Dla ks. Krzysztofa Ziółkowskiego, delegowanego do tworzenia parafii na osiedlu „Victoria” w Radzyminie, rok 2010 był dobry. W czerwcu, w 11. rocznicę wizyty Jana Pawła II w tym mieście, wmurowano kamień węgielny w fundamenty budowanej świątyni. A w końcu roku budowany przez ks. Ziółkowskiego kościół dedykowany Papieżowi nabrał konkretnego kształtu.
- Udało się już wybudować dom parafialny i kilka metrów murów kościoła. To duży sukces, także mój osobisty - przyznaje kapłan. Jak można przypuszczać, w tym roku prace też będą posuwały się szybko naprzód, ale na zakończenie budowy trzeba będzie poczekać co najmniej 5-7 lat.
Z pewnością życzliwość będzie tym większa, im bliżej do majowych uroczystości beatyfikacyjnych. - Czekamy bardzo na tę chwilę, dla mnie będzie to moje osobiste oczekiwanie - mówi ks. Krzysztof. - Czujemy się wyróżnieni, że jako pierwsi w Polsce budujemy kościół dla Ojca Świętego. To nasze wotum wdzięczności, bo dzięki niemu o Radzyminie sobie przypomniano.
Spłacając dług
Reklama
Gdy w czerwcu ub.r. ordynariusz warszawsko-praski abp Henryk Hoser wmurowywał kamień węgielny pod budowę, działo się to dokładnie 11 lat po wizycie Papieża w Radzyminie. Na pamiątkę wizyty ten dzień zawsze jest obchodzony w Radzyminie uroczyście. Właśnie podczas jednej z takich uroczystości, przed kilkoma laty, pomysł budowy kościoła pw. Jana Pawła II rzucił ówczesny ordynariusz warszawsko-praski abp Sławoj Leszek Głódź. Gdy Jan Paweł II będzie już błogosławionym, jego imię będą nosiły kościoły na całym świecie - przewidywał arcybiskup, - ale Radzymin będzie pierwszy.
Papież nawiedził Radzymin w 1999 r., podczas wizyty w nowo powstałej wówczas diecezji. Spotkał się z żyjącymi bohaterami wojny polsko-bolszewickiej, modlił się na cmentarzu, gdzie spoczywają szczątki polskich żołnierzy poległych w Bitwie Warszawskiej w 1920 r., ale także w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. oraz wojennej konspiracji.
„Urodziłem się w roku 1920, w maju, w tym czasie, kiedy bolszewicy szli na Warszawę - mówił Papież. - I dlatego noszę w sobie od urodzenia wielki dług w stosunku do tych, którzy wówczas podjęli walkę z najeźdźcą i zwyciężyli, płacąc za to swoim życiem. Tutaj, na tym cmentarzu, spoczywają ich doczesne szczątki. Przybywam tu z wielką wdzięcznością, jak gdyby spłacając dług za to, co od nich otrzymałem”.
Cmentarz działa na wyobraźnię. Na bramie i mogiłach zawieszono tablice poświęcone żołnierzom pułków walczących o Radzymin. W kaplicy cmentarnej - obraz Matki Bożej Ostrobramskiej, pamiątkowe tablice z urnami z ziemią z Katynia oraz z cmentarzy wojskowych w Grodnie, Nowogródku i Wołkowysku.
Radzymin działał też na władze PRL. Miasto miało być zapomniane. W 1952 r. zlikwidowano powiat radzymiński po to, by ta nazwa nie kuła w oczy i była jak najrzadziej wypowiadana.
Ks. Krzysztof Ziółkowski kiedyś myślał, że tak jak inni duchowni obejmie probostwo z gotowym, stojącym kościołem, plebanią itd. Jednak stało się inaczej. Nie dość, że sam buduje świątynię, to jeszcze pod (wymagającym dla budowniczych) patronatem Papieża Polaka. Gdy budowę rozpoczynał, wiedział jednak, co go czeka. Pochodzi z parafii, gdzie była budowana świątynia.
- Wiedziałem, ile zdrowia i zaangażowania to kosztuje. I ile potrzeba ludzkiego wsparcia - mówi. - I jak ważna jest dobra atmosfera wokół budowy. Tymczasem w Radzyminie ta atmosfera jest - podkreśla. Wszyscy jakby chcieli w budowę mieć jakiś wkład, dołożyć choćby cegiełkę. Wielu bezinteresownie radzi, podpowiada. A to cenne, bo sporo księdzu daje.
I z góry wiedział, ile trzeba cierpliwości, gdy czasem idzie jak po grudzie. Do czasu wmurowania kamienia węgielnego mieli tylko fragmencik, myśleli, że do końca roku uda się zbudować może z 1,5 metra muru. Tymczasem właśnie wtedy - w cudowny sposób - wszystko przyspieszyło i metrów jest już pięć!
W jego życiu - jak podkreśla ks. Ziółkowski - wszystko jakby splatało się z wojną polsko-bolszewicką i postacią Jana Pawła II. Wstąpił np. do seminarium akurat podczas pielgrzymki Papieża do Polski, pracował w parafiach związanych w różny sposób z Bitwą Warszawską albo Ojcem Świętym, na Wawrze, Targówku, w Wołominie i Zielonce. Tym chętniej teraz angażuje się w tę budowę. I w szerzenie kultu Jana Pawła II, choćby przez głoszenie rekolekcji związanych z nauczaniem Papieża Polaka.
