Reklama

Pożegnanie ks. kan. Mieczysława Kornagi

25 lipca br. w szpitalu zmarł 73-letni ks. kan. Mieczysław Kornaga. Ta śmierć napełniła smutkiem nie tylko rodzinę, bliskich i znajomych, ale całe wspólnoty kilku parafii, w których pracował jako duszpasterz. Odszedł do Pana kapłan „z klasą”, wychowany na wzorcach swoich poprzedników z archidiecezji lwowskiej, z której pochodził

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Urodził się 8 lipca 1938 r. w Wólce Krowickiej, parafia Lubaczów. Wychowywał się w rodzinie wielodzietnej. W kwietniu 1944 r. przeżył spalenie wsi rodzinnej przez oddziały UPA, tułaczkę za San, powrócił do Wólki K. i w 1957 r. ukończył Liceum Ogólnokształcące w Lubaczowie. Poszedł w ślady starszego o 5 lat brata Józefa i wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego Archidiecezji Krakowskiej. Po 6. latach studiów filozoficzno - teologicznych, 21 czerwca 1963 r. otrzymał święcenia kapłańskie w katedrze Wawelskiej z rąk późniejszego papieża bp. Karola Wojtyły. Powrócił do rodzinnej archidiecezji z siedzibą w Lubaczowie i pracował jako wikariusz w parafiach: Cieszanów, Oleszyce, Stary Dzików, Płazów, Lubycza Królewska, Bełżec, Łukawiec. 1 marca 1979 r. Kuria Biskupia powołała do życia nową parafię w Bihalach. Administrator apostolski archidiecezji w Lubaczowie bp Marian Rechowicz mianował na proboszcza tej parafii ks. Mieczysława Kornagę. Nowy proboszcz z zapałem przystąpił do gruntownego remontu parafialnej świątyni, którą była cerkiew greckokatolicka. Wymieniał w niej zbutwiałe podwaliny i brusy, wstawił nową podłogę, z zewnątrz oszalował ściany, zmienił wykroje okien, zbudował nowy przedsionek, wymienił na kopule i dachu blachę i osadził krzyże, zainstalował w głównym ołtarzu obraz Matki Bożej Uzdrowienia Chorych. Jeszcze przed wojną, w 1938 r. miała się rozpocząć budowa nowego kościoła w Nowej Grobli, miejscowości przynależnej do tej parafii. W czasach wojny zgromadzone materiały wykorzystano do budowy szkoły, część rozkradziono. Ostał się tylko krzyż na poświęconym placu budowy, ale i ten chylił się ku upadkowi. Zastąpiono go nowym dębowym, postawionym w 1972 r. I z niego to 22 maja 1982 r. wypłynęła ciecz przypominająca krew. To „cudowne” zjawisko powtarzało się. Modlili się i nadal modlą wierni i pielgrzymi przy tym krzyżu, a zwłaszcza w pierwsze piątki miesiąca. Odczytano ten znak, jako upomnienie się Chrystusa o swój kościół. Ks. Mieczysław Kornaga stanął na czele powołanego Komitetu Budowy Kościoła, i już w październiku 1982 r. przystąpiono do kopania fundamentów. Prace pod jego przewodnictwem przybiegały sprawnie i jesienią 1984 r. kościół oddano do użytku, a 19 maja 1985 r. uroczyście poświęcił go bp Marian Jaworski.
Doświadczony budowniczy ks. M. Kornaga został przeniesiony w 1985 r. do parafii w Baszni Dolnej. W niej zajął się dokończeniem budowy kościoła filialnego w Borowej Górze i budową nowego w Tymcach. W latach 1994 - 2000 był proboszczem młodej parafii w Młodowie, a w latach 2000 - 2009 w parafii w Cewkowie. W 2009 r. przeszedł na emeryturę. Ordynariusz diecezji bp Wacław Depo spełnił jego prośbę i pozwolił zamieszkać na plebanii w Cieszanowie, w parafii w której rozpoczynał swoją pracę kapłańską. Pomagał proboszczowi ks. kan. Stanisławowi Mizakowi. I przyszła ta nieoczekiwana śmierć.

