"Doznaję dziś naprawdę wielkiej radości, ukazując całemu Kościołowi
jako dar Boży dla naszych czasów życie i świadectwo s. Faustyny Kowalskiej.
Zrządzeniem Bożej Opatrzności życie tej pokornej córy polskiej ziemi
było całkowicie związane z historią XX wieku. Chrystus powierzył
jej bowiem swoje Orędzie Miłosierdzia w latach między pierwszą a
drugą wojną światową. Kto pamięta, kto był świadkiem i uczestnikiem
wydarzeń tamtych lat i straszliwych cierpień, jakie przyniosły one
milionom ludzi, wie dobrze, jak bardzo potrzebne było Orędzie Miłosierdzia.
Jezus powiedział do Siostry Faustyny: ´Nie znajdzie ludzkość
uspokojenia, dopokąd się nie zwróci z ufnością do miłosierdzia mojego´ (
Dzienniczek, 300). Za sprawą polskiej zakonnicy to Orędzie związało
się na zawsze z XX wiekiem, który zamyka drugie tysiąclecie i jest
pomostem do trzeciego. Nie jest to Orędzie nowe, ale można je uznać
za dar szczególnego oświecenia, które pozwala nam głębiej przeżywać
Ewangelię Paschy, aby nieść ją niczym promień światła ludziom naszych
czasów. (...)
Faustyno, darze Boga dla naszej epoki, darze polskiej
ziemi dla całego Kościoła, wyjednaj nam, abyśmy mogli pojąć głębię
Bożego Miłosierdzia, pomóż nam, abyśmy osobiście go doświadczyli
i świadczyli o nim braciom. Twoje Orędzie światłości i nadziei niech
się rozprzestrzenia na całym świecie, niech przynagla grzeszników
do nawrócenia, niech uśmierza spory i nienawiści, niech uzdalnia
ludzi i narody do czynnego okazywania braterstwa. My dzisiaj, wpatrując
się razem z Tobą w oblicze Zmartwychwstałego Chrystusa, powtarzamy
Twoją modlitwę ufnego zawierzenia i mówimy z niezłomną nadzieją:
Jezu, ufam Tobie".
Z homilii wygłoszonej podczas kanonizacji s. Faustyny, 30 kwietnia 2000 r.
Pomóż w rozwoju naszego portalu