W poznańskiej katedrze biskup pomocniczy archidiecezji poznańskiej dziękował za to, co Pan Bóg uczynił w życiu Jana Pawła II, a przez jego życie dla świata, Kościoła i dla nas oraz za jego świadectwo o zmartwychwstałym Chrystusie.
Bp Stułkowski przypomniał, że 17 maja miała odbyć się narodowa pielgrzymka do Rzymu z okazji 100. rocznicy urodzin św. Jana Pawła II i Msza św. pod przewodnictwem papieża Franciszka, jednak z uwagi na panującą pandemię uroczystości nie odbędą się w wyznaczonym terminie.
W homilii zaznaczył, że Karol Wojtyła był duszpasterzem z powołania, który konsekwentnie realizował słowa zawarte w swej pierwszej encyklice „Redemptor hominis” z 1979 r., że człowiek jest drogą Kościoła.
„Jan Paweł II miał świadomość, że Kościół nie może dziś czekać na człowieka ani w Watykanie, ani w kościele parafialnym, lecz powinien do niego wychodzić, szukać go tam, gdzie on jest” – podkreślił kaznodzieja.
Zaznaczył, że papież Polak mniej troszczył się o struktury, urzędy, instytucje, honory czy zaszczyty. „Żaden papież przed nim tyle nie podróżował, stał się proboszczem całego świata, który nieustannie odbywał wizyty duszpasterskie wśród swoich parafian” – stwierdził biskup.
Przypomniał, że Jan Paweł II wielokrotnie decydował się na gesty, które dziś wydają się oczywiste, jak wywiady książkowe czy prasowe, wydanie płyty „Abba, Pater” czy autobiograficzne, osobiste książki, będące zaproszeniem do jego świata wewnętrznego.
Bp Stułkowski zwrócił uwagę, że pontyfikat Jana Pawła II był odsłanianiem Chrystusa w człowieku, a „w szukaniu wiary już ujawnia się pewna forma wiary”, jak pisał papież Polak.
Biskup pomocniczy poznański zauważył, że Jan Paweł II znalazł kapitalną formułę dotarcia do człowieka z Ewangelią, nawiązującą do stylu nauczania Jezusa.
„Wiedział, że ludzie nie oczekują dziś od Kościoła moralizatorstwa, instruktaży politycznych czy propozycji rozwiązań ekonomicznych. Dostrzegał nasilający się duchowy głód wieczności i potrzebę wartości nieprzemijających” – podkreślił kaznodzieja.
Przypomniał papieskie słowa, że „pożytek z wiary nie jest przeliczany na żadne dobra, bo spotkanie z Bogiem ma wartość samą w sobie, nie jest narzędziem do czegokolwiek”.
Po Mszy św. okolicznościowy wykład na temat „Jan Paweł II promotor świeckich” wygłosił ks. prałat dr Paweł Deskur. Spotkanie zakończyło nabożeństwo majowe.
Św. Agnieszko z Montepulciano! Czy Ty rzeczywiście jesteś taka doskonała?
Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.
Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -
CZYTAJ DALEJ
_1744892545.jpg)
