Żałobnej Mszy św. sprawowanej w dominikańskim kościele pw. św. Jacka przewodniczył bp Jan Wątroba. W homilii o. Marek Pieńkowski OP powiedział, że czasem za życia kogoś bliskiego nie zdążymy nauczyć się, jak mamy kochać tę osobę – albo już po śmierci tej osoby żałujemy, że nie potrafiliśmy jej kochać jeszcze lepiej. "Tym bardziej, że istnieją 'trudne miłości'" – dodał zakonnik. Kaznodzieja podkreślił, że o. Tomasz, całe życie spędził w służbie jako duszpasterz studentów a niekiedy był bardziej znany podopiecznym studentom niż samym dominikanom. Uprawiał swoiste „duszpasterstwo w konspiracji” – dodał żartobliwie o. Pieńkowski.

Wyznał też, że o Tomasz nauczył go trzech rzeczy: że działać należy z całą mocą, że rozum to wspaniały dar, którego należy używać oraz, że klękać należy tylko przed Bogiem.

Podczas żałobnej liturgii o. Tomasza odczytano list od kard. Stanisława Dziwisza. Legendarnego duszpasterza żegnali i wspominali przedstawiciele Rady Miasta Karkowa a także wychowankowie z Poznania, Krakowa i Rzeszowa. Obecny duszpasterz "Beczki" o. Janusz Pyda OP powiedział, że "o. Tomasz miał zdolność tworzenia rzeczy trwałych, które przetrwały jego samego i przetrwają nas" oraz, że nie był kombatantem – nie wspominał spraw i wydarzeń, ale był prawdziwie ojcem.

W Mszy św. uczestniczyli m.in. wiceprzewodniczący rady miasta Krakowa Sławomir Pietrzyk oraz wicemarszałek województwa podkarpackiego Maria Kurowska.

O. Pawłowski został pochowany na rzeszowskim cmentarzu na Wilkowyi.

Ojciec Tomasz Pawłowski, był założycielem słynnego Duszpasterstwa Akademickiego Dominikanów "Beczka" – katolickiej organizacji studenckiej założonej na prośbę ówczesnego biskupa krakowskiego Karola Wojtyły, która stała się symbolem działalności opozycyjnej w Krakowie.

Był uczestnikiem Powstania Warszawskiego, „Jur” żołnierz Armii Krajowej IV zgrupowania „Gurt” XXXIII Kompanii w 196. plutonie. Honorowy Obywatel Krakowa. Odznaczony przez prezydenta Lech Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Tomasz Pawłowski urodził się w 1927 roku w Poznaniu, jako Zygmunt Pawłowski. Mając 17 lat walczył w Powstaniu Warszawskim. Imię Tomasz przybrał dopiero w 1949 roku, kiedy wstąpił do Zakonu Kaznodziejskiego.

Po przyjęciu święceń kapłańskich, na początku lat 60. pracował jako duszpasterz we Wrocławiu. Kilka lat później wrócił do rodzinnego Poznania, gdzie współtworzył duszpasterstwo studentów, którego był wychowankiem. W 1964 r. przyjechał do Krakowa i na prośbę ówczesnego arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyły założył duszpasterstwo akademickie „Beczka”. Kierował nim do 1983 roku.

W "Beczce" pod jego kierunkiem organizowali się przedstawiciele krakowskiej opozycji demokratycznej. W 1983 roku o. Tomasz Pawłowski wrócił na cztery lata do Poznania, by prowadzić ponownie duszpasterstwo studentów. Kilka lat później rozpoczął pracę w Rzeszowie, gdzie założył duszpasterstwo akademickie "Szopka” i stał się także współtwórcą rzeszowskiego klasztoru oo. Dominikanów. Ostatnie lata życia spędził w Rzeszowie.

„W moim życiu najczęściej wszystko było odwrotnie. Wśród ateistów byłem głęboko wierzącym. Pośród zagorzałych katolików reprezentowałem radykalny sceptycyzm. W Poznaniu czułem się warszawiakiem. W Warszawie tęskniłem do poznańskiej solidności. W PRL byłem wrogiem klasowym. Na emigracji zajadle broniłem ludowej ojczyzny” - pisał o sobie o. Tomasz Pawłowski.