- Jaką wartość mają wszystkie moje prawa jako kobiety, jeśli nie mam prawa do życia? Być obrońcą praw kobiet, to być za życiem – mówiła podczas spotkania w Łomiankach mec. Rebeca Kiessling, amerykańska prawnik i mówca pro–life. Obrończyni życia gości w Polsce po raz pierwszy. Przyjechała na zaproszenie Instytutu „Ordo Iuris”.
Początkowo spotkanie miało odbyć się na Uniwersytecie Warszawskim, jednak władze uczelni nie zgodziły się na nie, ponieważ w takiej formule „miałoby formę promowania określonego stanowiska światopoglądowego, a nie dyskusji akademickiej”. Do spotkania nie doszło również w murach Uniwersytetu Jagiellońskiego, choć tam jako powód odwołania spotkania podano względy formalne - studenci nie złożyli do władz uczelni żadnego wniosku o zorganizowanie spotkania w Collegium Novum UJ. Spotkanie udało się jednak zorganizować w Centrum Kultury w Łomiankach.
Rebeca Kiessling urodziła się 22 lipca 1969 r. w Michigan. Jest prawnikiem zajmującym się prawem rodzinnym. Jej działalność skupia się przede wszystkim na zakończeniu prawnej dopuszczalności dokonywania aborcji wobec nienarodzonych dzieci, poczętych w wyniku gwałtu.
- Wychowałam się w żydowskiej rodzinie, pochodzącej z Polski, z Galicji. W wieku 19 lat dowiedziałam się od dopiero co poznanej, biologicznej matki, że jestem dzieckiem poczętym w wyniku gwałtu oraz że nie zostałam zabita w okresie prenatalnym przede wszystkim ze względu na istniejący ówcześnie zakaz aborcji – mówiła na spotkaniu w Łomiankach Rebeca Kiessling.
Reklama
Po tym doświadczeniu Rebecca Kiessling zaangażowała się w amerykański ruch pro-life. Została prezesem pozarządowej organizacji „Save the 1”, skupiającej mówców i trenerów, w sumie ponad 450 osób. Jej celem jest edukowanie społeczeństwa na rzecz konieczności pełnej ochrony życia nienarodzonego, bez jakichkolwiek wyjątków i kompromisów, a także ukazywanie wartości każdego życia ludzkiego, bez względu na sposób, w jaki zostało poczęte. Członkowie „Save the 1” są zapraszani na konferencje i wykłady dotyczące aborcji.
Podczas wykładu w Łomiankach pt. „Ocalić każdego” przekazała nie tylko wiedzę, ale dała także świadectwo postawy obrońcy życia. – Konkretne historie trafiają do serca bardziej niż wyszukane argumenty filozoficzne – przekonywała. Ale Rebeca Kiessling jest także autorem eseju filozoficznego pt.: “The Right of the Unborn Child Not to be Unjustly Killed - a philosophy of rights approach”. Ma bogate doświadczenie mówcy. Występowała wielokrotnie przed audytorium uniwersyteckim, zarówno w Michigan, jak i w innych stanach, a ponadto m.in. w Kanadzie, Australii oraz Europie – Wielkiej Brytanii, Irlandii i Niemczech.
- Rozmawiając o aborcji, mówimy o konkretnych ludziach – podkreślała Kiessling. Przytoczyła zdarzenie z czasu swoich studiów, kiedy publicznie powiedziała, że jest dzieckiem poczętym z gwałtu. Spotkała się wtedy z odpowiedzią, że powinno się chronić życie ludzkie, ale jeśli chodzi o dzieci poczęte z gwałtu, to nie jest to już tak oczywiste. – Poczułam się, jakby mi powiedzieli: uważamy, że twoja matka powinna mieć prawo cię usunąć– mówiła Kiessling. To argumenty osób reprezentujących tzw. kompromis aborcyjny: nie chodzi o to, aby dokonać aborcji, ale o to, by mieć wybór.
- Potrzeba nam ludzi, którzy będą stawać w obronie życia – mimo wszystko – zaznaczała działaczka pro-life. Podkreśliła, że jest naprawdę wdzięczna Bogu za to, że jej życie zostało oszczędzone. – Każde nienarodzone dziecko powinno mieć taką samą możliwość.
Japońskie społeczeństwo powoli budzi się dla cywilizacji życia. Coraz bardziej aktywne stają się, jak do tej pory mało popularne, ruchy pro-life.
Ostatni marsz dla życia, który odbył się w połowie lipca, zgromadził w stolicy około 250 osób. Dla porównania, cztery lata temu w pierwszym marszu wzięło udział około 30 osób. Nie są to może zawrotne liczby, ale dla metropolity Tokio jest to wyraźny sygnał, że społeczeństwo występuje przeciw kulturze odrzucenia. Dalej jednak „wielu Japończyków myśli, że wartość ludzkiego życia zależy od jego produktywności” – powiedział abp Tarcisio Kikuchi.
W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników.
Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę...
Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego.
W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.
Choć Watykan oficjalnie nie ogłosił tej nominacji, to latynoski ksiądz towarzyszący od pierwszych chwil Leonowi XIV nie mógł umknąć uwadze mediów. Chodzi o 36-letniego ks. Edgarda Ivána Rimaycunę, który pracował u boku obecnego papieża jeszcze w Peru, a następnie trafił za nim do Watykanu. Podkreśla się jego ogromną dyskrecję i to, że zawsze trzyma się w cieniu.
Ks. Edgard Iván Rimaycuna pochodzi z Peru. Jego znajomość z obecnym papieżem sięga 2006 roku, kiedy formował się w seminarium duchowym Santo Toribio de Mogrovejo w Chiclayo. W tym czasie ojciec Robert Prevost był przeorem augustianów, ale utrzymywał bliskie relacje ze swą przybraną ojczyzną. Dla młodego seminarzysty augustianin szybko stał się mentorem, odgrywając decydującą rolę w dojrzewaniu jego powołania. Kiedy zakonnik powrócił do Peru, początkowo jako administrator apostolski, a później biskup diecezjalny, potrzebował godnego zaufania współpracownika: w ten sposób Rimaycuna zaczął pracować u jego boku.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