Reklama

Uroczystości pogrzebowe

Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Cieszanowie. Po południu 28 lipca br. eksporcie z kaplicy do kościoła przewodniczył bp Mariusz Leszczyński. W homilii podzielił się refleksją na temat śmierci, zmartwychwstania i życia wiecznego. Zauważył, że chrześcijaństwo nie jest religią śmierci lecz religią życia. Człowiek, odchodząc od Boga wybiera śmierć. Życie ludzkie na ziemi ma swój kres, dlatego należy wykorzystać każdą chwilę do miłości Boga i ludzi. Uroczystości pogrzebowe odbyły się następnego dnia, 29 lipca. Przewodniczył im pasterz diecezji bp Wacław Depo. Rozpoczynając Mszę św. powiedział, że śp. ks. kan. Mieczysław sprawował posługę w tym miejscu i w tej wspólnocie. Podziękował za solidarność obecności i modlitwy tak dużej liczby przybyłych kapłanów oraz kolegów rocznikowych z seminarium pod przewodnictwem biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej ks. dr. Jana Zająca. Jest ona potrzebnym świadectwem wobec ludzi, przybyłych z różnych miejsc jego posługi duszpasterskiej. którzy otaczają tę trumnę. W homilii bp Wacław Depo zauważył, że życie śp. ks. kan. Mieczysława poprzez łaskę Boga, włączone zostało w tajemnicę zmagania samego Chrystusa o człowieka. Zmarły odpowiedział Bogu na Jego inicjatywę, na Jego wybór i z Chrystusa czerpał moc i siłę. Zadaniem kapłanów w zmaganiu o człowieka jest codzienna modlitwa. W naszej drodze musimy się karmić słowem Boga i przepowiadać Ewangelię. Jak powiedział: - Kapłan ma dotąd głosić Ewangelią, dopóki mu Ewangelia nie wypadnie z ręki. Jej słowa nie są z przeszłości, ale są to słowa życia. Biskup podziękował zmarłemu kapłanowi Mieczysławowi za głoszenia Ewangelii z ambony, na lekcjach religii, w konfesjonale, spotkaniach z ludźmi. Za godziny spędzone w konfesjonale, sprawowanie sakramentu pokuty i Eucharystii. Bez niej nie ma wspólnoty, jest tylko „suma interesów”. Obecnie wielkim zagrożeniem jest uznawanie grzechu za dobro. Na co dzień doświadczamy kłamstwa, jakby Kościół i Ewangelia głosiły nienawiść. Bł. Jan Paweł II na Wybrzeżu mówił: „Mówię do was i za was”. Dlatego Kościół będzie potępiał grzech, głosił prawdę. Czas i wieczność jest w ręku Boga. My tylko idziemy do Niego. Modlimy się dziś o radość życia wiecznego dla śp. ks. kan. Mieczysława. By z tej śmierci wyrosły nowe zastępy kapłanów, dobrych i wiernych Kościołowi.

Podziękowania

W imieniu kolegów rocznikowych z Seminarium Duchownego pożegnał Zmarłego bp Jan Zając. Powiedział m. in.: - Drogi Bracie Mietku. Za chwilę razem z Tobą wyruszymy na ostatni odcinek drogi tutaj na ziemi. Chcę Ci w tym miejscu podziękować za wspólnotę, która rozpoczęła się w Krakowie 54 lata temu i trwała, mimo że dzieliły nas kilometry. Dziękujemy Panu Bogu i Tobie, że wytrwałeś w kapłaństwie. W domu Ojca wraz z kolegami, którzy odeszli - módl się za nas, byśmy mogli spotkać się u kresu naszej wędrówki w domu Ojca. Niech Matka Boża, której ufałeś, powie Ci: Witaj w domu. W imieniu kapłanów dekanatu lubaczowskiego i cieszanowskiego śp. ks. kan. Mieczysława Kornagę pożegnał dziekan cieszanowski ks. kan. Józef Dudek, a w imieniu parafian z Cewkowa, proboszcz ks. Grzegorz Stankiewicz. Na cmentarzu uczyniła to parafianka z Baszni Dolnej. Ostatnim modlitwom na cmentarzu przewodniczył biskup krakowski Jan Zając.
Warto dopowiedzieć, że za śp. ks. Mieczysława Mszę św. w kaplicy biskupów krakowskich odprawił kard. Stanisław Dziwisz, metropolita krakowski oraz - w swojej katedrze - ordynariusz diecezji bielsko-żywieckiej bp Tadeusz Rakoczy - koledzy rocznikowi śp. ks. kan. Mieczysława Kornagi. Jego starszy brat ks. prał. Józef Kornaga dziękuje wszystkim za udział w pogrzebie, wszelkie dobro i posługę przed i po śmierci brata wyświadczone przez tylu ludzi.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Żołnierz Chrystusa

Niedziela Ogólnopolska 18/2023, str. 22

[ TEMATY ]

św. Florian

Adobe Stock

Św. Florian

Św. Florian

Jako żołnierz i urzędnik cesarski odważnie wyznał wiarę w Chrystusa.

