Projekt „Miłosierdzie 5-15-19 – Zgromadzeni na świętej wieczerzy”, to tytuł programu, którego inicjatorem jest Instytut Ignis Misericordiae. Liczby w tytule projektu oznaczają dni, w których wierni gromadzą się na wieczornym nabożeństwie, polecając Bogu intencje zgromadzonych. Piątego dnia każdego miesiąca zanoszone są modlitwy za przyczyną św. Faustyny Kowalskiej, piętnastego – za przyczyną bł. ks. Michała Sopoćki, 19 – do św. Józefa, z racji Roku Jubileuszowego.
Instytut jest konkretnym dziełem I Myśliborskiego Kongresu Miłosierdzia, którego trzeci zjazd odbędzie się w 2023r.
Spowiednik św.Faustyny
15 lutego Kościół katolicki wspomina bł. ks. Michała Sopoćkę, spowiednika Siostry Faustyny Kowalskiej, która była jego penitentką od maja 1933 r. Zainspirował ją do napisania Dzienniczka, i za jej przyczyną stał się czcicielem Miłosierdzia Bożego. Błogosławiony jest również założycielem Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. W Dzienniczku Siostra Faustyna zapisała obietnicę Jezusa, dotyczącą jej spowiednika, który pomagał jej przekazywać prawdę o Bożym Miłosierdziu: „Tyle koron będzie w koronie jego, ile dusz się zbawi przez dzieło to. Nie za pomyślność w pracy, ale za cierpienie nagradzam”. (Dzienniczek, 90).
Wspólnota staje się jak „żywe sanktuarium”. Dobro pociąga i inspiruje – bardzo i każdego.
W tym roku w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, wierni zgromadzili się wyjątkowo w ostatnim dniu Nowenny do bł. Michała, w niedzielę 14 lutego, aby podziękować Bogu za dar osoby błogosławionego, za jego obecność w tym miejscu, za rozpoznanie tego kościoła i klasztoru Sióstr Jezusa Miłosiernego. Przez jego wstawiennictwo prosili Boga o miłosierdzie dla mieszkańców i dla całego świata: „Prosimy bł. księże Michale uproś potrzebne nam łaski w budowaniu wspólnoty ludzi kochających Kościół i bliźniego. Uczyń nasze serca otwarte na potrzeby drugiego człowieka. Twojej opiece polecamy wszystkie dzieła rozwijające się przy myśliborskim sanktuarium miłosierdzia Bożego”.
Reklama
Modlitwa, słowo, czyn
Ojciec święty Jan Paweł II, ustanawiając w dniu 13 maja 1992 r. I Światowy Dzień Chorego powiedział: „To odpowiedni moment, by zwrócić szczególną uwagę na chorych i na tych, którzy się nimi opiekują, zarówno w miejscach przeznaczonych na ich pielęgnację, jak i na łonie rodziny czy wspólnot”.
W 2017 r. abp Andrzej Dzięga powołał Instytutu, dla którego obecnie nadszedł najlepszy czas, aby miłosierdzie głoszone było tak, jak powiedział Jezus św. Faustynie: „Podaję ci trzy sposoby czynienia miłosierdzia bliźnim: pierwszy – czyn, drugi – słowo, trzeci – modlitwa; w tych trzech stopniach zawiera się pełnia miłosierdzia i jest niezbitym dowodem miłości ku Mnie” (Dzienniczek, 742).
Obowiązujące obostrzenia sanitarne, choć ograniczają i utrudniają bezpośredni kontakt między ludźmi, nie muszą jednak oddalać ich od siebie. Dają szansę odkrycia na nowo, jak cenni jesteśmy dla siebie, jak bardzo się potrzebujemy.
Hospicjum domowe jest całościową opieką nad osobą ciężko chorą i nad jego najbliższymi – oprócz opieki lekarskiej, pielęgniarskiej i psychologicznej. To ogromne wsparcie wolontariuszy, którzy pomagają w czynnościach dnia codziennego np. zakupach. Domowe hospicja prowadzone przez ośrodki kościelne, świadczą również pomoc na płaszczyźnie duchowo-egzystencjalnej.
