Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom

Już po raz 10. Caritas w okresie Adwentu organizuje Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom rozprowadzając, głównie poprzez parafie, wigilijne świece. Dochód przeznaczony jest na pomoc dzieciom potrzebującym: ubogim, odrzuconym, zagrożonym patologiami. Wigilijna świeca Caritas staje się w naszych domach czytelnym znakiem, że nasza postawa służby drugiemu człowiekowi powinna być nie tylko od święta.
Caritas przygotowała w naszej diecezji około 5 tys. świec dużych i około 50 tys. małych oraz 10 tys. kalendarzy. Rozprowadzane są one w parafiach i sklepie Caritas. Zgromadzone środki będą wykorzystane m.in. na zorganizowanie zimowego i letniego wypoczynku dla dzieci z naszej diecezji.

10-lecie Katolickiego Radia Via

Reklama

5 grudnia Katolickie Radio Via w Rzeszowie świętowało jubileusz 10-lecia. Uroczyste obchody rozpoczęła Msza św. koncelebrowana w kościele Farnym pod przewodnictwem bp Kazimierza Górnego i bp Edwarda Białogłowskiego. Obecni byli również wykładowcy WSD z ks. dr Jerzym Buczkiem na czele, Kapituła Katedralna, księża współpracownicy Radia Via, przedstawiciele władz miejskich i wojewódzkich, władze rzeszowskiej „Solidarności”, reprezentanci zaprzyjaźnionych mediów oraz byli i obecni pracownicy radia. Po Mszy św. uczestnicy przeszli do Teatru im. Wandy Siemaszkowej, gdzie odbył się m.in. benefis radia, wręczenie okolicznościowych nagród i wyróżnień. Całość uświetnił koncert zespołów Wesołe Nutki i Chily My. Radio Via (Droga) rozpoczęło nadawanie 8 grudnia 1994 r ze studia w Malawie. Dziś radio nadaje 24-godzinny program. Tworzy go około 70 osób, z których blisko połowa to pracownicy etatowi. Radio Via to dobrze wyposażone studio nadawcze, dwa studia produkcyjne i studio nagrań.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Uroczystości w parafii św. Barbary w Ropczycach

4 grudnia, podczas Mszy św., bp Edward Białogłowski uroczyście wmurował kamień węgielny pod budowę nowego kościoła w parafii św. Barbary w Ropczycach. Kamień ten poświęcił papież Jan Paweł II 10 czerwca 1997 r. „Przy tej okazji chcemy błagać św. Barbarę o orędownictwo, aby wraz z tą budową, rosła także nasza wspólnota w wierze, nadziei i miłości” - mówił w homilii bp Białogłowski. Bezpośrednim przygotowaniem do uroczystości były misje, które prowadził ks. Zygmunt Tokarz. Parafia św. Barbary w Ropczycach została erygowana 10 lipca 1999 r. Liczy około 3,5 tys. mieszkańców.

Spotkanie ze św. Mikołajem

4 grudnia Katolickie Radio Via zorganizowało spotkanie ze św. Mikołajem. Wzięło w nim udział około 400 dzieci z terenu naszej diecezji, w tym podopieczni Domu Dziecka w Strzyżowie. Najmłodsi słuchacze Radia Via otrzymali od św. Mikołaja paczki, w których znalazły się m.in. słodycze, przybory szkolne i zabawki. Dzieci mogły także obejrzeć film pt. Ekspres polarny.

Sesja dla wychowawców i pedagogów

Reklama

4 grudnia odbyła się w Rzeszowie sesja wychowawcza pt. Co ma wspólnego grzech pierworodny z wychowaniem zorganizowana przez Diecezjalne Duszpasterstwo Nauczycieli oraz Podkarpackie Centrum Edukacji Nauczycieli. „Chcieliśmy przybliżyć wychowawcom tajemnice Matki Bożej Niepokalanej” - mówi ks. Janusz Podlaszczak, diecezjalny duszpasterz nauczycieli. O tajemnicy grzechu pierworodnego i jego konsekwencjach, które jako ludzie nosimy w swojej naturze mówił ks. dr Jerzy Buczek, rektor WSD w Rzeszowie (Teologia wychowania). Jeden z wykładów wygłosiła s. Krystyna Dębowska, prezentka z Krakowa. Siostra skupiła się na ukazaniu nauczycielom praktycznej drogi wychowawczej. Ksiądz Zbigniew Bielamowicz wygłosił prelekcję Niepokalana w sztuce. Sesję poprzedziła Msza św. w kościele Farnym. Eucharystii przewodniczył i kazanie wygłosił ks. prał. Stanisław Bełza, proboszcz parafii.

