Zabawa

- Kilka lat temu postanowiliśmy podczas wieczornej modlitwy czytać wspólnie Pismo Święte - mówią Joanna i Krystian, rodzice 9-letniej Jagody i 6-letniej Kasi. - Początkowo szło nam opornie. Mimo naszych starań dzieci ciągle rozpraszały się, niewiele rozumiejąc. Z czasem zaczęliśmy nawet traktować ten element jako swoisty balast. Kiedy jednak wpadliśmy na pomysł, aby spróbować zainteresować córki używając języka i komunikacji właściwej dzieciom, wówczas nasze pociechy wyraźnie zainteresowały się treścią i z czasem stały się prawdziwymi dziecięcymi ekspertami od Biblii. W tym roku starszą Jagodę okrzyknięto w jej szkole klasowym biblistą. - Nasz sposób praktykowany od czterech lat jest bardzo prosty - opowiada Joanna. - Każdego wieczoru zasiadamy obok siebie, w rodzinnej wspólnocie, każdy na swoim ulubionym miejscu. Na początku mąż otwiera przypadający na ten dzień fragment Ewangelii i pyta dzieci, kto dziś będzie czytany. - W ten sposób nasze maluchy nauczyły się, że są cztery wersje tej samej Ewangelii, a każda z nich ma swojego autora - dopowiada Krystian. Następnie każdy z domowników zgaduje swój typ. A jak to u dzieci bywa, z czasem pojawiły się zdrobnienia imion ewangelistów: jest więc „Matek” czyli św. Mateusz oraz „Kaszek” czyli św. Łukasz. - Póki co, pozostałych dwóch jeszcze się uchowało - śmieją się rodzice. Nagrodą zaś dla zwycięzcy, który właściwie odgadnie autora Ewangelii, są brawa reszty rodziny.

Wiedza

Po tym wstępie ojciec odczytuje głośno fragment, dzieci zaś pilnie słuchają, gdyż wiedzą, że za chwilę będą im zadawane pytania: - „Kogo ujrzała Maria Magdalena, kiedy przyszła do grobu, pytam młodszą Kasię?” - opowiada Krystian niedawną sytuację. - A równolegle słyszę mruczącą pod nosem Jagodę - „Łatwizna! Dlaczego Kasia ma takie proste?” - Po chwili dopytuję więc straszą córkę, co znaczy „Rabbuni” oraz w jakim to języku. I proszę mi wierzyć, że ponad 90% odpowiedzi jest poprawnych. - Czasem wręcz jesteśmy zaskoczeni, że dziewczynki znają i kojarzą fakty, których my nie zauważamy - wtrąca Joanna. - Niedawno zamieniliśmy się rolami i dzieci przepytywały nas. Proszę nie pytać o rezultaty. Powiem tylko, że polegliśmy. A ile było przy tym śmiechu i dumy wśród zwycięzców!

Wrażliwość

Rodzice zwracają uwagę, że nie wiedza biblijna jest w tym wszystkim najważniejsza. - Zauważyliśmy z mężem, że Jagodę i Kasię interesują zwłaszcza dylematy moralne, których w Piśmie Świętym nie brakuje - mówi Joanna. Wzorem rodziny jest zawsze Pan Jezus. „Jak myślisz, dlaczego Jezus tak powiedział, czy ty zrobiłabyś tak samo?” - to bardzo ważne pytania, które uczą właściwego osądu i wrażliwości sumienia. Dzieciom, jak twierdzą rodzice, dzięki systematycznej lekturze słowa Bożego bardzo wyostrzył się zmysł moralny. Nie dość, że są w stanie właściwie ocenić dane wydarzenie, to jeszcze wyraźnie zaczęły się do niego ustosunkowywać w optyce chrześcijańskiej. Krystian: - Bardzo lubimy czytać przypowieść o synu marnotrawnym i przypatrujemy się jej na różne sposoby. Ostatnio np. odkryliśmy miłość ojca, który pomimo zdrady osobiście wypatrywał powrotu sprzeniewierzonego syna. I ten epizod odpowiednio wyakcentowany przez długi czas przewijał się w rozmowach z córkami, które cieszyły się reakcją ojca. - Tato, ty też byś tak zrobił - usłyszałem wówczas.

Wiara

Podobnie jednak jak sama wiedza biblijna, także i wrażliwość moralna nie wyczerpują bogactwa, które niesie ze sobą Biblia. - Mając wiarę w siłę Bożego słowa, które ma moc zbawić każdego człowieka, staramy się, aby Stary i Nowy Testament nie były tylko instrukcją, jak dobrze żyć - twierdzą zgodnie rodzice. - Chcemy dzieciom pokazać, że w Ewangelii jest żywy Bóg, który jest miłośnikiem człowieka, którego człowiek pociąga i który poświęcił się aż po krzyż dla każdego z nas - mówi Krystian. - Bo weźmy choćby wspomnianą przypowieść o synu marnotrawnym. Jest ona uniwersalna i w pewnym sensie dotyczy każdego człowieka. Pokazuje też, jaką postawę przyjmuje w stosunku do nas - grzeszników Bóg. Wiążąc wersety biblijne z konkretnym doświadczeniem szkoły, przedszkola czy podwórka naszych córek sprawiamy, że treść Pisma Świętego staje się dla nich aktualna i jasna. „Jak uważasz, co zrobiłby w tej sytuacji Jezus” - to kolejne bardzo ważne pytanie, które rodzice muszą stawiać swoim dzieciom, a te powinny się do niego po swojemu odnieść. A rezultaty? Odpowiedzią na to pytanie jest przypowieść o siewcy - odpowiadają Joanna i Krystian.

Dyscyplina

Aby skupić się na tym, co ważne, podczas wieczornej modlitwy obowiązują ustalone zasady. Nikt nie wychodzi bez powodu z pokoju, nie kręci się, nie przerywa i nie wrzuca dygresji. Joanna: - Uznaliśmy z mężem, że podczas modlitwy uczymy dzieci pozycji godnej, a jednocześnie wygodnej, np. siedzenia po turecku. Wymagało to i nadal wymaga upomnień, ale korzyści są dużo większe. Taka postawa sprzyja słuchaniu, i po kilku latach widzimy, że przeradza się u dzieci w zdrowy nawyk. Dziewczynki skupiają się na słuchaniu, mając przy tym możliwość kształtowania własnej refleksji, a przy okazji uwagi i pamięci. Byle jakie przeczytanie fragmentu Pisma Świętego nie przejdzie - komentuje Krystian. - Czasem kiedy przychodzę zmęczony późnym wieczorem z pracy i próbuję „odbębnić” swój obowiązek, zaraz pojawiają się protesty. I trzeba wziąć się w garść. Ważne jest również i taki detal, aby rodzinny egzemplarz Biblii miał swoje stałe miejsce na półce. - Nasz znajduje się obok innych książek, ale jako najważniejszy, zawsze leży na wierzchu. Zwracamy córkom uwagę, że nie powinno na nim nigdy nic leżeć.

Boży doping

Rodzice cieszą się, że przygoda ich dzieci z Pismem Świętym rozwija się. - Ale my również korzystamy z naszych wieczornych rozważań - twierdzi Joanna. - Wyczytałam kiedyś, że wypowiedziane Boże Słowo jest skuteczne i sprawia, co ogłasza. Trochę tak właśnie jest z nami, bo dostrzegamy, że ono zmienia również nas. Z dzisiejszej perspektywy za nic w świecie nie oddałabym tych codziennych 20 minut spędzonych każdego wieczoru wspólnie z Bogiem, który dzięki Ewangelii staje się nam coraz bliższy.