W piątek 20 kwietnia polonijne Centrum Kultury miało szczególną okazję do świętowania. Można się było o tym przekonać choćby po jednym zerknięciu na parking i na liczbę osób wewnątrz budynku Centrum. Użycie określenia, że wszystko pękało w szwach, nie będzie tu żadną przesadą.
Tyle ruchu i zainteresowania wywołał nie kto inny jak sam współzałożyciel, wieloletni prezes i obecny dyrektor wykonawczy tej polonijnej placówki, Eugeniusz Bąk. Tym razem nie mógł on schować się w cieniu i z wrodzoną sobie skromnością pomniejszać własną rolę, bo oto został wyznaczony do odebrania z rąk konsula polskiego Krzysztofa Kasprzyka wysokiego odznaczenia - Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.
W takim dniu wokół pana Bąka nie zabrakło najważniejszych przedstawicieli polonijnych organizacji, miejskich władz, reprezentantów różnych grup narodowościowych, m.in. organizacji węgierskiej, duchowieństwa, członków najbliższej rodziny, przyjaciół i wszystkich mniej lub bardziej związanych z Centrum rodaków, którzy docenili wagę takiego wydarzenia...
Biskup Ryszard Karpiński rozpoczął uroczystość modlitwą. Przypomniał bogaty, pełen tragicznych sytuacji i nieoczekiwanych szczęśliwych zwrotów życiorys pana Bąka, podkreślił znaczenie Jego zdolności i pozycji w propagowaniu polskości, scalaniu polonijnej społeczności i nadawaniu jej właściwego kierunku. W tym samym duchu wypowiadali się kolejni mówcy. Dr Jerzy Maciuszko porywającą, piękną polszczyzną wyraził swoje uznanie i podziw dla realizacji poetyckiej wizji zbudowania symbolicznego mostu między polonijną przeszłością a przyszłością. To samo uznanie dla bohatera wieczoru wyrażał obecny prezydent Centrum Kultury, Ben Stefański. Wzruszający obraz pełnej życzliwości i zrozumienia współpracy z panem Bąkiem od początków powstawania Centrum nakreślili: Jolanta Stępień - wiceprezes Centrum, Bernadette Zubel - dyrektor Szkoły Języka Polskiego, Dorota Sobieski - prowadząca wraz z mężem, Jackiem Sobieskim „Opera Circle”, Rey Vargas - kierujący zespołem tanecznym „Syrena”, Stanisław Kwiatkowski - redaktor miesięcznika „Forum”, Łukasz Waszczuk - reprezentant polonijnej młodzieży, którego słowa o wiecznie młodym duchu, zapale i otwartości pana Bąka, wywołały burzę oklasków. Zatrzymam się nieco dłużej przy wypowiedzi syna pana Eugeniusza, Marca Bąka. Nie kryjąc wzruszenia, wspominał on czasy swego dzieciństwa i wypowiedź ojca, która stała się jego życiowym mottem: Nie myśl o tym, co zrobiłeś dzisiaj, myśl raczej o tym, co zrobisz jutro...
Kulminacyjnym momentem było oczywiście samo wręczenie bohaterowi wieczoru orderu przez konsula RP K. Kasprzyka oraz jego wyrazy uznania i serdeczne życzenia na przyszłość.
Na koniec głos zabrał sam Eugeniusz Bąk. Wyznam, że ukradkiem obserwowałam go w czasie wcześniejszych wypowiedzi mówców. Widziałam na Jego twarzy uśmiech, blask w oczach, ale zauważyłam też powszednią skromność, która wrasta w ludzi wielkiego ducha niemal jak druga skóra. Momentami pan Bąk sprawiał wrażenie jakby to nie jego dotyczyło całe wydarzenie, jakby myślami wybiegał już dalej, a zamieszanie z nim w roli głównej, było tylko stratą czasu...
I tak wyglądało krótkie przemówienie pana Bąka: skromne, pełne wdzięczności dla wszystkich, którzy razem z nim, jak się wyraził, zbudowali Centrum i razem z nim zasłużyli na to odznaczenie. Pan Eugeniusz nie zapomniał o swojej żonie Barbarze, dziękując Jej za wsparcie i optymizm... Tu moja dygresja... I tak wiadomo, że za wielkim mężem zawsze stoi mądra żona...
Dodam jeszcze, że patriotyczny repertuar muzyczny przygotowany przez Dorotę i Jacka Sobieskich wraz z Agnieszką Bieniek nadawał tonu całej uroczystości. A o podniebienie gości zadbały nieocenione panie z kuchni Centrum, znane już całej clevelandzkiej Polonii ze smakowej wirtuozerii niedzielnych obiadów, serwując wykwintny poczęstunek.
Gdy w czasie przyjęcia zatrzymywałam się przy jakichś swobodnie dyskutujących grupkach gości, obijały się o moje uszy różne opinie, uwagi, obserwacje... Dominowały wśród nich wyrazy zadowolenia i dumy, że jesteśmy świadkami takiego znaczącego dla całej Polonii wydarzenia, że możemy pochwalić się takim Polakiem... Okazywało się również, że niektórzy w ogóle nie wiedzieli, że pan Bąk ma tak ciekawą przeszłość i że tyle już zdziałał... To kolejny dowód na to, że tego typu imprezy jednoczą Polaków, budzą poczucie narodowe, zachęcają do społecznej pracy i wzajemnego poznania się, bo... W jedności siła. Kto, jak kto, ale pan Bąk uwierzył w te słowa i realizuje je nie od dziś, a na jutro na pewno ma już nowy pomysł...

Śp. ks. Władysław Gowin urodził się 23 lutego 1927 r. w Wólce Gołębskiej koło Puław. W latach 1946-50 ukończył Niższe Seminarium Duchowne Towarzystwa Chrystusowego. W 1950 r. uzyskał świadectwo dojrzałości we Wrocławiu. Do Towarzystwa Chrystusowego wstąpił 10 września 1948 r., nowicjat odbył w Puszczykowie. Pierwszą profesję zakonną złożył 29 września 1949 r. w Ziębicach. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa w latach 1950-55. Święcenia kapłańskie otrzymał 6 czerwca 1954 r. w Poznaniu z rąk bp. Herberta Bednorza. Po święceniach kapłańskich s. Władysław pełnił różne funkcje. Był ojcem duchownym, kierownikiem Grupy Misyjnej w Ziębicach, wiceprowincjałem, a później prowincjał w USA. W latach 1988-2002 pełnił funkcję dyrektora Misji w Chicago (par. Świętej Trójcy), skąd po przejściu na emeryturę przeprowadził się do Los Angeles. W 2003 r. powrócił do Polski, gdzie był księdzem rezydentem w Morkowie.