II Kongres Ruchu Obrońców Życia

4 grudnia w kościele Ojców Dominikanów w Rzeszowie odbył się II Kongres Ruchu Obrońców Życia pod hasłem Człowiek w obliczu śmierci, jego prawa i godność. Uczestnicy spotkania zastanawiali się nad tym, jak właściwie zogniskować swoją uwagę wokół człowieka cierpiącego, jak pomóc mu godnie umierać. Kongres rozpoczęła uroczysta Msza św. W programie znalazły się również wykłady i prelekcje. O. Jacek Norkowski, dominikanin, wygłosił wykład pt.: Człowiek w obliczu śmierci, jego prawa i godność - problem przeszczepów, a Andrzej Mruk, lekarz oddziału opieki paliatywnej prelekcję pt. Hospicjum to też życie.

Szkolenie KSM

Od 3 do 5 grudnia w Domu Rekolekcyjnym w Przybyszówce odbywało się spotkanie formacyjne dla zastępowych i muzycznych Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Wzięła w nim udział młodzież z naszej diecezji. Były wykłady, konferencje i spotkania w grupach. Nie zabrakło też modlitwy i codziennej Eucharystii. Wśród prelegentów znaleźli się m.in. ks. Stanisław Mazur, ks. Marek Dzik, o. Marek Grzelczak. Całość poprowadził ks. Paweł Tomoń, asystent diecezjalny KSM. Kurs składa się z 10 różnych szkoleń, które kończą się egzaminem oraz uzyskaniem tytułu zastępowego lub lidera KSM.

2004-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Prezydent Duda wróci z Singapuru inną drogą. Lot opóźniony z uwagi na atak Izraela na Iran

2025-06-13 11:39

PAP

[ TEMATY ]

Prezydent Andrzej Duda

Adobe Stock

Lot prezydenta Andrzeja Dudy został opóźniony

Z uwagi na sytuację międzynarodową na Bliskim Wschodzie lot powrotny prezydenta Andrzeja Dudy z wizyty oficjalnej w Singapurze został opóźniony ze względu na konieczność zmiany trasy - poinformowała prezydencka kancelaria w piątek na platformie X.

Izrael rozpoczął w piątek nad ranem ataki na Iran, deklarując, że ich celem są obiekty nuklearne i wojskowe. Według irańskich mediów i urzędników, operacja była wymierzona m.in. w kluczowy zakład wzbogacania uranu w Natanz w środkowej części Iranu oraz obiekt w Parczin, gdzie, w ocenie ekspertów, prowadzone są badania nad bronią jądrową.

CZYTAJ DALEJ

Święty Antoni z Padwy

Niedziela Ogólnopolska 8/2010, str. 4-5

Benedykt XVI - papież

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).

CZYTAJ DALEJ

Zmiany personalne 2025. Abp Galbas wręczył dekrety

2025-06-13 23:00

Archidiecezja Warszawska

Archidiecezja Warszawska

zmiany kapłanów

Karol Porwich/Niedziela

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas wręczył dekrety księżom zmieniającym parafie oraz ogłosił zmiany ogólnodiecezjalne

Spotkanie w sali konferencyjnej Domu Arcybiskupów Warszawskich rozpoczęło się modlitwą oraz odczytaniem fragmentu Dziejów Apostolskich (Dz 8,26-40) o początkach działalności misyjnej Kościoła, do którego w słowie do księży odwoływał się abp Adrian Galbas.

CZYTAJ DALEJ

Reklama