Florian w młodym wieku został dowódcą wojsk rzymskich stacjonujących w Mantem (obecnie w północno-wschodniej Austrii). Był urzędnikiem cesarskim w prowincji rzymskiej Noricum (dzisiaj środkowa Austria). Kiedy wybuchło prześladowanie chrześcijan podczas rządów Dioklecjana, został aresztowany wraz z czterdziestoma żołnierzami i przymuszony do złożenia ofiary bogom, jednak stanowczo tego odmówił. Poddano go chłoście i torturom. Namiestnik prowincji – Akwilin – kazał szarpać jego ciało żelaznymi hakami; wreszcie uwiązano kamień u jego szyi i utopiono go w rzece Enns.

CZYTAJ DALEJ

Św. Florian - patron strażaków

Św. Florianie, miej ten dom w obronie, niechaj płomieniem od ognia nie chłonie! - modlili się niegdyś mieszkańcy Krakowa, których św. Florian jest patronem. W 1700. rocznicę Jego męczeńskiej śmierci, właśnie z Krakowa katedra diecezji warszawsko-praskiej otrzyma relikwie swojego Patrona. Kim był ten Święty, którego za patrona obrali także strażacy, a od którego imienia zapożyczyło swą nazwę ponad 40 miejscowości w Polsce?

