Święta Faustyna w swoim Dzienniczku zapisała słowa Pana Jezusa: „Ja pragne?, aby było Miłosierdzia s´wie?to. Chce?, aby ten obraz, który wymalujesz pe?dzlem, z˙eby był uroczys´cie pos´wie?cony w pierwsza? niedziele? po Wielkanocy, ta niedziela ma byc´ świe?tem miłosierdzia. Pragne?, az˙eby kapłani głosili to wielkie miłosierdzie Moje wzgle?dem dusz grzesznych. Niech sie? nie le?ka zbliz˙yc´ do Mnie grzesznik. Palą Mnie płomienie miłosierdzia, chce? je wylac´ na dusze ludzkie” (Dz 49-50).

Od 2000 r. obchodzimy to święto w Kościele na całym świecie. Jest to dzień, w którym Pan Jezus otwiera przed nami wszystkie źródła Bożego Miłosierdzia, o czym sam nas zapewnił przez św. Faustynę. W realizacji żądań Pana Jezusa św. Faustynie pomagał jej spowiednik – bł. ks. Michał Sopoćko, o którym Pan Jezus powiedział: „Jest to kapłan według serca Mojego” (Dz 1256). Ksiądz Michał Sopoćko jako pierwszy z jej spowiedników okazał zainteresowanie tą sprawą. Spełniło się wewnętrzne poznanie s. Faustyny, że to ks. Sopoćko ma dopomóc jej w zrealizowaniu objawianych jej żądań (zob. Dz 51. 61. 362.)

Dla ks. Sopoćki – apostoła Bożego Miłosierdzia objawienia św. Faustyny były źródłem inspiracji, jednak nie ograniczył się tylko do nich. Pod ich wpływem szukał śladów objawiania się Bożego Miłosierdzia przede wszystkim w Piśmie Świętym i u Ojców Kościoła. W objawieniach Pana Jezusa opisanych przez św. Faustynę dostrzegał potwierdzenie tego, co od początku było obecne w Kościele.

Wypracował on teologiczne i liturgiczne podstawy dla kultu Miłosierdzia Bożego. W swoich publikacjach, jeszcze przed II wojną światową, wykazywał potrzebę ustanowienia Święta Miłosierdzia Bożego. Wyniki swych poszukiwań opublikował już w 1936 r. w Wilnie; w tym samym roku zwrócił się do biskupów polskich z prośbą o zatwierdzenie tego święta, wysyłał każdemu z nich broszurę o Miłosierdziu Bożym. Niestety, nie okazano tej sprawie wielkiego zainteresowania, było na to jeszcze za wcześnie.

Prośby do biskupów

W staraniach o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego ks. Sopoćko zwracał się przede wszystkim do swego ordynariusza abp. Romualda Jałbrzykowskiego, jednak nie uzyskał jego aprobaty.

15 czerwca 1938 r. przekazał arcybiskupowi, gdy ten udawał się do Rzymu na kanonizację św. Andrzeja Boboli, kopię obrazu Miłosierdzia Bożego, prosząc jednocześnie o podjęcie starań w sprawie ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego. Następnie 8 września tegoż roku złożył do niego podanie, w którym uzasadniając potrzebę święta Miłosierdzia Bożego, prosił o poruszenie tej sprawy na konferencji Episkopatu Polski. Arcybiskup jednakże nie przyjął tego podania. W tej sytuacji ks. Sopoćko sam postanowił zwrócić się z tym do polskich biskupów zebranych na konferencji w Częstochowie we wrześniu 1938 r. Przekazał każdemu z nich indywidualnie listy z podaniem motywów przemawiających za wprowadzeniem Święta w Niedzielę Przewodnią. Od żadnego z nich nie usłyszał słowa sprzeciwu, ale też najprawdopodobniej nie uzyskał konkretnego poparcia. W kwietniu 1939 r. udał się do Rzymu. Tam zamierzał ubiegać się o audiencję u papieża Piusa XII. Do audiencji jednak nie doszło. Starania o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego przerwała wojna.

Etap białostocki

Po wojnie, w 1947 r., ks. Sopoćko przeniósł się na stałe z Wilna do Białegostoku. Ustanowienie przez Kościół Święta Miłosierdzia Bożego stało się dla niego główną ideą życia. Już w 1948 r. ponownie wydał broszurę dotyczącą tej tematyki, a w 1949 r. ukazały się kolejne. Ksiądz Sopoćko w publikacjach przedstawiał swoje racje za ustanowieniem tego święta i poprzedzającej go Nowenny do Miłosierdzia Bożego. Zwracał uwagę na to, że pierwsza niedziela po Wielkanocy kończy oktawę uroczystego chrztu i ustanowienia sakramentu pokuty, a z nim i odpustów. Dlatego można uznać ją za dzień zwieńczenia łask płynących z tajemnicy odkupienia, największego dzieła Miłosierdzia Bożego, celebrowanej w Święta Wielkanocne.

Ksiądz Sopoćko zwrócił uwagę również na to, że do tego, by ustanowić Święto Miłosierdzia Bożego, nie trzeba nic zmieniać w liturgii przygotowanej na ten dzień, gdyż duch jest wtedy skupiony właśnie na uwielbieniu Miłosierdzia Bożego. Niedziela ta bowiem w swej treści niesie przypomnienie tajemnicy chrztu św., ustanowienia sakramentu pokuty, a wraz z nim i władzy darowania kar, widocznej w odpustach. Dzieła te są przede wszystkim przejawami działania Miłosierdzia Bożego.

