Na ekranach polskich kin wyświetlany jest obraz włoskiego reżysera Giacomo Battiato o Janie Pawle II pt. Karol - człowiek, który został papieżem. Obejrzenie tego filmu powinno być dla nas nakazem serca. Choć jest to film fabularny - jego scenariusz, oparty na faktach z biografii młodego Karola, został wymyślony przez autora i przedstawia jego wizję polskiej rzeczywistości wojennej i powojennej. Oczami człowieka Zachodu ukazuje światu tę mało znaną dotychczas lub przekłamywaną historię naszego narodu w okresie hitleryzmu i komunizmu. Pokazuje m.in. postać gen. Hansa Franka, który zamieszkał na Wawelu, gdzie czuł się panem i władcą.
Losy wojenne późniejszego Jana Pawła II ukazane są w filmie bardzo szeroko. Mógłby ktoś zapytać: dlaczego? Bo na czas II wojny światowej przypadł bardzo ważny okres życia Karola Wojtyły. To wtedy zrodziło się jego kapłańskie powołanie. Przed naszymi oczami jawią się więc okrucieństwa, jakie Niemcy okazywali Polakom, i związane z okupacją nieszczęścia, łzy, tragedie. Dzisiaj, gdy od wojny dzieli nas ponad 60 lat, świat, a może niekiedy i my sami nie bardzo zdajemy sobie sprawę z tego, czym wojna była dla Polski. Młode pokolenie nie wie, że ciągle dźwigamy jeszcze skutki tamtych działań. To, że Polska jest krajem biednym, zaniedbanym gospodarczo, jest również w pewnym sensie wynikiem agresji niemieckiej.
Film wprowadza nas również w historyczne lata komunizmu, pełne nienawiści do Kościoła, obfitujące w terror. Podstęp, niszczenie ludzi i ich sumień, nakłanianie do szpiclowania - to przecież kolejny obraz historii polskiego narodu. Tym okrutnym metodom aparatu bezpieczeństwa został poddany nie tylko bp Karol Wojtyła, ale także wielu księży i biskupów; jak również wielki Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński. W tych czasach przyszło także pracować dla Kościoła i narodu ks. Karolowi Wojtyle, profesorowi KUL-u, wychowawcy młodzieży akademickiej.
Przez film przewija się bardzo wiele wątków. Ludzie, którzy zetknęli się z kard. Wojtyłą, będą mieli swoje spostrzeżenia i uwagi, mogą twierdzić, że niekiedy było inaczej. I mają rację - film jest fabularny. Ale przecież jakże wiele mogą się z niego nauczyć szczególnie ludzie Zachodu, którzy nie wiedzą, czym był komunizm, jak funkcjonował, co robił z człowiekiem. O tym, w jakich warunkach pracował Kościół za czasów PRL-u, nie wie także młode pokolenie naszych księży. Ten film spełnia zatem także rolę edukacyjną.
I na tym tle jawi się postać człowieka, który w niezwykle trudnych warunkach potrafił osiągnąć wielkie szlachectwo ducha, rozwinąć wyjątkową osobowość. Karol Wojtyła ukazuje się nam jako człowiek wielkiego rozmodlenia, głębokiej refleksji i mistyki. Być może te aspekty sylwetki Karola Wojtyły można było naświetlić jeszcze bardziej i ukazać szerzej, niemniej jednak film wyraźnie je ukazuje.
Wszyscy powinniśmy obejrzeć film Karol - człowiek, który został papieżem. Wiernym powinny w tym pomóc parafie. Byłoby rzeczą niedobrą, gdyby na tym filmie sale kinowe świeciły pustką. Taki film jest potrzebny Polakom, uczy patriotyzmu, umiłowania Bożych zasad i wartości, uczy formacji sumienia.
Widzimy to na przykładzie innego bohatera filmu, który sprzeniewierzył się swemu sumieniu, ale potem się nawrócił - to także pokazuje prawdę, że wielu było takich, którzy wpadli w szpony działania szatańskiego systemu, ale potem zrobili wszystko, żeby się z tego wyzwolić.
Film potrzebny jest nie tylko młodemu pokoleniu, ale wszystkim wiernym, gdyż dzięki niemu mogą mocno przeżyć wszystkie sprawy związane z dochodzeniem naszego Rodaka na szczyty wielkości ludzkiej i duchowej.