Papież: by miłować nieprzyjaciół trzeba rozważać mękę Jezusa i postawę Maryi

st (KAI)
/Watykan
/KAI

Semilla Luz / Foter / CC BY

Bądź na bieżąco!

Chrześcijanin, jeśli pragnie żyć tym czego wymaga Ewangelia, musi spoglądać na "cierpiące człowieczeństwo" Jezusa i "słodycz" Maryi - stwierdził papież Franciszek podczas porannej Mszy św. w Domu Świętej Marty.

Ojciec Święty podkreślił, że Ewangelia jest wymagająca: żąda od chrześcijanina, by był zdolny do przebaczania, wielkoduszności, miłości nieprzyjaciół. Wskazał, że jedynym sposobem, aby wprowadzić to w życie, jest rozważanie męki, człowieczeństwa Jezusa i naśladowanie postawy Jego Matki. Właśnie Maryi, której wspomnienie najświętszego Imienia obchodzi dziś Kościół, papież poświęcił początek swej homilii. Zaznaczył, że niegdyś dzisiejsze święto nazywało się "Najsłodszego Imienia Maryi". Później jego nazwa uległa zmianie, ale w modlitwie słodycz tego Imienia pozostała.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

"Dzisiaj potrzebujemy owej słodyczy Matki Bożej, aby zrozumieć te rzeczy, jakich żąda od nas Jezus. Nie łatwo nimi żyć. Miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobro, pożyczajcie niczego się za to nie spodziewając... Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw i drugi. Jeśli bierze ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Są to mocne wymagania - nieprawdaż? Ale tym wszystkim, na swój sposób żyła Matka Boża: to łaska łagodności, łaska cichości" - stwierdził papież.

Także św. Paweł w pierwszym czytaniu z Listu do Kolosan (Kol 3,12-17) zachęca chrześcijan, by oblekli się "w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem". Papież Franciszek zauważył, że pytamy się wówczas, jak to mogę czynić? Zaznaczył, że sami o własnych siłach nic nie możemy, a jedynie Boża łaska w nas, która przechodzi bardzo konkretną drogą.

"Myśleć tylko o Jezusie. Jeśli nasze serce, nasz umysł jest z Jezusem, Zwycięzcą, tym, który pokonał śmierć, grzech, diabła, wszystko, to możemy dokonać tego, czego żąda od nas sam Jezus i apostoł Paweł: osiągnąć łagodność, pokorę, dobroć, wrażliwość, łagodność, wspaniałomyślność. Jeśli nie spoglądamy na Jezusa, jeśli nie jesteśmy z Jezusem, to nie możemy tego uczynić. Jest to łaska: łaska wypływająca z kontemplacji Jezusa" - zaznaczył Ojciec Święty.

Reklama

Papież wskazał na szczególny aspekt życia Jezusa, ku któremu musi się kierować kontemplacja chrześcijanina: Jego męka, Jego "cierpiące człowieczeństwo". W ten sposób z kontemplacji Jezusa, wychodząc z naszego życia ukrytego z Chrystusem w Bogu, możemy rozwijać te postawy, te cnoty jakich żąda od nas Pan. Nie ma innej drogi.

"Pomyśl o Jego łagodnym milczeniu: to będzie twój wysiłek. A On dokona reszty. On dokona wszystkiego, czego tobie brakuje. Ale musisz ukryć twoje życie z Chrystusem w Bogu. Dokonuje się to przez kontemplację człowieczeństwa Jezusa, człowieczeństwa cierpiącego. Nie ma innej drogi. Tylko ta. Aby być dobrymi chrześcijanami trzeba kontemplować człowieczeństwo Jezusa i to człowieczeństwo cierpiące. Aby móc dać świadectwo. Aby przebaczyć, kontempluj cierpiącego Jezusa. Aby nie nienawidzić bliźniego, kontempluj cierpiącego Jezusa. By nie plotkować przeciw bliźniemu, kontempluj cierpiącego Jezusa. Tylko Jego. Ukryj swoje życie z Chrystusem w Bogu: taka jest rada, jaką nam daje Apostoł - to rada, by stać się pokornymi, cichymi i dobrymi, wspaniałomyślnymi, wrażliwymi" - zakończył swoją homilię papież Franciszek.

2013-09-12 13:06

Reklama

Wybrane dla Ciebie

To były dla mnie piękne dni! – Franciszek o wizycie biskupów polskich

Tłum.: Niedziela.pl

Grzegorz Gałązka

Na końcowym spotkaniu z biskupami polskimi Papież przekazał im swoje przesłanie. Następnie powiedział spontanicznie po włosku:

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

ANNA MARIA MARTINELLI

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Redaktor naczelny „Niedzieli”: wiara wymaga od nas odwagi

2024-04-29 15:54

Maciej Orman

Ks. Jarosław Grabowski

B.M. Sztajner/Niedziela

– Wiara obejmuje zmianę zachowania, a nie tylko powielanie pobożnych praktyk – powiedział ks. Jarosław Grabowski. Redaktor naczelny Tygodnika Katolickiego „Niedziela” poprowadził 28 kwietnia rozważanie podczas Apelu Jasnogórskiego.

– Maryja uczy nas, że wiara to nie tylko ufność, to nie tylko zaufanie Bogu, to nie tylko prosta prośba: Jezu, Ty się tym zajmij. Wiara ogarnia całe życie, by móc je przemienić. To postawa, sposób myślenia i oceniania. Wiara angażuje w sprawy Jezusa i Kościoła – podkreślił ks. Grabowski.

CZYTAJ DALEJ

Reklama