucja prezerwatyw, a ostatnio – zmuszanie lokalnych społeczności do uznawania istnienia 76 płci. Trudno się dziwić, że lista przyjaciół Ameryki w świecie spadała z prędkością światła.

Taka Ameryka dla nikogo nie będzie wzorem do naśladowania ani tym bardziej autorytetem. Warunkiem powrotu USA do odgrywanej niegdyś roli jest mozolne odbudowanie podstaw demokratycznego ładu. Ale nie dokona tego marionetkowy prezydent, za którego plecami krajem trzęsie kartel Big Tech, w którego kieszeni siedzi dziś establishment nie tylko Partii Demokratycznej, ale także Partii Republikańskiej.

Grzegorz Górski
prawnik, amerykanista, rektor Kolegium Jagiellońskiego Toruńskiej Szkoły Wyższej

2021-01-20 10:46

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

On był pierwszy

Niedziela Ogólnopolska 48/2001

[ TEMATY ]

USA

terroryzm

WikiImages/pixabay

Zamach terrorystyczny na Amerykę 11 września br. może być rozpatrywany pod różnymi aspektami. Możemy nań spojrzeć także pod kątem szkód, jakie wyrządził. Stosując pewne uproszczenia, możemy podzielić te szkody na materialne i duchowe. Szkody materialne są dotkliwe, jednak przy tak prężnej gospodarce amerykańskiej można je naprawić. Los mojego konta emerytalnego, złożonego w akcjach średniego ryzyka, może być w pewnym sensie obrazem sytuacji ekonomicznej po zamachu. We wrześniu z sumy 15 tysięcy dolarów straciłem 2 tysiące. Zaś w październiku zyskałem już 600. Przy stabilizującej się sytuacji z pewnością te tendencje się utrzymają.
Inaczej sprawa wygląda, gdy myślimy o ludziach, którzy stracili swe życie w tym zamachu. Jest to wielka tajemnica, którą dzisiaj staramy się zrozumieć, stając w modlitewnej postawie przed obliczem Boga. Trudno też ocenić rozmiar duchowego cierpienia tych, którzy stracili swoich bliskich w płonących drapaczach chmur, oraz tych, którzy pośrednio w różnoraki sposób zostali duchowo ugodzeni przez terroryzm. Te szkody, te rany wymagają dużo czasu i miłości, aby je naprawić, uleczyć. W duchowym uleczeniu nie chodzi tylko o powrót do stanu poprzedniego. Po przejściu takiej tragedii tych powrotów nie ma. Człowiek musi wziąć na swe barki ciężar przeżytego cierpienia i z pomocą łaski Bożej nadać mu, jak i swojemu życiu, nowy, pełniejszy wymiar. Jest to możliwe tylko w perspektywie wieczności, którą otwiera przed nami Chrystus.
Tak też rozumieją to duchowni i wierni różnych wyznań, którzy w tych dniach, częściej niż poprzednio, kierują swe myśli ku Bogu. Każda parafia otrzymała list z prośbą do kapłanów, aby zgłaszali się do pełnienia dyżurów na miejscu tragedii, aby modlili się za zmarłych, których ciała wydobywa się z rumowisk, aby wspierali duchowo dotkniętych tą tragedią. Na apel odpowiedziało ponad 400 księży katolickich z diecezji nowojorskich. Dniem i nocą pełnią ten dyżur. Modlą się także w swoich parafialnych kościołach, otaczając szczególną troską ofiary zamachu. 11 listopada br. na miejscu tragedii odbyła się uroczystość żałobna, podczas której duchowni różnych wyznań wraz z wiernymi zanosili swe modły do Boga. Zaś w diecezji Brooklyn sprawowane były dwie Msze św. w intencji ofiar zamachu. Były to Msze św. dla całej wspólnoty diecezjalnej. Specjalne miejsce zarezerwowano dla tych, którzy stracili swoich bliskich. Koncelebrowanym Mszom św. przewodniczył bp Thomas Daily.
Pierwszym kapłanem, który przybył na miejsce tragedii, był franciszkanin o. Mychal Judge, kapelan nowojorskich strażaków. Ojciec Mychal był znany nowojorczykom ze swej dobroci i gorliwej służby Bogu, przejawiającej się w służbie bliźniemu. Oprócz zwykłej parafialnej pracy duszpasterskiej troszczył się o bezdomnych. Nieraz można było go spotkać przy wydawaniu gorącej zupy bezdomnym. Otaczał opieką chorych na AIDS. Wiele czasu poświęcał strażakom, jako ich kapelan był zawsze gotowy na każde wezwanie. Pomagał chińskim nielegalnym emigrantom ze statku, który w 1993 r. uległ wypadkowi u wybrzeży Rackaway, modlił się i pocieszał rodziny, których najbliżsi zginęli w eksplozji samolotu TWA numer lotu 800. Można by wyliczyć wiele