Żywioł zniszczył tysiące domostw i gospodarstw w całym województwie podkarpackim. Woda zalała wiele miejscowości, w diecezji rzeszowskiej. Z powodzią zmagało się Jasło, Dębica, Gorzyce, Mielec, Ropczyce, Sędziszów Małopolski, Strzyżów, Tarnobrzeg, Rzeszów i wiele, wiele innych większych lub mniejszych miejscowości. Dziś przejeżdżając przez te miejscowości, widać dramat ludzi, którzy stracili wiele, a czasem wszystko, co mieli.
Woda niosła spustoszenie
Reklama
Niewątpliwie największa tragedia rozegrała się we wsi Koćmierzów koło Sandomierza. To tu 19 maja pękł wał na Wiśle. To w tym miejscu, jak przez otwarte wrota wkroczyła niszczycielska siła żywiołu, która mieszkańcom okolicznych miejscowości zabrała nie tylko dorobek życia, ale też nadzieję na lepsze jutro i sens życia, radość z każdej okupionej ciężką pracą i wyrzeczeniami rzeczy. Z takim samym impetem jak w domy uderzyła w ich człowieczeństwo, podłamała ich psychicznie. - Mieszkam tu już 50 lat, ale takiej powodzi nie przeżyłam - mówi Zofia Zygarlicka. Jej dom nr 35 znajduje się kilkaset merów od zabudowywanej wyrwy w wale. Woda zabrała jej wszystko, stodoła nadaje się tylko do rozbiórki, w miejscu przechowywanego przed powodzią drewna na opał, dziś leżą pozostałości mebli. W zamian Wisła naniosła kilkumetrowe wydmy piachu. I to pod nimi zostały warzywniak, ogród, pole zasadzone ziemniakami, zbożem - pokazuje zrozpaczona 69-letnia kobieta. W takiej samej sytuacji znajdują się jej sąsiedzi. Tylko piasku, mułu, odoru, komarów i powalonych drzew tam nie brakuje. - Nie mam nawet płaszcza na zimę - mówi zalewając się łzami kobieta. I właśnie nadchodzącej zimy dzisiaj powodzianie boją się najbardziej.
Wyspa nadziei to klasztor Sióstr Dominikanek w Wielowsi
W niektórych miejscach woda ustąpiła dopiero jakieś trzy tygodnie temu, w innych jeszcze stoi. Mury zalanych prawie pod sam dach domów nie zdążyły wyschnąć, co uniemożliwia remonty. Instalacje centralnego ogrzewania zniszczył żywioł, a ściany nieogrzewanych domów, pod wpływem mrozu, popękają. Drewno na opał popłynęło, żywność w zastraszającym tempie drożeje. Poszkodowani w powodzi nie mają praktycznie żadnych mebli, sprzętu AGD, żadnych zapasów żywności na zimę. Nie mają nic… W tym morzu bezradności swoistą wyspą jest dla nich klasztor sióstr Dominikanek w sąsiedniej Wielowsi. Tu zawsze mogą liczyć na pomocną dłoń. Zakonnice prowadzą własne gospodarstwo i z niego się utrzymują. I ciężko pracują. Teraz jeszcze ciężej niż przed powodzią. W klasztornym korytarzu stoi 6 wiader obranych ziemniaków. Dominikanki od początku tragedii gotują obiady dla powodzian. Na początku osobiście je rozwoziły. Do ich kuchni do dzisiaj przychodzą ludzie. Były dni, że wydawały ok. 500 obiadów. Ale dokładnie nie wiedzą ile, bo jedna osoba przychodzi i prosi o obiad dla całej rodziny - 3, 4, 5 porcji. Zakonnice organizują też pomoc materialną dla poszkodowanych w powodzi. Trafia ona tu z całej Polski. Starają się też dodać otuchy zrezygnowanym powodzianom. Doskonale rozumieją ich ból, rozpacz, niemoc, bo same ucierpiały w powodzi. W ubiegłym roku zakończyły kapitalny remont wszystkich budynków. Przeprowadziły go jako wotum na przyszłoroczny jubileusz 150-lecia obecności ich zgromadzenia w Wielowsi. Niestety, żywioł zniweczył ich prace. I wszystko muszą zacząć od nowa. - Widać Pan Bóg przyjął naszą ofiarę - mówi s. Beata Talik - przełożona domu. - Ale nam jeszcze nie jest tak źle, tych ludzi mi najbardziej szkoda. My zakonnice inaczej patrzymy na tę tragedię - dodaje. Zapytana o sens tego dramatu, odpowiada krótko: Wszyscy musimy zbliżyć się do Boga…
Potrzebna pomoc ludzi dobrej woli
Żywioł okazał się sprawiedliwy jak śmierć. Woda nie oszczędziła nikogo. Nie tylko bardzo biednych, ale też dobrze sytuowanych. Jak tych z ul. Lądowisko Jana Pawła II w Wielowsi. Domy na tym tarnobrzeskim osiedlu, z których „najstarszy” ma 5 lat, przed powodzią były piękne. Teraz z zewnątrz wyglądają jak biedronki, odarte z tynku, płyt, styropianu. - Najważniejsze, że jesteśmy zdrowi - komentuje to, co spotkało jego i sąsiadów Paweł Farbisz. Powódź w równym stopniu zabrała wszystko tak tym, którzy nie mieli prawie nic, jak i tym, którzy na utrzymanie rodziny ciężko pracowali za granicą. - 3 tygodnie temu wróciłam do domu i... załamałam się, kiedy zobaczyłam swój dom, który wykańczałam kosztem wielu wyrzeczeń - mówi jedna z mieszkanek Wielowsi. I po chwili dodaje: - Widocznie tak miało być… Powodzianie z każdej zalanej miejscowości podkreślają, że bez pomocy ludzi dobrej woli ciężko im będzie stanąć na nogi.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Maj i czerwiec to miesiąc personalnych zmian wśród duchownych. Przedstawiamy bieżące zmiany księży proboszczów i wikariuszy w poszczególnych diecezjach.
Biskupi w swoich diecezjach kierują poszczególnych księży na nowe parafie.
Znaczenie wyniesienia do chwały ołtarzy, sprawach związanych z procesami beatyfikacyjnymi i kanonizacyjnymi a także osobistych spotkaniach ze zmarłym niedawno papieżem Franciszkiem mówi w wywiadzie dla KAI kardynał Marcello Semeraro. Dziś w Braniewie, prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych będzie przewodniczył uroczystości beatyfikacyjnej 15 sióstr - Męczennic II Wojny Światowej ze Zgromadzenia Sióstr Świętej Katarzyny
O. Stanisław Tasiemski OP (KAI): Księże Kardynale jakie znaczenie - dla Polski, dla Europy - ma beatyfikacja sióstr zamordowanych na Warmii w 1945 roku?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