Na początku był krzyż
Początki budowy były trudne, i wciąż jest niełatwo, ale widać, że prace posuwają się naprzód. - Na początku mieliśmy tu tylko krzyż, potem małą wiatę, a dziś mamy kaplicę, w której co niedzielę odprawiamy dwie Msze św. - mówi ks. Krzysztof Ziółkowski.
Teraz, ze względu na ziąb, Msze św. są odprawiane na parterze domu parafialnego. Tak jak wcześniej o beatyfikację, tak teraz w kaplicy na „Victorii” modlą się o kanonizację Papieża.
Dziś już nie trzeba wiele wysiłku, żeby wyobrazić sobie, jak kościół będzie wyglądał. Mimo zalegających wszędzie zwałów śniegu, widać, że świątynia (budowana wg projektu architektów z Białegostoku) będzie mieć tradycyjną, zwartą bryłę, nawiązującą do baroku.
Na osiedlu Victoria (nazwa ma przypominać zwycięstwo w Bitwie Warszawskiej), gdzie powstaje papieski kościół, mieszka dziś prawie 2 tys. osób. Z czasem będzie ich więcej, bo nowych domów i ludzi wciąż przybywa. - Taki patron na pewno zintegruje ludzi, ułatwi asymilację w nowym miejscu. Bo większość mieszkańców osiedla to przyjezdni - mówi ks. prał. Stanisław Kuć, dziekan dekanatu radzymińskiego, wspierający budowę.
Miejsce kultu
Oficjalny wniosek o patronat dla powstającej świątyni miał dotrzeć do kurii warszawsko-praskiej w końcu ubiegłego tygodnia. Bo jest już pewność, że Patron zostanie wyniesiony na ołtarze. Wszyscy spodziewają się, że na reakcję arcybiskupa długo po beatyfikacji nie będą czekać.
Zgodnie z wolą abp. Henryka Hosera, świątynia ma być sanktuarium, miejscem kultu Jana Pawła II. - Chcielibyśmy mieć relikwie Papieża. Byłoby to coś niezwykłego - mówi ks. Ziółkowski.
Na razie jednak trwa budowa. Potrwa co najmniej kilka lat. Kiedy się zakończy, to zależy. - Życzliwość ludzi jest duża. A im będzie większa, tym szybciej kościół stanie - mówi ks. prał. Stanisław Kuć. Ale sama życzliwość nie wystarczy. Tempo budowy świątyni zależy od finansów, czyli hojności ludzi. Dlatego ks. Krzysztof Ziółkowski jeździ po parafiach, rozprowadza cegiełki, prosi o wsparcie budowy.
Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy
świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę -
czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt
wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii.
Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze
odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene
nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane
i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”.
Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia
jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia
i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy
jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość,
nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala
Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji
kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi
jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia.
Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny
do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy
wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale
cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu.
Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie.
Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by
je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała
sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło.
Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu,
albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim
życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości.
Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask
na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii
św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że
i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością.
Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie
jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec
osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę,
że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
Relikwie świętego Carlo Acutisa podczas spotkania młodych Lite for Life w Wambierzycach
Święty Carlo Acutis to młody człowiek, który swoim krótkim życiem pokazał, że świętość jest możliwa także w XXI wieku. Wyróżniała go niezwykła dojrzałość wiary i konsekwencja w codziennych wyborach. Nie uciekał od świata młodych, ale potrafił odnaleźć w nim głębię – grał w gry komputerowe, korzystał z internetu, miał przyjaciół. A jednocześnie żył tak, jakby codziennie chciał zostawić po sobie ślad miłości Boga. To właśnie jego świadectwo stało się punktem odniesienia dla rozpoczętej w diecezji świdnickiej peregrynacji relikwii.
28 września w kolegiacie Matki Bożej Bolesnej i Świętych Aniołów Stróżów w Wałbrzychu zainaugurowano czas nawiedzenia relikwii świętego nastolatka. W związku z tym wydarzeniem przez całą niedzielę kazania głosił ks. Aksel Mizera, wikariusz parafialny. Jego słowa, pełne odniesień do życia Carlo, wybrzmiały szczególnie mocno.
Parafia św. Andrzeja na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na spotkanie z RapPedagogiem
Już w tę niedzielę, 5 października, parafia św. Andrzeja Apostoła na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na wyjątkowe spotkania z Dobromirem Makowskim – RapPedagogiem – pedagogiem, streetworkerem, wykładowcą i raperem, który dzieli się swoją historią życia, nawrócenia i działania Boga.
– To nie będzie typowy wykład. Będzie HIP-HOP, prawdziwe świadectwo i rozmowa – wszystko, co porusza i zostaje w sercu – zachęcają organizatorzy. O godzinie 16.00 rozpocznie się spotkanie RapPedagoga z rodzicami, a o godzinie 19.00 spotkanie z młodymi. Zaproszona jest młodzież od 7 klasy szkoły podstawowej. Wstęp na oba spotkania jest wolny!
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