takich sytuacji. Ojciec Mychal był tam, gdzie potrzebna była jego pomoc. Rankiem 11 września br. jeden ze współbraci wszedł do pokoju o. Mychala i powiadomił go o wybuchu w "bliźniakach". Ojciec natychmiast zdjął habit, przywdział strażacki mundur i udał się na miejsce tragedii. W potwornych warunkach modlił się i pocieszał rannych oraz umierających. W czasie pełnienia kapłańskiej posługi o. Mychal zdjął hełm strażacki, aby lepiej usłyszeć jednego z umierających strażaków. I wtedy został ugodzony w głowę spadającym odłamkiem walącej się ściany. Poniósł śmierć na miejscu. Strażacy z wielkim szacunkiem i miłością przynieśli jego ciało do pobliskiego kościoła, gdzie owinięto je w białe płótno i położono przed ołtarzem, a obok - stułę kapłańską i oznakę strażacką.
W czasie pogrzebu o. Michael Duffy powiedział: "Popatrzcie, w jaki sposób o. Mychal zginął. Był zawsze tam, gdzie najbardziej potrzebowano jego pomocy. Tam też zawsze chciał być. Modlił się z umierającymi: ´Jezu, przyjdź!, Jezu, wybacz!, Jezu, zbaw!´. Rozmawiał z Bogiem i pomagał tym, którzy byli w potrzebie. Czy możemy wyobrazić sobie piękniejsze okoliczności śmierci? Gdy myślę o okropnej śmierci, która była udziałem tak wielu, zadaję sobie pytanie: Dlaczego o. Mychal był pierwszym spośród nas? Sądzę, że znam odpowiedź. O. Mychal nie mógł usłużyć wszystkim umierającym. W tym życiu było to niemożliwe ze względów fizycznych, ale nie w następnym. Myślę, że gdyby mu dano wybór, wybrałby taki przebieg zdarzeń, jaki miał miejsce. Pierwszy przeszedł na drugą stronę życia i tam czynił to, co chciał czynić z całego serca. Tych, którzy po nim odchodzili do Boga, witał szczerym i serdecznym uśmiechem, brał pod rękę, tulił do piersi i mówił: ´Witajcie, kochani. Teraz chcę was zaprowadzić do mojego Ojca´".
O. Mychal odbył w swym życiu kilka pielgrzymek do Rzymu. Jego przyjaciel - o. Miles powiedział, że ostatnią pielgrzymkę odbył on w sobotę 10 listopada tego roku w symbolu swego hełmu ofiarowanego Ojcu Świętemu przez strażaków z Nowego Jorku. Hełm, przyozdobiony krzyżem, został wręczony Ojcu Świętemu w czasie Mszy św. w Bazylice św. Piotra.
Po powrocie do Nowego Jorku pielgrzymi spotkali się w kościele pw. św. Franciszka z Asyżu, gdzie pracował o. Mychal. O. Pat Fitzgerald powiedział wtedy: "Ten hełm dla strażaków był symbolem, ale po ofiarowaniu go Ojcu Świętemu nabrał jeszcze głębszego znaczenia. Nie jest to tylko hełm o. Mychala, ale hełm wszystkich nowojorskich strażaków".
Gdy kończę pisanie tego artykułu świat obiega inna tragiczna wiadomość. Samolot z 260 osobami na pokładzie cztery minuty po starcie z lotniska JFK w Nowym Jorku runął na budynki mieszkalne w Rackaway na Queensie. Wcześniej kilkudziesięciu strażaków z tej okolicy zginęło w czasie ataku terrorystycznego na World Trade Center. Do gaszenia pożaru przyjechali ich koledzy, ale bez swego kapelana. Zapewne o. Mychal duchem był tam obecny i z zatroskaniem spoglądał na to miejsce, prosząc Boga o łaski potrzebne zbolałemu człowiekowi...

CZYTAJ DALEJ

Abp Jędraszewski: niektórzy rządzący usiłują zafundować narodowi holokaust nienarodzonych

2024-03-29 10:20

[ TEMATY ]

abp Marek Jędraszewski

kalwaria

Kalwaria Zebrzydowska

Archidiecezja Krakowska

Abp Marek Jędraszewski, zwracając się w Wielki Piątek do pielgrzymów w Kalwarii Zebrzydowskiej, apelował o ochronę życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Mówił, że niektórzy rządzący w imię wolności kobiet usiłują "zafundować narodowi kolejny holokaust nienarodzonych".

Metropolita krakowski, mówiąc do dziesiątków tysięcy wiernych, wskazywał, że nowożytna Europa nie chce mieć niż wspólnego z Chrystusem i Ewangelią, nie chce słyszeć o Bogu, który przejmuje się losem człowieka. W imię czystego rozumu potępia wiarę, ogłaszając ją jako zabobon.

CZYTAJ DALEJ

Rozmowa z Ojcem - Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

2024-03-29 14:12

[ TEMATY ]

abp Wacław Depo

Karol Porwich/Niedziela

Abp Wacław Depo

Abp Wacław Depo

Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję