Przed ceniącymi wygodę katolikami Redemptoris missio postawiło wymagające wyzwanie: rozejrzyjcie się wokół i przyjmijcie do wiadomości, że żyjecie w czasach apostolskich. Jak w 1974 r. zauważył bp Fulton Sheen, chrześcijaństwo rozumiane jako „świat chrześcijański” (świat państw, w których chrześcijaństwo dominuje lub przeważa – przyp. tłum.) dobiegło końca.
Pojęcie „świat chrześcijański” oznacza sytuację, w której sposób życia, jaki przyjmują społeczeństwa, pomaga przekazywać „wiarę raz tylko przekazaną świętym” (Jud 1, 3). Takie miejsca istniały za naszej pamięci. Dorastając w latach 50. XX wieku w Baltimore, posmakowałem takich ostatnich, ulotnych chwil panowania kultury katolickiej. Taka postać chrześcijaństwa już dawno jednak przeminęła. W dzisiejszym świecie Zachodu kulturowe powietrze, którym oddychamy, nie przekazuje wiary i nie jest wobec niej neutralne; ono jest jej wrogie. A wrogość ta agresywnie dąży do marginalizacji wiary. Tak dzieje się np. wtedy, gdy rządy starają się narzucić społeczeństwu LGBTQ i ideologię gender, penalizując tych, którzy z powodu swoich przekonań nie kłaniają się szkodliwemu pojęciu nieskończonej plastyczności ludzkiej natury. W ten sposób biblijna i chrześcijańska idea osoby ludzkiej zostaje zdelegalizowana. Ci, którzy wyobrażają sobie, że „to nie może się zdarzyć tutaj”, powinni przeczytać rozporządzenie wykonawcze w sprawie „tożsamości płciowej” podpisane przez prezydenta Bidena kilka godzin po jego inauguracji...
Pomóż w rozwoju naszego portalu
„Czasy apostolskie” wzywają nas do ponownego przeżycia doświadczenia pierwotnego Kościoła. W Dziejach Apostolskich widzimy przyjaciół zmartwychwstałego Pana płonących pasją misyjną. Dobra Nowina, którą Jezus głosił przed śmiercią, została bezsprzecznie potwierdzona przez Jego zmartwychwstanie i ukazanie się przyjaciołom w przemienionej, chwalebnej ludzkości. Nie była to dobra nowina dla nielicznych wybranych, przeciwnie – to była wspaniała wiadomość, która wprost żądała, aby zanieść ją do wszystkich ludzi.
Reklama
I taka oto grupka osób, postrzegana jako społeczny margines, wyruszyła, by nawrócić świat na wiarę w Jezusa Chrystusa jako Pana. Spotkali się z kpinami i szyderstwami; niektórzy mieli ich za pijaków, którzy „upili się młodym winem” (Dz 2, 13). Inni odrzucili ich przekaz, uważając go za czczą paplaninę (por. Dz 17, 18). Jeszcze inni dostrzegli w nich jedynie szaleńców: „Wielka wiedza doprowadza cię do utraty rozsądku” – oświadczył św. Pawłowi rzymski namiestnik Festus (Dz 26, 24). Lecz oni wytrwali. Ukazali światu szlachetniejszy, nacechowany empatią sposób życia. Niektórzy zginęli jako męczennicy. W ciągu trzech stuleci nawrócili na wiarę w Chrystusa znaczną część rzymskiego imperium.
W czasach dominacji chrześcijaństwa „misjonarzem” był ktoś, kto opuszczał kulturową strefę komfortu i ruszał głosić Ewangelię tam, gdzie wcześniej o niej nie słyszano. W czasach apostolskich, jak uczy Redemptoris missio, każdy katolik jest misjonarzem, a „terytorium misyjne” nie jest egzotycznym celem podróży – ono jest wszędzie. Terytoriami prowadzenia misji są stół kuchenny, sąsiedztwo i miejsce pracy; misja rozciąga się na nasze życie jako konsumentów i obywateli. Jan Paweł II napisał, że świeccy katolicy mają szczególny obowiązek bycia misjonarzami w świecie kultury, biznesu i polityki, ponieważ świeckie świadectwo w tych przestrzeniach jest wyjątkowo wiarygodne.
Będąc Kościołem uczniów-misjonarzy, mamy stosować metodę poszanowania ludzkiej wolności. Jan Paweł II podkreślił w encyklice: „Kościół proponuje; on niczego nie narzuca”. Ale musimy coś zaproponować, musimy zaprosić, musimy dać świadectwo o wielkim darze, który otrzymaliśmy – o przyjaźni z Jezusem Chrystusem i włączeniu do Jego ciała, czyli Kościoła. Jak Pan Jezus sam powiedział, skoro za darmo otrzymaliśmy, musimy za darmo dawać (por. Mt 10, 8).
W XXI wieku Kościół katolicki jest wezwany do tego, by przejść od utrzymywania stanu posiadania do misji, co oznacza przekształcenie naszych instytucji w swoiste trampoliny ewangelizacyjne. Miarą naszego uczniostwa będzie to, jak odpowiemy na wezwanie do podzielenia się z innymi darem, którym sami zostaliśmy uszczęśliwieni.
Tłumaczył Tomasz Strużanowski
George Weigel
amerykański pisarz i teolog, autor słynnej biografii Jana Pawła II Świadek nadziei
