Początki klasztoru Sióstr Benedyktynek w Żarnowcu na Pomorzu sięgają XIII wieku. – Żyjemy według Reguły św. Benedykta, której główną myślą jest, „aby we wszystkim był Bóg uwielbiony” – mówi s. Scholastyka. – I o to w naszym życiu chodzi: aby wszystko – zaczynając od modlitwy, rozważania Pisma Świętego, adoracji Najświętszego Sakramentu, przez każdą pracę, fizyczną, intelektualną, artystyczną, przez nasze życie wspólnotowe aż po rekreację, czas odpoczynku, spacer po ogrodzie – było przeżywane z Bogiem i dla Boga, dla Jego chwały.
W jaki sposób klauzura pomaga w takim życiu? Dlaczego ktoś decyduje się na taki krok, dla współczesnego człowieka coraz bardziej niezrozumiały? – Klauzura tworzy środowisko, w którym łatwiej jest pamiętać o pierwszeństwie Pana Boga. Wybierając życie w klauzurze, odcinamy się od różnych bodźców, spraw, którymi wypełniony jest świat. Ale nie chodzi tu o „amputowanie” jakiejś części życia, tylko o zrobienie miejsca, wygospodarowanie przestrzeni w sobie, którą może bardziej wypełnić Bóg i Jego sprawy – wyjaśnia s. Scholastyka. – Życie za klauzurą sprzyja kierowaniu nieustannie uwagi ku Niemu. Nie w tym sensie, że np. gdy robię ciasto, rozmyślam nad Ewangelią, ale moim celem i najgłębszą intencją każdego działania, całego mojego życia jest miłość i uwielbienie Boga. Piekę ciasto, bo w ten sposób z miłości do Jezusa służę moim siostrom, gościom czy pracownikom. Myję podłogę, bo skoro z woli przełożonych takie jest moje zadanie, to znaczy, że mogę się przez to uświęcić. Dla ludzi z zewnątrz to jest świadectwo: skoro one nie robią nic innego, tylko całe żyją dla Niego niezależnie od tego, czy ktoś to widzi, czy nie – to znaczy, że On naprawdę jest!
Takie życie, jak każde inne, niesie i radości, i wyzwania. – Kilkanaście kobiet pod jednym dachem to niezły kalejdoskop. Ta różnorodność to wielkie bogactwo, którym możemy się nawzajem wspierać, ale raz po raz także próba cierpliwości, wyrozumiałości, umiejętności komunikacji, rezygnowania z czegoś swojego dla wspólnego dobra. Mamy też zupełnie przyziemne problemy: przeprowadzanie remontów w klasztorach, płacenie rachunków, choroby i dolegliwości starszych sióstr. Monotonia i melancholia, z którymi często kojarzą się klasztory klauzurowe, to chyba dla większości naszych wspólnot fikcja – można ją włożyć między bajki. Różnica między naszym a tym „światowym” kołowrotkiem polega jednak na tym, że modlitwa, czas dla Pana Boga to coś, co stoi jak filar, wokół którego dzieją się wszystkie inne sprawy – z niektórych z nich można zrezygnować, upchnąć je, zamienić, ale nie z filaru, bo wtedy wszystko się zawali.
Choć benedyktynki jako siostry klauzurowe nie podejmują działalności apostolskiej, to nie znaczy, że są całkowicie „odcięte od świata”. – Staramy się, aby nasz klasztor był domem, w którym także ludzie żyjący na co dzień w świecie, mogliby znaleźć wytchnienie, spotkać się z Bogiem w ciszy, w modlitwie, zatrzymać na chwilę, przyjrzeć się swojemu życiu, może coś przemyśleć. Coraz więcej takich osób puka do naszych drzwi. Przyjmujemy ich w domu gościnnym, zapraszamy do udziału w naszych wspólnych modlitwach, proponujemy udział w jakiejś pracy, a od niedawna organizujemy także weekendowe rekolekcje w ciszy – z konferencjami lub bez. Aż trudno uwierzyć, jak wiele osób jest spragnionych zwyczajnej ciszy, zatrzymania się w zabieganiu, oderwania na chwilę od codziennych trosk. To pierwszy krok do głębszego spotkania z Bogiem, który przecież czeka, jest tuż obok, jest w głębi serca.
