Bł. Bronisława, dziewica, ur. ok. 1200 r. w Kamieniu Śląskim; zm. 29 sierpnia 1259 r. w Krakowie na wzgórzu Sikornik

Pochodziła z rodziny Odrowążów. Powołanie do służby Bożej w Kościele odkryła wcześnie – wstąpiła do klasztoru Norbertanek w Krakowie w wieku 16-17 lat i wkrótce została przełożoną. Była bardzo wrażliwa na ludzką biedę. W czasie zarazy w 1224 r. służyła chorym, rozdawała leki i ubrania, karmiła głodnych. Jej życie przypadło na bardzo trudny okres w dziejach naszej ojczyzny. Toczyły się wówczas walki o Kraków między Konradem Mazowieckim a Henrykiem Brodatym. Najtragiczniejszym jednak wydarzeniem w dziejach klasztoru i w życiu Bronisławy był najazd tatarski w 1241 r.; zakonnice ukryły się wówczas wśród zalesionych skał, które odtąd noszą nazwę Skał Panieńskich.

Bronisława odznaczała się duchowością pasyjną – miała szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej. W Żywotach świętych Pańskich z 1937 r. czytamy: „Ściśle zachowywała najdrobniejsze ustawy zakonne i zatapiała się w modlitwie i rozpamiętywaniu męki i śmierci Zbawiciela, ponadto umartwiała swoje niewinne ciało ścisłym postem, sypianiem na twardej podłodze, czuwaniem, ostrą włosiennicą, rózgami, nie pozwalając mu brać przewagi nad duchem wzniesionym ku Bogu”. Podczas modlitwy miała widzenie Chrystusa, który powiedział jej: „Bronisławo, krzyż mój jest twoim, lecz i chwała moja twoją będzie”.