Zjawisko to, choć obecne w codziennym życiu, bywa bagatelizowane. Czasami tak dotkliwie, że chcielibyśmy zawalczyć o życie, ale ponieważ jesteśmy słabsi od napastnika, obezwładnia nas bezsilność. Innym razem osoba przemocowa snuje swoją intrygę tak subtelnie, że trudno rozpoznać jej macki zza fasady przekonań: „bo przecież tak się robi...”, „inaczej się nie da...”, „mnie też tak wychowywali i wyszedłem/wyszłam na ludzi”. Przemoc ma wiele odsłon. Zawsze narusza godność osoby pokrzywdzonej i niesie cierpienie, powodując szkody na zdrowiu fizycznym i psychicznym oraz niewidzialne dla oka krzywdy moralne. Przemoc odbiera nam wolność i poczucie bezpieczeństwa. Tam, gdzie do niej dochodzi, relacja między osobą stosującą przemoc i osobą doświadczającą jej jest nierówna. Silniejszy dominuje, co daje mu poczucie kontroli i/lub prowadzi do podporządkowania sobie drugiej osoby (innych osób). Nie ma znaczenia, czy mówimy o jednorazowym akcie przemocy, czy o działaniach powtarzających się regularnie. Jednocześnie – co nie jest takie oczywiste, bo czasem fakty tak trudno uznać – mamy w społeczeństwie przyzwolenie na różne formy przemocy, przez co obojętniejemy wobec jej przejawów. Początkowo wobec drobnych aktów przemocy, a z czasem wobec tych kwalifikowanych, bo „to przecież nie nasza sprawa”.