Reklama

Potrzeba entuzjazmu, uroku i fascynacji!

Niedziela łódzka 49/2007

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Paweł Lisowski: - Od dwudziestu lat prowadzi Ojciec duszpasterstwo studentów w Poznaniu. Kiedy zrodziła się myśl, że młodym potrzebne jest nie tylko słowo, ale i obraz, i doświadczenie spotkania?

O. Jan Góra: - To było w czasie jakiegoś posiłku u Ojca Świętego, kiedy Jan Paweł II powiedział, że Gutenberga trzeba przełożyć na obraz. Później to mi się wiele razy potwierdzało. Szczególną pieczęcią są słowa Ojca Świętego z „Tryptyku Rzymskiego”, kiedy stoi na progu Kaplicy Sykstyńskiej i powiada: „Ta księga czekała na swój obraz, obraz jest dopełnieniem księgi”. Obraz jest dopełnieniem słowa, dlatego w duszpasterstwie musimy działać również obrazem.

- W jakim kierunku będzie się rozwijała Lednica? Czego potrzeba dziś młodym ludziom, Kościołowi, czy może nawet dalej, Europie?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Myślę, że potrzeba entuzjazmu, uroku i fascynacji. Kultura europejska zestarzała się, straciła fascynację własnymi korzeniami i dlatego potrzeba jej powrotu do Chrystusa. On jest jedynym, który zyskuje przy bliższym poznaniu, a nie traci. I dlatego potrzeba Europie rechrystianizacji, ażeby po prostu na nowo odnalazła entuzjazm, urok, fascynację. Idziemy tam, gdzie jest radość, entuzjazm, gdzie na nas ktoś czeka. Usługi techniczne są porównywalne i standardy też. Ale urok, fascynacja, entuzjazm to są rzeczy nie do kupienia, nie do zastąpienia.

- Wspomniał Ojciec o spotkaniu z Papieżem. Wiele razy Ojciec mówił o miłości do niego, posiada Ojciec niezwykłe pamiątki-relikwie Jana Pawła II, ale jak przekazywać jego naukę młodym i to właśnie teraz, po odejściu Ojca Świętego?

- Pamiątki są właśnie wspomnianym obrazem, czymś takim jak w „Panu Tadeuszu” tabakiera w rękach księdza Robaka. Skupiają uwagę, ale myślę, że trzeba to robić tak samo jak Papież: z entuzjazmem, trzeba tym żyć. Teza jest prosta: nie może zapalać, kto sam nie płonie.

- Czy od Jana Pawła II Ojciec nauczył się ojcostwa?

- Tak, jest to największy dar, jaki dostałem od Ojca Świętego, to receptura, scenariusz na kapłaństwo, na duszpasterstwo akademickie. Dzisiejszy świat demokracji - w którym wszyscy są „kumple” i równi - jest ubogi. Dopiero ojcostwo może mu przynieść spełnienie. Ojcostwo to jest to, co podziwialiśmy w osobowości Jana Pawła II. On dawał siebie innym. Był dla innych. Maksymalnie zredukował bycie dla siebie. Myślę, że ojcostwo to jest zwycięstwo nad własnym ja, nad byciem dla siebie. I to jest coś, co zawdzięczam Papieżowi, co mnie w życiu ustawiło, co sprawia, że życie jest piękne i bezpieczne.

Reklama

- Wśród wielu inicjatyw podejmowanych przez Ojca jest Jamna, czyli to urokliwe miejsce, w którym się znajdujemy. Co to znaczy dla duszpasterza, że jest tutaj zakorzeniony, że ma taką własność, tę ziemię?

- Ja myślę, że ziemia nie znosi kłamstwa, ziemia nas modeluje. Dlaczego? No bo po prostu wymaga dialogu, opieki, współpracy i poważnego traktowania. Ziemi nie da się oszukać picem-glancem i pozorami. Ja się cieszę, że tu jestem, bo po pierwsze - jestem u siebie, po drugie - pod opieką Matki Najświętszej Niezawodnej Nadziei, w towarzystwie serdecznych osób. Tu jest ojciec Andrzej i jeszcze mam tutaj te chwile wielkie, błogosławione, które spędzam od rana do wieczora w obecności krzyża, który w Wielki Piątek roku 2005 trzymał w rękach Ojciec Święty Jan Paweł II. Jest to dla mnie chwila szczęścia, chwila refleksji, nabierania sił i dystansu: twórczego, kreatywnego dystansu do tego, co robię.

- Będziemy gościć Ojca na rekolekcjach akademickich w Łodzi. Temat brzmi „Trzeba się wam powtórnie narodzić”, ale wiem, że Ojciec chce przywieźć niezwykłe znaki. Czy możemy o tym porozmawiać?

