Stara, zabytkowa plebania w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny we Włoszczowie odzyskała dawny blask. Nadal działa tam stołówka św. Brata Alberta, a także inne instytucje kultury.
Odnowioną placówkę poświęcił bp Jan Piotrowski. W uroczystości wzięli udział między innymi burmistrz Włoszczowy Grzegorz Dziubek, starosta Dariusz Czechowski, dyrektor Caritas kieleckiej ks. Stanisław Słowik, pracownicy gminnych służb socjalnych, i kapłani. Zebranych powitał proboszcz parafii ks. prał. Zygmunt Pawlik. Słowa podziękowań skierował na ręce miejscowych władz gminnych, dzięki którym udało się zrealizować to przedsięwzięcie. Bp Jan Piotrowski, zwracając się do zebranych, wyraził radość z faktu zakończenia rewitalizacji obiektu: – Cieszę się, że nadeszła chwila, kiedy to miejsce może być poświęcone i ten dom, który spełnia wiele funkcji, nie tylko dla parafii, ale i dla miasta. Tam, gdzie się wyciąga rękę ku bliźniemu, tam obecny jest Pan Jezus – podkreślił. Biskup przypomniał postać św. Brata Alberta, który „wszedł w to, co jest istotne dla człowieka – by chronić jego godność”. Po modlitwie, poświęcił kuchnię Brata Alberta oraz kolejne pomieszczenia, w których znalazły miejsce: Muzeum Regionalne oraz świetlica dla stowarzyszeń pozarządowych.
Tam, gdzie się wyciąga rękę ku bliźniemu, tam obecny jest Pan Jezus.
Podziel się cytatem
Dla wspólnoty
Reklama
Pod koniec ubiegłego wieku w 1977 r., kiedy wybudowana została nowa plebania, stary budynek został przeznaczony na cele katechetyczne. Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych nauka religii wróciła do szkół, w budynku miejsce znalazło Stowarzyszenie św. Brata Alberta, które zorganizowało w nim stołówkę dla ubogich. Przez blisko trzydzieści lat w tym miejscu dziesiątki osób otrzymywało i nadal otrzymuje wsparcie. Po remoncie, kuchnia Brata Alberta spełnia warunki XXI wieku.
Przez blisko trzydzieści lat w tym miejscu dziesiątki osób otrzymywało i nadal otrzymuje wsparcie. Po remoncie kuchnia Brata Alberta spełnia warunki XXI wieku.
Podziel się cytatem
W budynku starej plebanii wygospodarowane zostało także pomieszczenie, w którym znalazło miejsce Muzeum Regionalne. Wiele ciekawych eksponatów, które do tej pory znajdowało się w skarbczykach i zakamarkach, zostało skatalogowanych, opisanych i udostępnionych. W kolekcji, która ciągle się powiększa, można znaleźć wiele bardzo ciekawych eksponatów. Na ścianach wiszą głównie obrazy XVII i XVIII wieku, są rzeźby i pięknie rzeźbione lichtarze. Bardzo ciekawymi eksponatami są portrety trumienne i portrety epitafijne charakterystyczne dla XVII i XVIII wieku. Są również zabytkowe mszały i modlitewniki, a także ornaty kroju trydenckiego, czyli używane przed Soborem Watykańskim. Do najcenniejszych eksponatów należą lichtarze, pochodzące najprawdopodobniej z XVII wieku. Być może były na wyposażeniu nie tylko kościoła we Włoszczowie, ale wcześniejszej kaplicy wybudowanej w miejscu objawienia się Maryi.
Na piętrze, na poddaszu znajduje się świetlica – miejsce spotkań dla członków stowarzyszeń, organizacji pozarządowych. Remont zabytkowej plebanii we Włoszczowie jest świetnym i budującym przykładem, jak lokalny samorząd wraz z miejscową parafią może współpracować na rzecz ludzi biednych i potrzebujących, tworząc przy okazji miejsca kultury i spotkań, w których integrowana jest lokalna społeczność.
Dzięki papieżowi Franciszkowi znany kucharz włoski przygotowuje w czasie trwania Letnich Igrzysk Olimpijskich bezpłatne posiłki dla potrzebujących w Rio de Janeiro. Massimo Bottura wyznał w rozmowie z Radiem Watykańskim, że zachętą do tej inicjatywy były dla niego słowa Franciszka na zakończenie jego pierwszej modlitwy Anioł Pański na placu św. Piotra w Watykanie: „Buona domenica! Buon pranzo a tutti!” (Dobrej niedzieli! Wszystkim dobrego obiadu!).
Te trzy proste słowa dla mnie, jako kucharza, miały wielkie znaczenie, powiedział inicjator socjalnego projektu „RefettoRio”, który od kilku dni wydaje bezpłatne obiady głodnym mieszkańcom faweli – dzielnic biedy w Rio.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
Po dwóch latach milczenia i braku świątecznych dekoracji, Betlejem – biblijne miejsce narodzin Jezusa – ponownie rozbłysło światłem. Decyzja o przywróceniu bożonarodzeniowych uroczystości zapadła w następstwie niedawnego zawieszenia broni w Strefie Gazy, kończąc okres, w którym wszelkie publiczne obchody były odwołane.
Centralnym punktem wydarzenia było zapalenie gigantycznej choinki przed starożytną Bazyliką Narodzenia Pańskiego. Dla mieszkańców miasta, którego gospodarka jest ściśle uzależniona od pielgrzymów, ostatnie lata były wyjątkowo trudne.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
