Reklama

Muzeum Diecezjalne ma już 10 lat

W bieżącym roku przypada 10. rocznica powstania Muzeum Diecezjalnego w Rzeszowie, które na trwałe wpisało się w pejzaż kulturalny diecezji rzeszowskiej i jest także liczącą się placówką kulturalną na Podkarpaciu

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Muzeum erygował biskup rzeszowski Kazimierz Górny dekretem z dnia 15 sierpnia 1997 r. Pierwszym dyrektorem został ks. Franciszek Dziedzic, który pełnił wtedy funkcję proboszcza parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Rzeszowie (Staroniwa), absolwent Wydziału historii Sztuki Uniwersytetu Jagiellońskiego, malarz. Ponad rok trwały prace przy organizowaniu muzeum, które otrzymało na początek pomieszczenia w podziemiach gmachu Kurii Diecezjalnej w Rzeszowie przy ul. Zamkowej 4. Uroczyste otwarcie Muzeum odbyło się 25 września 1998 r., w ramach rzeszowskich obchodów Europejskich Dni Dziedzictwa Kulturowego.
Rzeszowskie Muzeum Diecezjalne zajmuje się przede wszystkim gromadzeniem zabytków sztuki sakralnej, wyłączonych już z kultu, a znajdujących się na terenie diecezji rzeszowskiej. W ciągu zaledwie 10 lat jej funkcjonowania zgromadzono kilkaset eksponatów sztuki sakralnej. Zbiory są bardzo różne i z różnych okresów. Zasadniczy trzon zbiorów stanowią: rzeźby gotyckie, rzeźby i obrazy barokowe, szaty i naczynia liturgiczne oraz księgi liturgiczne. Do cenniejszych eksponatów należą m.in. XIV-wieczny Krucyfiks (pochodzący z kościoła w Rożnowicach), XVI-wieczna rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego (ze Sławęcina), XVII-wieczny obraz przedstawiający Chrystusa u słupa (z Czudca), XVII-wieczna rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego (z Lubli), gotycka figura Matki Bożej, wykonana przed 1410 r. w stylu Pięknych Madonn (z okolic Jasła), feretron przedstawiający Matkę Bożą Niepokalaną na globie ziemskim, depczącą głowę węża, wykonany w 1698 r. w kręgu szkoły Dolabellego (z Bączala Dolnego), stacje Drogi Krzyżowej z przeł. XVII/ XVIII wieku (z Osieka Jasielskiego) oraz zespół zabytkowych monstrancji z przeł. XVIII/XIX wieku. Ciekawa też jest kolekcja 12 Apostołów ze szkoły Wita Stwosza, kolekcja kilku figur św. Jana Nepomucena z różnych okresów. Można też zobaczyć unikatowy zespół obiektów wojskowego ołtarza polowego z czasu I wojny światowej oraz ołtarzyk polowy oddziału partyzanckiego z czasu II wojny światowej. Z każdym rokiem Muzeum wzbogaca się o nowe eksponaty. Muzeum otrzymało niektóre przedmioty od kolekcjonerów prywatnych. Zasługą Muzeum jest też ratowanie często bezcennych zabytków kultury sakralnej przed bezpowrotnym zniszczeniem. Wyłączone z kultu, bez należytej opieki nie miałyby szans na przetrwanie. Muzeum poddaje je niezbędnym zabiegom konserwatorskim, a następnie udostępnia zwiedzającym. Oprócz obiektów zabytkowych w Muzeum organizowane są wystawy dzieł współczesnej sztuki religijnej. Muzeum prowadzi także działalność naukowo-badawczą. Przy okazji zakończenia prac konserwatorskich przy obiektach, które są własnością Muzeum, czy też konserwacjach obiektów będących w kulcie, organizowane są prezentacje, połączone z sesją naukową dla historyków sztuki. Ponadto Muzeum organizuje lekcje z historii sztuki dla młodzieży.
Funkcjonowanie Muzeum i jego stały rozwój jest możliwy przede wszystkim dzięki ogromnemu zaangażowaniu ks. Franciszka Dziedzica. Wszystko to jest możliwe dzięki wsparciu Biskupa Rzeszowskiego oraz dotacjom diecezji rzeszowskiej, władz państwowych, konserwatora zabytków oraz licznych ofiarodawców.
Muzeum Diecezjalne jest specyficzną placówką kulturalną. Eksponowana jest w nim bowiem kultura religijna katolickiej wspólnoty. I choć nie jest miejscem sakralnym, to jednak obiekty tam zgromadzone pobudzają do refleksji i ukazują ponadczasowe wartości, które są świadectwem wiary poprzednich pokoleń.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2008-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kalendarz Adwentowy: Gdy królestwo przychodzi bardzo blisko

2025-12-06 21:00

[ TEMATY ]

Kalendarz Adwentowy 2025

Karol Porwich/Niedziela

• Iz 11, 1-10 • Ps 72 • Rz 15, 4-9 • Mt 3, 1-12
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Józef Wilkoń od drewnianych pastuszków apeluje o… zgodę narodową!

2025-12-07 18:02

[ TEMATY ]

dr Milena Kindziuk

Red

Kościół pokamedulski na warszawskich Bielanach, druga niedziela Adwentu. Trwa Msza odprawiana przez biskupa Michała Janochę. W prezbiterium – istna arka Noego: osły, woły, kury, ryby.... Pastuszkowie z tobołkami oraz inne rzeźby autorstwa Józefa Wilkonia. Blisko ołtarza żłóbek z sianem – jeszcze pusty, obok postacie Maryi i Józefa.

Drewniane figury zostały odrestaurowane, był to ich pierwszy publiczny pokaz, teraz trafią na swoje miejsce, wyznaczone im ćwierć wieku temu przez ks. Wojciecha Drozdowicza: do słynnej szopki przy bielańskim kościele, nieopodal UKSW.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję