Eucharystia najwyższą ziemską celebracją "chwały"

1. Ten Rok Jubileuszowy uroczystej celebracji Wcielenia, zgodnie z kierunkami nakreślonymi przez Tertio millennio adveniente, winien być rokiem "głęboko eucharystycznym" (TMA 55). Dlatego też, po przyjrzeniu się chwale Trójcy Świętej, która jaśnieje na drodze człowieka, rozpoczynamy katechezę o wielkiej, a zarazem pokornej celebracji Bożej chwały, jaką jest Eucharystia.
Jest ona wielka, gdyż jest podstawowym wyrazem obecności Chrystusa pośród nas "przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20); pokorna natomiast, albowiem wyraża się w prostych, codziennych znakach chleba i wina, zwyczajnego pokarmu i napoju na ziemi Jezusa oraz w innych regionach. W tej codzienności pożywienia Eucharystia wprowadza nie tylko obietnicę, ale i "rękojmię" przyszłej chwały: futurae gloriae nobis pignus datur (św. Tomasz z Akwinu, Officium de festo Corporis Christi).
Aby zrozumieć wielkość tajemnicy eucharystycznej, rozważamy dzisiaj temat chwały Bożej oraz działania Boga w świecie, objawiającego się czy to w wielkich wydarzeniach zbawczych, czy to ukrytego w pokornych znakach, które tylko oko wiary może dostrzec.
2. W Starym Testamencie hebrajskie słowo kaboQd wskazuje objawienie się chwały Bożej oraz na obecność Boga w historii i w stworzeniu. Chwała Pana jaśnieje na szczycie Synaju, w miejscu objawienia Słowa Bożego (por. Wj 24, 16). Jest obecna nad świętym namiotem oraz w liturgii Ludu Bożego, pielgrzymującego przez pustynię (por. Kpł 9, 23). Króluje w świątyni, miejscu zamieszkania - jak mówi Psalmista - "gdzie przebywa [Jego] chwała" (Ps 26, 8). Otacza jakby płaszczem światła (por. Iz 60, 1) cały naród wybrany. Również św. Paweł jest świadom, że "do Izraelitów należą przybrane synostwo, chwała i przymierza..." (Rz 9, 4).
3. Ta chwała Boża, która objawia się w sposób szczególny Izraelowi, jest obecna w całym wszechświecie, jak usłyszał prorok Izajasz z ust serafinów w chwili swego powołania: "Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały" (Iz 6, 3). Pan objawia również swoją chwałę wszystkim narodom, jak czytamy w Psałterzu: "Wszystkie ludy widzą Jego chwałę" (Ps 97, 6). Blask światła chwały ma zatem wymiar uniwersalny, dlatego też cała ludzkość może odkrywać obecność Bożą w kosmosie.
Przede wszystkim objawienie to dokonuje się w Chrystusie, gdyż jest On "odblaskiem chwały" Bożej (Hbr 1, 3). Jest nim również przez swoje dzieła, jak zaświadcza Jan Ewangelista, interpretując znak w Kanie: Chrystus "objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie" (J 2, 11). Rozlewa On Bożą chwałę również przez swoje słowo, które jest Słowem Bożym: "Ja im przekazałem Twoje słowo" - mówi Jezus do Ojca; "chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im" (J 17, 14. 22). Jeszcze radykalniej Jezus objawia chwałę Bożą przez swoje człowieczeństwo przyjęte we Wcieleniu: "Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy" (J 1, 14).
4. Ziemskie objawienie Bożej chwały osiąga swój szczyt w wydarzeniu Paschy, która w pismach Janowych i Pawłowych jest przedstawiana przede wszystkim jako uwielbienie Chrystusa po prawicy Ojca (por. J 12, 23; 13, 31; 17, 1; Flm 2, 6-11; Kol 3, 1; 1 Tm 3, 16). Teraz zaś misterium paschalne, wyraz "doskonałego uwielbienia Boga" (Sacrosanctum Concilium, 7), uobecnia się w Ofierze Eucharystycznej, pamiątce śmierci i zmartwychwstania, powierzonej przez Chrystusa Kościołowi, swojej umiłowanej Oblubienicy (por. SC 47). Przykazaniem: " To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22, 19) Jezus zapewnia obecność chwały paschalnej w każdym sprawowaniu Eucharystii, które będzie wyznaczać bieg ludzkiej historii.
"Przez świętą Eucharystię wydarzenie Paschy Chrystusa rozszerza się na cały Kościół (...). Wierni, przez przyjmowanie Ciała i Krwi Chrystusa, wzrastają w tajemniczym przebóstwieniu, które dzięki Duchowi Świętemu pozwala im mieszkać w Synu jako dzieciom Ojca" (Jan Paweł II oraz Motran Mar Ignatius Zakka I Iwas, Wspólna deklaracja, 23 czerwca 1984 r., nr 6: EV 9, 842).
5. Jest oczywiste, że najwyższą celebrację chwały Bożej mamy dziś w liturgii. "Ponieważ śmierć Chrystusa na krzyżu i Jego zmartwychwstanie stanowią treść codziennego życia Kościoła i zapowiedź wiecznej Paschy, pierwszym zadaniem liturgii jest niestrudzone wprowadzanie nas na paschalną drogę, otwartą przez Chrystusa, na której człowiek godzi się umrzeć, aby mieć życie wieczne" (List apostolski Vicesimus quintus annus, 6).
Obecnie zadanie to realizuje się przede wszystkim przez sprawowanie Eucharystii, która czyni obecną Paschę Chrystusa i przekazuje jej dynamizm wierzącym. W ten sposób kult chrześcijański jest najżywszym wyrazem spotkania między chwałą Bożą a uwielbieniem, jakie wznosi się z ust i serca człowieka. Tak więc "chwale Pana, która wypełniła przybytek" świątyni Jego świetlaną obecnością (por. Wj 40, 44), winno odpowiadać nasze "wychwalanie Pana hojnym darem" (por. Syr 35, 7).
6. Winniśmy również uwielbiać Boga w naszym ciele, jak przypomina nam św. Paweł, to znaczy całym naszym istnieniem, gdyż nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego, który w nas mieszka (por. 1 Kor 6, 19. 20). W tym świetle można mówić również o kosmicznej celebracji chwały Bożej. Świat stworzony, "często jeszcze zniekształcony przez egoizm i zachłanność", ma w sobie "potencjał eucharystyczny": " jest on przeznaczony do tego, by być wywyższony w Eucharystii Pana, w Jego tajemnicy Paschy obecnej w ofierze ołtarza" (Orientale lumen, 11). Unoszeniu się chwały Pana, która "sięga ponad niebiosa" (Ps 113, 4) i rozlewa się na wszechświat, winna więc odpowiadać w harmonijnym współbrzmieniu chóralna pieśń stworzenia, aby "we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen" (1 Pt 4, 11).