Osamotnienie i bezradność
Mszy św. o godz. 11 przewodniczył ks. kan. Tadeusz Szponar, proboszcz parafii Opatrzności Bożej w Szczecinie. Okolicznościowe kazanie wygłosił diakon Adam Runiewicz ze Słubic, w którym podkreślił wyjątkowość spotkania z drugą osobą: „Chrystus litując się nad trędowatym pozwala mu zbliżyć się do siebie. Robi coś o czym nikt z zachowujących przepisy prawa Żydów nie pomyślałby nawet, że można coś takiego zrobić. Przełamuje stereotypowe i opatrzone normami prawa wykluczenie i uwalnia chorego z jego najcięższych bolączek: z osamotnienia, bezradności i beznadziei. W jednej chwili urzeczywistniło się najskrytsze pragnienie człowieka trędowatego. Spełniło się jego pragnienie powrotu do wspólnoty, do spotkania się człowieka z człowiekiem. Pragnienie budowania relacji z innymi, aż do chwili, kiedy zgaśnie ziemskie życie umierającego. To droga posługi w hospicjum, na której wsparciem będą najlepsze wzorce. Trzeba pozwolić potrzebującemu zbliżyć się do siebie, albo samemu podejść do drugiego człowieka. Potrzeba wsłuchania się w drugiego, zrozumienie go i jeśli to możliwe zaradzenie potrzebie”.
Reklama
Na zakończenie Mszy św. zostało poświęcone pierwsze łóżko dla chorego, ofiarowane w darze przez fundację „Dajmy Nadzieję” ze Słubic. Przedstawiciele instytutu i fundacji podpisali również porozumienie o wzajemnej współpracy.
Na uroczystość otwarcia domowego hospicjum przybyli: dyrektor instytutu ks. Janusz Zachęcki, prof. dr hab. nauk medycznych Leszek Sagan, Artur i Dorota Zięntal, dk. Adam Runiewicz, dr Piotr Owczarek, pielęgniarki i wolontariusze oraz członkowie Instytutu i bractwo „sopoćkowe”. Burmistrza Myśliborza Piotra Sobolewskiego, reprezentowała Janina Sulejewska, która w Instytucie objęła funkcję kierownika kancelarii. Na uroczystości obecny był również diakon diecezji toruńskiej prof. dr hab. Waldemar Rozynkowski.
Trzeba pozwolić potrzebującemu zbliżyć się do siebie, albo samemu podejść do drugiego człowieka.
Róża Miłosierdzia
W tym dniu odbyła się również dziewiąta edycja wręczenia statuetek Myśliborskiej Róży Miłosierdzia. Kapituła przyznaje nagrodę osobom, które w sposób szczególny pełnią dzieła miłosierdzia w życiu społecznym. W konkursie Samarytanin Roku 2019 statuetkę otrzymała Krystyna Rubinowska, pielęgniarka od 1976 r., która po przejściu na emeryturę podjęła pracę w pielęgniarskiej opiece domowej.
Honorową Różą Miłosierdzia został wyróżniony ks. Grzegorz Wejman. Po raz pierwszy, przyznaną przez dyrektora Instytutu nagrodę specjalną, otrzymał ks. kan. Andrzej Kozakiewicz, kustosz Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku. Nagrodzonym szczerze gratulujemy!
Na zakończenie uroczystości kustosz zachęcił zgromadzonych do pełnienia miłosierdzia i dodał – W Jubileuszowym Roku św. Józefa, który okazał swoje ludzkie miłosierdzie, gdy zdecydował się w swojej sprawiedliwości stać obok Maryi, jednocześnie wszedł w pełnię obowiązków ziemskiego ojca, składając ogromny dar z siebie, otwieramy Bramę Miłosierdzia na zewnątrz. Możliwe, że właśnie w tym momencie dokonuje się nasze nawrócenie, owo słynne wstanie z kanapy. Ta wspólnota staje się jak „żywe sanktuarium”. Dobro pociąga i inspiruje – bardzo i każdego. Nie kryjmy tego.
