Rok 1967. Stany Zjednoczone. Dwaj profesorowie Uniwersytetu Duquesne w Pittsburghu przeprowadzają rekolekcje dla grupy studentów. Ich celem jest ożywienie wiary w Jezusa. Rozważania oparte są na 4. pierwszych rozdziałach Dziejów Apostolskich. Wieczorem uczestnicy przeżywają wylanie Ducha Świętego. Otrzymując dar modlitwy w językach, namacalnie doświadczają tego, co było udziałem Apostołów. Wkrótce chrzest w Duchu Świętym staje się centralnym doświadczeniem dynamicznie rozwijającego się odtąd ruchu – Odnowy w Duchu Świętym
Początki Odnowy w Polsce sięgają 1975 r. Propagatorami ruchu byli: ks. Marian Piątkowski (Poznań), ks. Bronisław Dembowski (Warszawa), o. Adam Schulz SJ, ks. Andrzej Grefkowicz (Warszawa), o. Józef Kozłowski SJ (Łódź) i ks. Franciszek Płonka (Kraków). W 1977 r. w Warszawie tworzą się pierwsze grupy modlitewne pod opieką ks. Bronisława Dembowskiego. Początkowo koncentrowano się głównie na charyzmatach, używając nazwy Odnowy Charyzmatycznej. Dużo ważniejszy jest jednak sam ich Dawca – Duch Święty – i stąd częściej mówimy o Odnowie w Duchu Świętym. Charakterystyczne dla wspólnoty jest to, że jej członkowie są tylko narzędziami Ducha Świętego, który inspiruje, zachęca, prowadzi i dokonuje wielu dzieł.
