Reklama

Porady

Nie bój się prosić o pomoc

Chyba każdy z nas jest w stanie wskazać przynajmniej jedną osobę w swoim otoczeniu, która była lub jest opiekunem bliskiego jej człowieka. Nawet jeśli sami w tym momencie nie mierzymy się z takim doświadczeniem, to jednak coraz więcej z nas ma świadomość, że kiedyś może się znaleźć w takiej sytuacji.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z badań przeprowadzonych przez TENA w 2022 r. wynika, że aż połowa społeczeństwa nie jest przygotowana do roli opiekuna. Już teraz co druga osoba obawia się, że w przyszłości będzie musiała się zająć członkiem rodziny. W tej chwili jedna na pięć osób sprawuje nieodpłatną opiekę nad kimś bliskim, a liczba ta wzrośnie, ponieważ społeczeństwo się starzeje. Wielu ludzi nie chce rozmawiać na ten temat i odsuwa go w bliżej nieokreśloną przyszłość. Warto jednak mieć świadomość, że większość z nas prędzej czy później będzie sprawować opiekę w jakiejś formie.

Z pewnością nie czujemy się do tego kompetentni. Ponad połowa badanych osób stwierdziła, że miałaby trudności z utrzymaniem równowagi w życiu codziennym, gdyby musiała wziąć na siebie obowiązki związane z opieką nad bliskim, a niewiele mniejsza liczba ankietowanych obawia się, że nie wiedziałaby, jak prawidłowo to czynić. Jednocześnie prawie połowa osób przyznaje, że samodzielne zapewnienie opieki nad członkiem rodziny w razie takiej konieczności byłoby dla nich jedynym rozwiązaniem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Mity i rzeczywistość

Reklama

Jest duża rozbieżność między tym, jak wyobrażamy sobie opiekę nad osobą zależną, a tym, jak wygląda to w rzeczywistości. Z jednej strony więc jest to zajęcie bardzo niedoceniane (bo nieodpłatne, bo wykonywane w domu, bo niemedialne). Z drugiej – aż połowa osób sprawujących opiekę nie nazwałaby siebie opiekunami. To sprawia, że nie szukają wsparcia, bo uważają, że po prostu spełniają swój obowiązek. Nie wiedzą też, gdzie mogą szukać pomocy, nawet jeśli im ona przysługuje. Z tego powodu jednym z największych wyzwań dla opiekunów jest często mierzenie się z własną samotnością.

Bez względu na to, nad kim sprawujemy opiekę (mogą to być np. współmałżonek, rodzic, ale też ktoś z rodzeństwa, teść, ciocia itd.), na początku mogą się pojawić poczucie bezradności – bo nie wiemy, jak się zachować w nowej sytuacji – albo też poczucie rozczarowania, bo osoby z najbliższego otoczenia nie dały nam wsparcia, na które liczyliśmy. Później mogą dojść kolejne problemy: konieczność godzenia życia zawodowego z opieką, własne ograniczenia fizyczne lub zdrowotne, wyczerpanie, frustracja, depresja, lęk o przyszłość. Karmieni od dziecka opowieściami o bohaterach i heroicznym poświęceniu wstydzimy się przyznać, że nie dajemy rady, że coś nas przerasta i że czasami mamy po prostu dość.

Szukaj wsparcia

Zakładanie, że w pojedynkę damy radę, na dłuższą metę szkodzi nie tylko nam, ale i naszemu podopiecznemu. Warto zadać sobie pytanie: co będzie, jeśli sam podupadnę na zdrowiu? Co wtedy stanie się z moim bliskim? Odpowiedź może być punktem wyjścia do poszukania pomocy. Koniecznie trzeba sobie uświadomić, że będzie to wyrazem nie egoizmu, ale rozsądku, bo zmęczony i sfrustrowany opiekun nie będzie w stanie dobrze wypełniać swoich zadań. Szczególnie jeśli opieka ma trwać latami.

Reklama

W takich sytuacjach internet jest zwykle kopalnią wiedzy o tym, gdzie w najbliższej okolicy możemy szukać wsparcia. Ale można też zapytać o radę osobiście i jest ku temu sporo okazji. Mogą to być wizyta w przychodni, rozmowa z pielęgniarką środowiskową albo z kimś znajomym, kto też sprawuje lub sprawował opiekę. Warto podzielić się swoimi trudnościami z księdzem, który przychodzi z Komunią św. do naszego podopiecznego – coraz więcej parafii otwiera się na pomoc osobom starszym oraz rodzinom i kapłan może nam podpowiedzieć, gdzie poszukać takiego wsparcia.

Proś o pomoc

Wydaje się oczywiste, że w obliczu trudnej sytuacji najbliżsi przyjdą nam z pomocą. W praktyce wygląda to jednak różnie. Wiele osób nie chce „wpychać się z butami” w cudze życie, inne boją się, że oferując pomoc, zasugerują, iż sobie nie radzisz. Kiedy powtarzasz wokoło, że wszystko jest w porządku, że dajesz sobie świetnie radę, twoi bliscy wierzą ci albo po prostu czują się zwolnieni z obowiązku pomocy.

Choć proszenie o pomoc nie jest łatwe, trzeba się tego nauczyć. Oczekiwanie, że ktoś się domyśli, może się ciągnąć w nieskończoność. Poza tym zanim się obejrzysz, możesz wpaść w poczucie, że wszyscy cię opuścili, że jesteś zupełnie sam, a dookoła tylko znieczulica.