Reklama

- Tak, oczywiście. Zapowiadam, że przyjadę z krzyżem Jana Pawła II, tym krzyżem, który On trzymał w rękach, i który trzymał Jego, bo tak się wzajemnie trzymali: krzyż trzymał Papieża, Papież trzymał krzyż. Następnie pragnę, aby przybyła Matka Najświętsza, Matka Niezawodnej Nadziei w swoim cudownym, pięknym, koronowanym przez Papieża obrazie nadziei. Wreszcie, chcę przywieźć odlew dłoni jako znak ojcostwa, które się udzielało, i które nam błogosławiło. Sam odlałem tę rękę i jest ona w brązie pozłacanym zrobiona. I chciałbym z tymi znakami przybyć do Łodzi, do młodzieży, opowiedzieć im o wielkiej miłości Boga, która się udziela, o inicjatywie miłości Boga idącego ku nam w przededniu Świąt Bożego Narodzenia. „Trzeba się wam powtórnie narodzić”, co to znaczy dla tej miłości, trzeba się nam powtórnie narodzić dla tej wrażliwości, by nie odrzucić, ale przyjąć miłość, udzielającą się miłość Boga od Jezusa Chrystusa.

- Gdy spotyka Ojciec młodego człowieka, nieznanego, nieraz zagubionego, jak Ojciec do niego dociera, jakim słowem?

- Ludzie lubią być traktowani poważnie i myślę, że dla mnie sposobem poważnego traktowania ludzi jest zaproszenie ich do domu, do pracy, do modlitwy. Zaproszenie do pracy, czego się nie wstydzę. Już św. Benedykt budował Europę modlitwą i pracą. Wydaje mi się, że często w naszych duszpasterstwach brakuje pracy. Są byle jakieś tam porządki. Myślę, że trzeba pokazać młodzieży możliwość poważnej pracy, bo praca i modlitwa budują człowieka, tak jak zbudowały Europę.

- Ojciec jest oddany całym sercem Matce Bożej, ale które Jej wyobrażenie jest dla Ojca najważniejsze…?

- Bardzo bliska, najbliższa jest mi niewątpliwie Matka Boża Niezawodnej Nadziei z Jamnej. Dlaczego? Sam się angażowałem w powstawanie tego obrazu, sam prosiłem, aby miała zieloną suknię, suknię nadziei. Prosiłem, aby była tak piękna, że każdy mężczyzna, gdy przy Niej stanie, nie będzie mógł odejść, tak będzie zapatrzony, zauroczony. Niemniej jednak, tak samo jak godzę się na wielość fotografii własnej matki, tych z lat wcześniejszych i późniejszych, tak samo całym sercem witam inne wyobrażenia: Matkę Bożą z Jasnej Góry, gdzie jest Jej stolica, Matkę Bożą z Ostrej Bramy, bardzo wpisaną w Polską kulturę, i wszystkie nasze regionalne wizerunki, które pokazują mnogość łask, koloryt tych łask, którymi Matka Najświętsza nas obdarowuje.

Ojciec Jan Góra OP
urodził się w 1948 r. w Prudniku koło Opola, jest dominikaninem (śluby wieczyste 1972), kapłanem (1974),doktorem teologii (1981), duszpasterzem akademickim w Poznaniu (1987), rekolekcjonistą, prozaikiem, twórcą i animatorem ośrodków duszpasterskich na Jamnej, w Hermanicach i nad Lednicą. Od 1997r. organizuje spotkania młodych Lednica 2000, które pod Bramą III Tysiąclecia w kształcie ryby gromadzą co roku w pierwszą sobotę czerwca ponad 100 tys. uczestników. Ojciec Jan Góra jest niestrudzonym propagatorem nauczania Jana Pawła II. W dniach 9-12 grudnia poprowadzi w bazylice archikatedralnej w Łodzi w rekolekcje adwentowe dla studentów i maturzystów na temat: „Trzeba się wam powtórnie narodzić”. Ojciec Jan posiada swoją stronę internetową: www.jangora.pl

2007-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Św. Teresa z Lisieux

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

pl.wikipedia.org

Teresa urodziła się 2 stycznia 1873 w Alençon - mieście we francuskiej Normandii. Była najmłodszą córką Ludwika i Zelii Martinów, przykładnych małżonków i rodziców, ogłoszonych wspólnie błogosławionymi 19 października 2008 r.

Drodzy bracia i siostry,
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Strefa Gazy/ Flotylla Sumud ogłosiła stan wyjątkowy z obawy przed interwencją Izraela

2025-10-01 20:36

[ TEMATY ]

strefa gazy

pixabay.com

Alarm

Alarm

Izraelska marynarka wojenna rozpocznie przechwytywanie łodzi z flotylli Global Sumud w ciągu godziny. Na pokładach jednostek ogłoszono stan wyjątkowy - poinformowali w środę organizatorzy akcji, cytowani przez agencję Reutera.

Flotylla poinformowała, że w jej okolicy dostrzeżono 20 izraelskich okrętów wojennych. Dodano, że okręty zbliżyły się na odległość ok. 3 mil morskich. Flotylla ogłosiła wcześniej, że znajduje się mniej niż 80 mil morskich (ok. 148 km) od blokowanej Strefy Gazy.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję