W archidiecezji wrocławskiej obchody kończące Rok Życia Konsekrowanego rozpoczęły się 31 stycznia nieszporami w katedrze wrocławskiej oraz konferencją o. Augustyna Pelanowskiego. Paulin swoje rozważania odnosił do pokusy porównywania się, bardzo niebezpiecznej dla osób konsekrowanych.
O. Pelanowski zwrócił uwagę na to, że porównywanie się z innymi jest wynikiem niskiej samooceny i braku akceptacji własnego życia. Przykładem takiej osoby była Anna, matka Samuela, zazdrosna o drugą żonę swojego męża Elkany - Peninnę, z którą miał wiele dzieci. Anna odzyskała pokój i została matką, gdy zwróciła swoje serce do Boga, przestając patrzeć na to, jak postrzega ją Peninna.
O. Pelanowski podkreślił, że punktem odniesienia dla człowieka ma być Słowo Boże, nie słowo człowieka, który często zmienia zdanie. Przestrzegał przed patrzeniem na innych, obserwowaniem ich i szukaniem w nich słabości. Mówił także, że podglądanie drugiego człowieka, jest odzieraniem go z intymności, która wiąże się ze spotkaniem z Bogiem.
1 lutego był dniem ekspiacji za grzechy popełnione przez osoby konsekrowane. Każda wspólnota przeżywała go inny, charakterystyczny dla siebie sposób.
Reklama
Triduum zakończyło się 2 lutego. Osoby konsekrowane spotkały się w kościele pw. św. Krzyża, skąd wyruszyła procesja z relikwiami założycieli i patronów zgromadzeń. Następnie w katedrze wrocławskiej odbyła się Msza św. pod przewodnictwem bp. Andrzeja Siemieniewskiego.
- W świątyni przy ofiarowaniu Pańskim obok Symeona była także prorokini Anna. Tak samo i do tej świątyni wkroczyli przedstawiciele życie konsekrowanego, aby przypomnieć, jak ważny jest wymiar charyzmatyczny życia duchowego w Kościele. Charyzmatyczny, a więc i zakonny - mówił w homilii bp Siemieniewski.
Podczas Eucharystii osoby konsekrowane odnowiły śluby zakonne: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Bp Siemieniewski pobłogosławił także wdowy, które weszły na drogę życia konsekrowanego.
W diecezji kieleckiej, podobnie jak w całym Kościele, od pierwszej niedzieli Adwentu 2015 r. do 2 lutego 2016 r. trwa Rok Życia Konsekrowanego. Uroczysta inauguracja w bazylice kieleckiej, pod przewodnictwem bp. Jana Piotrowskiego, miała miejsce 13 grudnia 2014 r. W tym dniu na modlitwach i konferencji spotkali się także przedstawiciele zakonów, zgromadzeń i indywidualnych form życia konsekrowanego. Bp Jan Piotrowski wyznaczył dekretem kościoły, gdzie można uzyskać odpust zupełny, ruszyła także sztafeta modlitwy.
Kto jest patronem leśników? Pewien niemal jestem, że mało kto zna właściwą odpowiedź na to pytanie. Zapewne wymieniano by postaci św. Franciszka, św. Huberta. A tymczasem już od ponad pół wieku patronem tym jest św. Jan Gwalbert, o czym - przekonany jestem, nawet wielu leśników nie wie. Bo czy widział ktoś kiedyś w lesie, czy gdziekolwiek indziej jego figurkę, obraz itd.? Szczerze wątpię.
Urodził się w 995 r. (wg innej wersji w 1000 r.) w arystokratycznej rodzinie we Florencji. Podczas wojny między miastami został zabity jego brat Ugo. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem Jan winien pomścić śmierć brata. I rzeczywiście chwycił za miecz i tropił mordercę. Dopadł go przy gospodzie w Wielki Piątek. Ten jednak błagał go o przebaczenie, żałując swego czynu i zaklinając Jana, by go oszczędził. Rozłożył ręce jak Chrystus na krzyżu. Jan opuścił miecz i powiedział: „Idź w pokoju, gdzie chcesz; niech ci Bóg przebaczy i ja ci przebaczam” (według innej wersji wziął go nawet do swego domu w miejsce zabitego brata). Kiedy modlił się w pobliskim kościółku przemówił do niego Chrystus słowami: „Ponieważ przebaczyłeś swojemu wrogowi, pójdź za Mną”. Mimo protestów rodziny, zwłaszcza swojego ojca, wstąpił do klasztoru benedyktynów. Nie zagrzał tu jednak długo miejsca. Podjął walkę z symonią, co nie spodobało się jego przełożonym. Wystąpił z klasztoru i usunął się na ubocze. Osiadł w lasach w Vallombrosa (Vallis Umbrosae - Cienista Dolina) zbudował tam klasztor i założył zakon, którego członkowie są nazywani wallombrozjanami. Mnisi ci, wierni przesłaniu „ora et labora”, żyli bardzo skromnie, modląc się i sadząc las. Poznawali prawa rządzące życiem lasu, troszczyli się o drzewa, ptaki i zwierzęta leśne. Las dla św. Jana Gwalberta był przebogatą księgą, rozczytywał się w niej, w każdym drzewie, zwierzęciu, ptaku, roślinie widział ukrytą mądrość Boga Stwórcy i Jego dobroć. Jan Gwalbert zmarł 12 lipca 1073 r. w Passigniano pod Florencją. Kanonizowany został w 1193 r. przez papieża Celestyna III, a w 1951 r. ogłoszony przez papieża Piusa XII patronem ludzi lasu. Historia nadała mu także tytuł „bohater przebaczenia” ze względu na wielkie miłosierdzie, jakim się wykazał. Założony przez niego zakon istnieje do dzisiaj. Według jego zasad żyje około 100 zakonników w ośmiu klasztorach we Włoszech, Brazylii oraz Indiach.
Jana Paweł II przypominał postać Jana Gwalberta. W 1987 r. w Dolomitach odprawił Mszę św. dla leśników przed kościółkiem Matki Bożej Śnieżnej. Mówił wówczas: „Jan Gwalbert (...) wraz ze swymi współbraćmi poświęcił się w leśnym zaciszu Apeninów Toskańskich modlitwie i sadzeniu lasów. Oddając się tej pracy, uczniowie św. Jana Gwalberta poznawali prawa rządzące życiem i wzrostem lasu. W czasach, kiedy nie istniała jeszcze żadna norma dotycząca leśnictwa, zakonnicy z Vallombrosa, pracując cierpliwie i wytrwale, odnajdywali właściwe metody pomnażania leśnych bogactw”. Papież Polak wspominał św. Jana także w 1999 r. przy okazji obchodów 1000-lecia urodzin świętego. Mimo to jego postać zdaje się nie być powszechnie znana. Warto to zmienić.
Emerytowany profesor Uniwersytetu Przyrodniczego im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu, leśnik i autor wspaniałych książek na temat kulturotwórczej roli lasu, Jerzy Wiśniewski, od wielu już lat apeluje i do leśników i do Episkopatu o godne uczczenie tego właściwego patrona ludzi lasu. Solidaryzując się z apelem zacnego profesora przytoczę jego słowa: „Warto by na rozstajach dróg, w rodzimych borach i lasach stawiano nie tylko kapliczki poświęcone patronowi myśliwych, ale także nieznanemu patronowi leśników. Będą to miejsca należnego kultu, a także podziękowania za pracę w lesie, który jest boskim dziełem stworzenia. A kiedy nadejdą ciemne chmury związane z pracą codzienną, reorganizacjami, bezrobociem, będzie można zawsze prosić o pomoc i wsparcie św. Jana Gwalberta, któremu losy leśników nie są obce”.
Rozstawiona z numerem ósmym Iga Świątek wygrała ze Szwajcarką Belindą Bencic 6:2, 6:0 w półfinale Wimbledonu. Polska tenisistka po raz pierwszy awansowała do finału tej imprezy. Jej rywalką w walce o szósty tytuł wielkoszlemowy będzie Amerykanka Amanda Anisimova.
Wcześniej Świątek i Bencic grały ze sobą cztery razy, a Polka miała na koncie trzy zwycięstwa. Po raz drugi Polka pokonała Szwajcarkę w Wimbledonie, ich ostatnia konfrontacja miała miejsce w 1/8 finału tej imprezy w 2023 roku. Po zaciętym boju 24-letnia obecnie raszynianka pokonała cztery lata starszą rywalkę 6:7 (4-7), 7:6 (7-2), 6:3. Bencic była górą jedynie w 1/8 finału US Open 2021.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