Duchowny wskazał na obraz Miłosierdzia Bożego z napisem: „Jezu, ufam Tobie”, który – według niego – poglądowo przedstawia treści liturgii tejże niedzieli.

Apostoł Bożego Miłosierdzia wykorzystywał wszelkie sposoby, by przekonać hierarchów Kościoła o ważności tego święta. Z taką intencją odwiedził wszystkich polskich biskupów w latach 50. XX wieku. Mimo że trafiał na twardy grunt, nie zniechęcał się. Pisał artykuły, uczestniczył w sympozjach poświęconych Bożemu Miłosierdziu, organizowanych przez pallotynów.

Nieprzerwana praca

W Kościele kult Bożego Miłosierdzia stawał się coraz bardziej znany wśród wiernych, jednak przez rozpowszechnianą przez niektórych nadinterpretację teologiczną Stolica Apostolska, w notyfikacji Kongregacji Świętego Oficjum w Acta Apostolice Sedis pod datą 6 marca 1959 r., zabroniła odprawiania nabożeństwa do Bożego Miłosierdzia w formach przedłożonych przez s. Faustynę. Notyfikacja, tak jak przypuszczał ks. Sopoćko (na podstawie docierających do niego wcześniej wiadomości), dotyczyła jedynie nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, które szerzone było przez pisma i obrazy, wywodzące się z objawień św. Faustyny. Nie orzekała natomiast wprost o prawdziwości tych objawień, a także nie była podjęta w niej sprawa Święta Miłosierdzia Bożego ani ogólnie kultu Miłosierdzia Bożego, czyli potrzeby szczególniejszego uczczenia w odrębnych liturgicznych formach tejże tajemnicy w Bogu, niezależnie od objawień siostry. Dlatego ks. Sopoćko nie przerwał pracy piśmienniczej, dotyczącej kultu Miłosierdzia Bożego, zwłaszcza że żadnych w swoich pismach nie nawiązywał do objawień św. Faustyny, ale za fundament swoich przemyśleń uważał Pismo Święte i nauczanie Ojców Kościoła.

Osoby odwiedzające go w tych latach aż do jego śmierci wspominają, że zazwyczaj zastawali go siedzącego przy biurku czy maszynie do pisania. Był aktywny umysłowo niemalże aż do ostatnich dni swego życia. Choć nie doczekał się odwołania zakazu kultu Miłosierdzia Bożego i nie mógł się cieszyć ustanowionym świętem – nigdy nie przestał ufać. Pod koniec życia napisał w swoim Dzienniku duchowym: „Wola Boża jest naszym pokojem”. Z Bożym pokojem odszedł do domu Ojca 15 lutego 1975 r.

Cierpienia

Akt notyfikacji Kongregacji Świętego Oficjum Stolica Apostolska odwołała w 1978 r. Święty Jan Paweł II wypełnił wolę Bożą, ustanawiając Święto Miłosierdzia Bożego dla całego Kościoła. Dokończył to, co zaczęła św. Faustyna i kontynuował bł. ks. Michał Sopoćko, którego wkład był nieoceniony. Przede wszystkim polecił on s. Faustynie pisać Dzienniczek. Dzięki temu wyprowadził treść objawień poza konfesjonał – świat mógł je poznać. On też stał się pierwszym wykonawcą żądań Pana Jezusa przekazanych przez św. Faustynę: doprowadził do namalowania pierwszego obrazu Miłosierdzia Bożego z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”; pierwszy drukował obrazki Miłosierdzia Bożego z tym samym podpisem oraz Litanię i Koronkę do Miłosierdzia Bożego; założył nowe zgromadzenie zakonne (Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego) i do końca życia zabiegał o ustanowienie Święta Bożego Miłosierdzia. W tej intencji nieustannie się modlił i ofiarował swoje cierpienia. Cierpiał nie tylko fizycznie, znosząc wiele chorób. Jego krzyżem było niezrozumienie, zwłaszcza w najbliższym mu środowisku kapłańskim. Wielu z księży nie traktowało go poważnie. Byli jednak i tacy, którzy widzieli wielkość dzieła Miłosierdzia Bożego i po jego śmierci to kontynuowali. Choć bł. ks. Michał nie doczekał tego święta, to pozostawił Kościołowi swój ogromny wkład pracy piśmienniczej jako teologiczny fundament.

Gdy patrzy się na posłannictwo św. Faustyny, bł. ks. Michała Sopoćki i św. Jana Pawła II, można ich zaangażowanie w to dzieło spuentować parafrazą słów św. Pawła Apostoła: Jeden siał, drugi podlewał, lecz Bóg dał wzrost (por.1 Kor 3, 6).

***

Teraz kolej na nas. Z nieba umacniają nas apostołowie Bożego Miłosierdzia. Każdy, kto uważa się za czciciela Bożego Miłosierdzia, może ponieść to orędzie dalej i przyczynić się do tego, by jak najwięcej ludzi skorzystało z obietnic związanych z obchodami święta Bożego Miłosierdzia. Bo, jak powiedział Pan Jezus do św. Faustyny, „im większy grzesznik, tym ma większe prawo do miłosierdzia Mojego” (Dz 723).