Chociaż może ci się wydawać, że twój podopieczny potrzebuje cię nieustannie, wcale tak nie jest. Nawet jeśli ktoś wymaga 24-godzinnej opieki, to nie znaczy, że taką opiekę musisz sprawować w pojedynkę. W ogromnej większości przypadków w twoim otoczeniu jest osoba, która może cię wyręczyć nawet przez kilka godzin tygodniowo, żebyś mógł choćby wyjść na spacer.

Jeśli nie odbyliście narady rodzinnej, kiedy tylko pojawiła się konieczność opieki, zróbcie to teraz. Wyjaśnijcie sobie spokojnie sytuację, bez wzajemnych pretensji. Nie wszyscy mają jednakową możliwość pomocy, każdy jednak może coś zrobić.

Dlaczego to takie ważne?

Reklama

Kiedy zostajesz opiekunem osoby zależnej, siłą rzeczy rezygnujesz z wielu aktywności, które wcześniej sprawiały ci przyjemność. Bywa, że zupełnie przestajesz wychodzić ze znajomymi, coraz rzadziej do kogoś dzwonisz. W konsekwencji nie masz z kim na bieżąco podzielić się swoimi smutkami, a gdy taka okazja się pojawi, wylewasz nagromadzone miesiącami żale i nawet o tym nie wiedząc, zaczynasz stawać się osobą, z którą mało kto ma chęć rozmawiać. Kiedy brakuje ci relaksu, robisz się coraz bardziej zmęczony, niecierpliwy, a to odbija się też na twoim podopiecznym. Specjaliści mówią o występowaniu tzw. zespołu opiekuna; może on prowadzić do wysokiego ciśnienia krwi, cukrzycy, chorób serca, wrzodów żołądka oraz skrajnego osłabienia systemu odpornościowego.

Niech pozytywnie nastawi cię fakt, że ponad 80% badanych osób zadeklarowało chęć pomocy opiekunom, jeśli chodzi o wsparcie zarówno emocjonalne, jak i praktyczne. Coraz więcej ludzi zdaje sobie sprawę z tego, jak obciążająca jest opieka nad kimś bliskim, rozumie, że opiekun ma prawo do odczuwania różnych emocji, do zniechęcenia, ale też do wytchnienia, przyjemności, realizowania pasji.

Rozejrzyj się

Jeśli sam nie jesteś opiekunem, ale w twojej rodzinie albo w sąsiedztwie jest ktoś taki, pomyśl, czy nie powinieneś zaoferować mu pomoc w jakiejś formie. To mogą być różne rzeczy – zrobienie zakupów, 2-godzinne zastępstwo w niedzielę, żeby opiekun mógł pójść do kościoła, zaproszenie na kawę i rozmowa o czymś innym niż choroby. Jeśli potrafisz, możesz pomóc w załatwieniu sprawy urzędowej, zasiłku, opieki pielęgniarskiej, w wypożyczeniu sprzętu rehabilitacyjnego. Pamiętaj, że są osoby, które nigdy nie odważą się same poprosić o pomoc. To nie powinno nas zwalniać z zaoferowania wsparcia na miarę naszych możliwości.

2023-04-18 12:27

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

1% pomocy

Niedziela warszawska 9/2013, str. 4

[ TEMATY ]

pomoc

Marcin Żegliński

Choć to jeszcze nie ostatni moment na rozliczenia podatkowe, ale wiele osób już rozlicza się z fiskusem. Przeznaczenie 1 proc. podatku na szczytne cele może być darem wielkopostnym

W ubiegłorocznym rozliczeniu się z podatku dochodowego przeznaczyliśmy na datki na organizacje pożytku publicznego prawie 460 mln zł. To o 60 mln zł więcej niż rok wcześniej. Ci, którzy zechcieli w ten sposób poznać siłę swoich pieniędzy przekazali w ubiegłym roku średnio 41 zł.
CZYTAJ DALEJ

Zapomniany patron leśników

Niedziela zamojsko-lubaczowska 40/2009

wikipedia.org

św. Jan Gwalbert

św. Jan Gwalbert

Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.

Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach. Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić. Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
CZYTAJ DALEJ

Wimbledon - pierwszy finał Świątek w Londynie

2025-07-10 19:12

[ TEMATY ]

finał

Iga Świątek

Wimbledon

PAP/ADAM VAUGHAN

Iga Świątek

Iga Świątek

Rozstawiona z numerem ósmym Iga Świątek wygrała ze Szwajcarką Belindą Bencic 6:2, 6:0 w półfinale Wimbledonu. Polska tenisistka po raz pierwszy awansowała do finału tej imprezy. Jej rywalką w walce o szósty tytuł wielkoszlemowy będzie Amerykanka Amanda Anisimova.

Wcześniej Świątek i Bencic grały ze sobą cztery razy, a Polka miała na koncie trzy zwycięstwa. Po raz drugi Polka pokonała Szwajcarkę w Wimbledonie, ich ostatnia konfrontacja miała miejsce w 1/8 finału tej imprezy w 2023 roku. Po zaciętym boju 24-letnia obecnie raszynianka pokonała cztery lata starszą rywalkę 6:7 (4-7), 7:6 (7-2), 6:3. Bencic była górą jedynie w 1/8 finału US Open 2021.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję