Jak dotąd nie wynaleziono recepty na przedłużenie życia. Każdy z nas pragnie żyć jak najdłużej, ale równocześnie zdaje sobie sprawę, że życie doczesne jest krótkie. Niemniej, w zależności od wielu czynników możemy dożyć sędziwego wieku, byle w dobrej kondycji fizycznej i psychicznej.
Do tych czynników zaliczymy: cechy genetyczne, tryb życia, sposób odżywiania się, odporność na choroby i stosunek do ludzi z najbliższych kręgów, jak i obcych, którzy być może w przyszłości staną się naszymi przyjaciółmi. Godny podkreślenia, mający ogromny wpływ na dobre samopoczucie i życie bezkonfliktowe, jest nasz stosunek do Boga, który wskazał człowiekowi, jak można żyć przestrzegając przykazań, stosując się do nauk Chrystusa i naśladować Go.
Zdrowie duchowe i fizyczne często idą w parze, zaakceptować Chrystusa i iść Jego drogą to znaczy być wolnym człowiekiem, odpornym na stresy i wszelkie przeciwności życiowe.
Długie życie jest zatem wypadkową wielu zjawisk, nie wynika tylko ze ślepego losu, a chcąc je przedłużyć należy przyjąć odpowiedni styl życia.
Demografowie, którzy zajmują się badaniem długowieczności wybrali kilka rejonów na świecie do badań, gdzie ludzie zauważalnie żyją dłużej. Na Sardynii, wśród górskich wiosek odkryto oazę długowieczności, w której poważny i zadziwiający odsetek mieszkańców, głównie mężczyzn, dożywa setki, a często ją przekracza. Inna grupa demografów badała ludzi na japońskiej wyspie Okinawa, gdzie ludzie żyją najdłużej na świecie. Jeszcze inna grupa naukowców przebadała w Kalifornii wybranych ludzi, zaliczanych do amerykańskich rekordzistów długowieczności, którzy poza odpowiednią dietą (produkty pełnoziarniste, warzywa, owoce, orzechy, fasola) nie nadużywają używek (nie palą tytoniu, nie piją alkoholu).
Wszystkie badane grupy na różnych kontynentach prowadzą intensywny tryb życia, są ludźmi pogodnymi, życzliwie usposobionymi do rodziny, przyjaciół i do obcych. Dan Buettner z National Geographic wymienia jako przykład panią Newton, lat 112, z miasta Lonsa Linda w Kalifornii, aktywną wolontariuszkę wspomagającą innych, w trudnych sytuacjach życiowych. Inna długowieczna pani, Marge Jetton ponadstulatka, odnowiła prawo jazdy na następne pięć lat, aby łatwiej dotrzeć do swoich podopiecznych. Ta pani stwierdziła, że „trzeba mieć kogoś, kto by nas prowadził i potrzeba nam wiele nadziei - dobrze jest mieć Boga za Przyjaciela”.
Demografowie stwierdzili, że seniorzy potrzebni innym, prowadzący życie towarzyskie, są mniej podatni na choroby i depresje, stąd wzajemne wsparcie towarzyskie i emocjonalne wpływa na długowieczność.
Osiągnięcie późnego wieku, doczekanie lat dziewięćdziesięciu, stu i przekroczenie ich, jest sukcesem, ale warunkiem tego jest dobra kondycja fizyczna i duchowa, a z tym jest już różnie - organizm ludzki wypracowany przez lata, często schorowany, narażony na wiele dolegliwości i utrapień, jest już mało odporny. I w tych późnych latach jest coraz trudniej.
Długość życia jest istotnym czynnikiem dla każdego z nas, ale bardziej liczy się to, jak je przeżyliśmy, jak wychowaliśmy młode pokolenie i jaki był nasz stosunek do najwyższych wartości: do miłości bliźniego i Stwórcy. Nawet w późnym wieku, jak potwierdzają powyższe przykłady, jest jeszcze szansa nadrobienia niewykorzystanego czasu.
Wyjdźmy naprzeciw naszym bliźnim, wspomóżmy potrzebujących dobrym uczynkiem, modlitwą, albo dobrym słowem i uśmiechem. Na okazanie dobroci i miłości bliźniemu nigdy nie jest za późno, a widząc najwyższy cel naszego życia - obcowanie z Bogiem w wieczności, łatwiej pogodzimy się z tymczasowością i przemijaniem, choćbyśmy dożyli sędziwych lat.

Ps
Autor tekstu prowadzi grupę około stu seniorów przy Katolickim Stowarzyszeniu Dobroczynności „Betel” w Częstochowie, do której należą ludzie w wieku około 80 lat i starsi, ale czujący się młodymi duchem, życzliwi, miłego usposobienia, pomagający sobie i innym w różnych sytuacjach życiowych. Z ich postawy i stosunku do życia, niejeden z młodych mógłby czerpać wzorce.