W salach wystawowych warszawskiego Teatru Wielkiego czynna jest wystawa 100 lat plakatu rosyjskiego, przygotowana przez Muzeum Teatralne Teatru Wielkiego oraz agencję Interat z Wrocławia przy współpracy
wydawnictwa Kontakt - Kultura z Moskwy. Ekspozycja specjalnie dobranych 121 plakatów rosyjskich i radzieckich ilustruje przemiany, jakie zachodziły w sztuce plakatu XX w. pod względem artystycznym
i propagandowym. Wystawa ta może spełnić ważną rolę edukacyjną, dokumentuje bowiem fakt, że plakat pełnił w ZSRR rolę bezpośredniej agitacji propagandowej, światopoglądowej i wojennej. Dostępny był wszędzie,
osaczał ludzi na płotach, murach, bramach, ulicach, sklepach i zakładach pracy.
W Rosji przedrewolucyjnej plakat wykorzystywany był (jak w całej Europie) głównie do celów reklamowych, po rewolucji bolszewickiej zaprzęgnięto go do propagandy. Na wystawie możemy obejrzeć plakaty
z lat 20., których autorzy w nowatorski plastycznie sposób agitowali do nowego ustroju, zagrzewali do boju po stronie bolszewików, wychwalali Lenina i Stalina oraz obiecywali szczęśliwe życie w komunizmie.
Twórcy sugestywnie operowali symbolami i skrótowymi hasłami. Stworzyli, podobnie jak ówcześni filmowcy, poeci i pisarze, coś w rodzaju fikcyjnego świata rewolucyjnego, skierowanego przeciwko wrogom klasowym
i całej tradycji kultury. W latach wojny plakat służył do agitacji w imię obrony ojczyzny przed hitleryzmem, zaś po wojnie do wychwalania kultu Stalina.
Ekspozycja dobrze ilustruje więc fakt wykorzystywania w XX w. sztuki plastycznej, często nowatorskiej pod względem środków artystycznych, do celów propagandowych w systemie totalitarnym. Wystawę można
oglądać do 30 maja.
Papież Paweł VI w piśmie "Misterium paschalne" z 14 II 1969 r. zapowiadającym reformę kalendarza liturgicznego (od 1970 r.) postanowił włączyć do niego świętych z tzw. nowego świata, czyli spoza Europy, aby w ten sposób ukazać powszechność Kościoła katolickiego. W ten sposób w odnowionym kalendarzu kościelnym znaleźli się nasi święci patronowie pochodzący z Afryki, z Ugandy.
Życie Karola Lwangi i jego towarzyszy przypada na czasy, kiedy ich ojczyzna Uganda, odkryta w XIX wieku przez angielskich podróżników, stała się przedmiotem kolonialnych zainteresowań Anglii. W roku 1877 na wezwanie sławnego podróżnika i odkrywcy Henryka Stanley'a przybyli do Ugandy misjonarze anglikańscy. W dwa lata później przybyli tu katoliccy misjonarze, ojcowie biali, wysłani przez algierskiego kardynała Lawigerie. Szybko pozyskali uznanie na dworze królewskim, nawracając wielu na wiarę katolicką. Liczba wyznawców Chrystusa wzrosła do kilkunastu tysięcy. Jednakże król Ugandy Mutesa I nie chcąc rezygnować z licznych swoich żon przeszedł na islam. Zaczęło się wówczas prześladowanie, misjonarze anglikańscy i katoliccy musieli opuścić Ugandę. Wspomagali jednakże młodych ugandyjskich chrześcijan, przebywając poza ich krajem na terenie Afryki.
Franciszek (imię chrzcielne: Askaniusz) urodził się w Villa Santa Maria (królestwo Neapolu). Wpływ na jego duchowe życie miało uzdrowienie ze śmiertelnej choroby. Miał wówczas 22 lata i złożył ślub oddania się Panu Bogu na służbę. Studiował teologię na uniwersytecie w Neapolu. W 1587 r. przyjął święcenia kapłańskie. Zaraz też dołączył do bractwa kapłanów neapolitańskich, których celem było towarzyszenie skazanym na śmierć, opieka nad więźniami i galernikami. Franciszek opiekował się również nieuleczalnie chorymi. Z upływem czasu dołączyli do niego inni kapłani i razem udali się do pustelni w Camaldoli, gdzie opracowali regułę nowego zgromadzenia Kanoników Regularnych Mniejszych, którzy opiekowali się biednymi, chorymi i więźniami. W regule do ślubów ubóstwa, czystości i posłuszeństwa dołączony został ślub czwarty – nieprzyjmowania żadnych godności kościelnych. Papież Sykstus V zatwierdził regułę i nowy zakon w 1588 r. Rozwijał się on szybko. W 1594 r. powstał pierwszy dom zakonu w Hiszpanii, w kolejnych latach powstały domy w Rzymie, przy kościele św. Agnieszki na pl. Navona, w Valladolid i w Alcala.
We wtorek 3 czerwca w Domu Biskupim w Tarnowie biskup tarnowski Andrzej Jeż spotkał się z nowo wyświęconymi kapłanami naszej diecezji. W trakcie spotkania trzynastu neoprezbiterów otrzymało z rąk biskupa nominacje do swoich pierwszych parafii, gdzie podejmą posługę duszpasterską.
Biskup Andrzej Jeż wyraził wdzięczność za ich decyzję pójścia za Chrystusem drogą kapłańskiego powołania. Życzył im zapału w codziennej pracy duszpasterskiej, odwagi w głoszeniu Dobrej Nowiny oraz otwartości na prowadzenie przez Ducha Świętego.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.