Zachowane do dziś źródła zgodnie podają, że był on chrześcijaninem żyjącym podczas prześladowań w czasach cesarza Dioklecjana. Ten wysoki urzędnik rzymski, a według większości źródeł oficer wojsk cesarskich, był dowódcą w naddunajskiej prowincji Norikum. Kiedy rozpoczęło się prześladowanie chrześcijan, udał się do swoich braci w wierze, aby ich pokrzepić i wspomóc. Kiedy dowiedział się o tym Akwilinus, wierny urzędnik Dioklecjana, nakazał aresztowanie Floriana. Nakazano mu wtedy, aby zapalił kadzidło przed bóstwem pogańskim. Kiedy odmówił, groźbami i obietnicami próbowano zmienić jego decyzję. Florian nie zaparł się wiary. Wówczas ubiczowano go, szarpano jego ciało żelaznymi hakami, a następnie umieszczono mu kamień u szyi i zatopiono w rzece Enns. Za jego przykładem śmierć miało ponieść 40 innych chrześcijan.
Ciało męczennika Floriana odnalazła pobożna Waleria i ze czcią pochowała. Według tradycji miał się on jej ukazać we śnie i wskazać gdzie, strzeżone przez orła, spoczywały jego zwłoki. Z czasem w miejscu pochówku powstała kaplica, potem kościół i klasztor najpierw benedyktynów, a potem kanoników laterańskich. Sama zaś miejscowość - położona na terenie dzisiejszej górnej Austrii - otrzymała nazwę St. Florian i stała się jednym z ważniejszych ośrodków życia religijnego. Z czasem relikwie zabrano do Rzymu, by za jego pośrednictwem wyjednać Wiecznemu Miastu pokój w czasach ciągłych napadów Greków.
Do Polski relikwie św. Floriana sprowadził w 1184 książę Kazimierz Sprawiedliwy, syn Bolesława Krzywoustego. Najwybitniejszy polski historyk ks. Jan Długosz, zanotował: „Papież Lucjusz III chcąc się przychylić do ciągłych próśb monarchy polskiego Kazimierza, postanawia dać rzeczonemu księciu i katedrze krakowskiej ciało niezwykłego męczennika św. Floriana. Na większą cześć zarówno świętego, jak i Polaków, posłał kości świętego ciała księciu polskiemu Kazimierzowi i katedrze krakowskiej przez biskupa Modeny Idziego. Ten, przybywszy ze świętymi szczątkami do Krakowa dwudziestego siódmego października, został przyjęty z wielkimi honorami, wśród oznak powszechnej radości i wesela przez księcia Kazimierza, biskupa krakowskiego Gedko, wszystkie bez wyjątku stany i klasztory, które wyszły naprzeciw niego siedem mil. Wszyscy cieszyli się, że Polakom, za zmiłowaniem Bożym, przybył nowy orędownik i opiekun i że katedra krakowska nabrała nowego blasku przez złożenie w niej ciała sławnego męczennika. Tam też złożono wniesione w tłumnej procesji ludu rzeczone ciało, a przez ten zaszczytny depozyt rozeszła się daleko i szeroko jego chwała. Na cześć św. Męczennika biskup krakowski Gedko zbudował poza murami Krakowa, z wielkim nakładem kosztów, kościół kunsztownej roboty, który dzięki łaskawości Bożej przetrwał dotąd. Biskupa zaś Modeny Idziego, obdarowanego hojnie przez księcia Kazimierza i biskupa krakowskiego Gedko, odprawiono do Rzymu. Od tego czasu zaczęli Polacy, zarówno rycerze, jak i mieszczanie i wieśniacy, na cześć i pamiątkę św. Floriana nadawać na chrzcie to imię”.
W delegacji odbierającej relikwie znajdował się bł. Wincenty Kadłubek, późniejszy biskup krakowski, a następnie mnich cysterski.
Relikwie trafiły do katedry na Wawelu; cześć z nich zachowano dla wspomnianego kościoła „poza murami Krakowa”, czyli dla wzniesionej w 1185 r. świątyni na Kleparzu, obecnej bazyliki mniejszej, w której w l. 1949-1951 jako wikariusz służył posługą kapłańską obecny Ojciec Święty.
W 1436 r. św. Florian został ogłoszony przez kard. Zbigniewa Oleśnickiego współpatronem Królestwa Polskiego (obok świętych Wojciecha, Stanisława i Wacława) oraz patronem katedry i diecezji krakowskiej (wraz ze św. Stanisławem). W XVI w. wprowadzono w Krakowie 4 maja, w dniu wspomnienia św. Floriana, doroczną procesję z kolegiaty na Kleparzu do katedry wawelskiej. Natomiast w poniedziałki każdego tygodnia, na Wawelu wystawiano relikwie Świętego. Jego kult wzmógł się po 1528 r., kiedy to wielki pożar strawił Kleparz. Ocalał wtedy jedynie kościół św. Floriana. To właśnie odtąd zaczęto czcić św. Floriana jako patrona od pożogi ognia i opiekuna strażaków. Z biegiem lat zaczęli go czcić nie tylko strażacy, ale wszyscy mający kontakt z ogniem: hutnicy, metalowcy, kominiarze, piekarze. Za swojego patrona obrali go nie tylko mieszkańcy Krakowa, ale także Chorzowa (od 1993 r.).
Ojciec Święty z okazji 800-lecia bliskiej mu parafii na Kleparzu pisał: „Święty Florian stał się dla nas wymownym znakiem (...) szczególnej więzi Kościoła i narodu polskiego z Namiestnikiem Chrystusa i stolicą chrześcijaństwa. (...) Ten, który poniósł męczeństwo, gdy spieszył ze swoim świadectwem wiary, pomocą i pociechą prześladowanym chrześcijanom w Lauriacum, stał się zwycięzcą i obrońcą w wielorakich niebezpieczeństwach, jakie zagrażają materialnemu i duchowemu dobru człowieka. Trzeba także podkreślić, że święty Florian jest od wieków czczony w Polsce i poza nią jako patron strażaków, a więc tych, którzy wierni przykazaniu miłości i chrześcijańskiej tradycji, niosą pomoc bliźniemu w obliczu zagrożenia klęskami żywiołowymi”.

CZYTAJ DALEJ

O Świętogórska Panno z Gostynia, módl się za nami...

2024-05-04 20:50

[ TEMATY ]

Rozważania majowe

Wołam Twoje Imię, Matko…

Karol Porwich/Niedziela

Piąty dzień naszego majowego pielgrzymowania pozwala nam stanąć na gościnnej ziemi Archidiecezji Poznańskiej. Wśród wielu świątyń, znajduje się Świętogórskie Sanktuarium, którego sercem i duszą jest umieszczony w głównym ołtarzu obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem i kwiatem róży w dłoni.

Rozważanie 5

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję